خواستگاری
خواستگاری از مقدمات ازدواج است. از آن در باب حج و نکاح سخن رفته است.
باسلام و خسته نباشید
من 22سال دارم قسمت مشخصات سنمو قبول نمیکرد مجبور شدم الکی ی سنی رو بزنم.من چن سالی هس که با یه پسری دوستم خونوادهامونم در جریان هستن ولی اصولا مادر ایشون خیلی علاقه زیادی ب دخالت کردن تو رابطه ما و موش دووندن دارن تو این مدتم واس من شرایطای زیادو خوبی پیش اومد ک بخاطر ایشون رد کردم الانم هرچقد میگم اگه واقعا سر حرفت هستی ی کاری بکن میگه من نمیدونم تو بگو من چیکار کنم من همون کارو بکنم ولی فعلا شرایط خواستگاری رو ندارم میگم خب حداقل کاری بکن ک من مطمئن شم تو بالاخره میخوای سر قولت بمونی میگه تو بگو چیکار کنم سر همین قضیه ما هروز بحث و دعوا داریم,ازتون عاجزانه خواهشمندم راهنماییم کنید تا بدونم باید چیکار کنم و بهش چی بگم.ممنون
باسلام دوست عزیز بهترین کار ممکن در این شرایط این هست که از ایشان بخواهید رابطه را رسمی کند شما می توانید مدتی را به عنوان نامزد رسمی یا عقد با هم باشید تا شرایط ازدواج فراهم شود ولی اینکه مدت زیادی فقط با هم دوست بوده اید هیچ تعهدی برای طرفین ایجاد نمی کند ضمن اینکه با این درخواست میزان تعهد و مصمم بودنشان را هم متوجه می شوید به هرحال تا کی می خواهید به همین منوال ادامه دهید و خودتان هم ندانید که در نهایت تکلیف رابطه تان چیست شاید همین ارتباط نصفه مانعی سر انتخاب های دیگرتان بشود و این اصلا برای دختری به شرایط شما خوب نیست اینکه صرفا بخاطر دوستی با ایشان موارد خوبی را با توجه به شرایط کنونی جامعه رد کرده اید اصلا خوب نیست با این کار در واقع دارید با اینده خودتان بازی می کنید سعی کنید رابطه را به سمت جدی شدن بکشانید مطرح کردن این موضوع برای مشخص شدن وضعیت خودتان و البته شناخت بیشتر ایشان کمک بزرگی است و البته لازم به تذکر هست که دوستی های بلند مدت در صورتبکه در نهایت به ازدواج هم منجر نشوند فی نفسه هم مانعی برای ازدواجی موفق هستند و هم می توانند در اینده و در رابطه با همسر واقعیتان مشکلاتی را ایجاد کنندبنابراین بهتر هست که هرچه سریع تر قضیه را از طرف والدین جدی کنید واگر هم ایشان مجددا بهانه هایی اوردند حداقل مزیتش این است که برای خودتان مشخص می شود که از ابتدا هم دنبال رابطه رسمی نبودند بنابراین در این شرایط بخاطر اینده تان لازم هست تصمیم منطقی بگیریدموفق باشید
باسلام دوست عزیز بهترین کار ممکن در این شرایط این هست که از ایشان بخواهید رابطه را رسمی کند شما می توانید مدتی را به عنوان نامزد رسمی یا عقد با هم باشید تا شرایط ازدواج فراهم شود ولی اینکه مدت زیادی فقط با هم دوست بوده اید هیچ تعهدی برای طرفین ایجاد نمی کند ضمن اینکه با این درخواست میزان تعهد و مصمم بودنشان را هم متوجه می شوید به هرحال تا کی می خواهید به همین منوال ادامه دهید و خودتان هم ندانید که در نهایت تکلیف رابطه تان چیست شاید همین ارتباط نصفه مانعی سر انتخاب های دیگرتان بشود و این اصلا برای دختری به شرایط شما خوب نیست اینکه صرفا بخاطر دوستی با ایشان موارد خوبی را با توجه به شرایط کنونی جامعه رد کرده اید اصلا خوب نیست با این کار در واقع دارید با اینده خودتان بازی می کنید سعی کنید رابطه را به سمت جدی شدن بکشانید مطرح کردن این موضوع برای مشخص شدن وضعیت خودتان و البته شناخت بیشتر ایشان کمک بزرگی است و البته لازم به تذکر هست که دوستی های بلند مدت در صورتبکه در نهایت به ازدواج هم منجر نشوند فی نفسه هم مانعی برای ازدواجی موفق هستند و هم می توانند در اینده و در رابطه با همسر واقعیتان مشکلاتی را ایجاد کنندبنابراین بهتر هست که هرچه سریع تر قضیه را از طرف والدین جدی کنید واگر هم ایشان مجددا بهانه هایی اوردند حداقل مزیتش این است که برای خودتان مشخص می شود که از ابتدا هم دنبال رابطه رسمی نبودند بنابراین در این شرایط بخاطر اینده تان لازم هست تصمیم منطقی بگیریدموفق باشید
عنوان سوال:
باسلام و خسته نباشید
باسلام و خسته نباشید
من 22سال دارم قسمت مشخصات سنمو قبول نمیکرد مجبور شدم الکی ی سنی رو بزنم.من چن سالی هس که با یه پسری دوستم خونوادهامونم در جریان هستن ولی اصولا مادر ایشون خیلی علاقه زیادی ب دخالت کردن تو رابطه ما و موش دووندن دارن تو این مدتم واس من شرایطای زیادو خوبی پیش اومد ک بخاطر ایشون رد کردم الانم هرچقد میگم اگه واقعا سر حرفت هستی ی کاری بکن میگه من نمیدونم تو بگو من چیکار کنم من همون کارو بکنم ولی فعلا شرایط خواستگاری رو ندارم میگم خب حداقل کاری بکن ک من مطمئن شم تو بالاخره میخوای سر قولت بمونی میگه تو بگو چیکار کنم سر همین قضیه ما هروز بحث و دعوا داریم,ازتون عاجزانه خواهشمندم راهنماییم کنید تا بدونم باید چیکار کنم و بهش چی بگم.ممنون
پاسخ:
باسلام دوست عزیز بهترین کار ممکن در این شرایط این هست که از ایشان بخواهید رابطه را رسمی کند شما می توانید مدتی را به عنوان نامزد رسمی یا عقد با هم باشید تا شرایط ازدواج فراهم شود ولی اینکه مدت زیادی فقط با هم دوست بوده اید هیچ تعهدی برای طرفین ایجاد نمی کند ضمن اینکه با این درخواست میزان تعهد و مصمم بودنشان را هم متوجه می شوید به هرحال تا کی می خواهید به همین منوال ادامه دهید و خودتان هم ندانید که در نهایت تکلیف رابطه تان چیست شاید همین ارتباط نصفه مانعی سر انتخاب های دیگرتان بشود و این اصلا برای دختری به شرایط شما خوب نیست اینکه صرفا بخاطر دوستی با ایشان موارد خوبی را با توجه به شرایط کنونی جامعه رد کرده اید اصلا خوب نیست با این کار در واقع دارید با اینده خودتان بازی می کنید سعی کنید رابطه را به سمت جدی شدن بکشانید مطرح کردن این موضوع برای مشخص شدن وضعیت خودتان و البته شناخت بیشتر ایشان کمک بزرگی است و البته لازم به تذکر هست که دوستی های بلند مدت در صورتبکه در نهایت به ازدواج هم منجر نشوند فی نفسه هم مانعی برای ازدواجی موفق هستند و هم می توانند در اینده و در رابطه با همسر واقعیتان مشکلاتی را ایجاد کنندبنابراین بهتر هست که هرچه سریع تر قضیه را از طرف والدین جدی کنید واگر هم ایشان مجددا بهانه هایی اوردند حداقل مزیتش این است که برای خودتان مشخص می شود که از ابتدا هم دنبال رابطه رسمی نبودند بنابراین در این شرایط بخاطر اینده تان لازم هست تصمیم منطقی بگیریدموفق باشید
- [سایر] ا عرض سلام و خسته نباشید خدمت حاج آقامرادی 1-من دختری 21 ساله دانشجوی رشته کامپیوتر از شیراز هستم. 2-خواستگاری دارم 27 ساله از ...(یکی از شهرستانهای استان ...) که عموی دوستم میشه خانواده دار هستند و پسر خوبی به نظر میرسه دیپلم داره و شغلش هم آزاد هست 3-مراحل خواستگاری 3 جلسه طول کشید ودر 2 جلسه اخر با هم صحبت کردیم 4-اما حاج آقا من نمیتونم راجع بهش نظر قطعی بدم نه میتونم جواب مثبت بدم نه منفی البته میزان رضایتم بیشتر از نارضایتیم هست 5-تا یکی دو هفته دیگه باید جواب نهایی رو بدم 6-حاج آقا من همیشه دوست داشتم کسی که منو میخواد اگر یکبار بهش نه گفتم ول نکنه بره دلم میخواد بدونم چقدر براش ارزش دارم؟حاضر هست یکبار دیگه ازم خواستگاری کنه یا نه؟حالا هم قصدم اینه که به ایشون جواب منفی بدم ببینم مجددا ازم خواستگاری میکنه یا نه ؟ برای چیزی که میخواد تلاش میکنه یا نه ؟اصلا واقعا منو میخواد یا فقط اومده که یه زنی گرفته باشه؟ و اگه من نشدم عیب نداره یکی دیگه؟ 7- حالا سوالم از شما اینه که به نظرتون اینجور امتحان کردن درسته یا نه ؟ با توجه به این که اونا مال یه شهر دیگه هستن و باید خیلی سفت و سخت امتحان شن.به قول حافظ شیراز که میگه: در خلوص منت ار هست شکی تجربه کن کس عیار زر خالص نشناسد چو محک حاج آقا یه تفال به حافظ زدم همین غزل که یه بیتشو واستون نوشتم اومد البته میدونم آدم آیندشو دسته فال نمیده ولی خوب فال آدمو یه دل تر میکنه گاهی میگم اگر برگشت که جواب مثبت رو بهش میدم ولی اگر برنگشت چیزی از دست نخواهم داد بازم موقعیت های خوب یا شاید بهتر برام میادتازه اگر واقعا قسمتم با ایشون باشه هیچ چیز جلوی این ازدواجو نمیتونه بگیره و اون دوباره میاد من خیلی به قسمت تو ازدواج اعتقاد دارم 8-حاج آقا واقعا نمیدونم چیکار کنم راهنماییم کنید و اگر جایی دارم اشتباه میکنم بهم بگید درک میکنم که سرتون خیلی شلوغه باور کنید من سعی کردم همیشه تو سایت جستجو کنم و کمتر مزاحم وقت شما بشم و جواب سوالاتم رو هم با جستجو کردن میگیرم ولی لطفا اینو جواب بدید اگر قابل جواب دادن هم نیست حداقل یه جواب بدید که من بفهمم درست تو سایت عضو شدم لطفا اگر جواب دادید شهر محل سکونت آقا پسر رو نقطه چین کنید وقتتون رو خیلی گرفتم شرمنده- سایت فوق العاده ای دارید من که هر وقت میرم تو سایت زودتر از یکی دو ساعت نمیتونم بیرون بیام از بس که جالب و خوب هست-سپاسگذارم موفق باشید
- [سایر] سلام جناب آقای مرادی از شما خواهش می کنم بعد از خوندن حرف هام، به دور از هرگونه تعصب مذهبی و عرفی به من کمک کنید. این تعصبی که ازش حرف می زنم چیزیه که باعث شده من مجبور بشم حرف هایی رو که باید با مادرم درمیون بذارم تا به من راه حل نشون بده رو بیام اینجا و تو این سایت با شما درمیون بذارم. دختری 23 ساله هستم اهل یک خانواده ی مذهبی و دین دار. البته خودم خیلی وقته که فکر می کنم از خدا دور شدم اما در هر صورت هنوز به خیلی چیزها پایبندم. شاید نمازم رو یک خط در میان می خونم اما حجابم رو کاملا حفظ می کنم روزه هام رو کامل می گیرم و--- البته می دونم که گرفتن روزه یا حفظ حجاب ربطی به خوندن یا نخوندن نماز نداره و اینها فرایضی هستند که هرکدوم رو باید به جای خودشون انجام داد. من حدود سه سال پیش از طریق اینترنت و البته نه از طریق چت بلکه از طریق وبلاگ نویسی با پسری آشنا شدم، این پسر هم سن خودمه و دارای یک خانواده ی کاملا مذهبی و دیندار هستن. خودش هم انسانی بسیار معتقد و اهل دین و مذهبه. دارای خواهر و مادری محجبه و خودش هم دارای سر و وضعی ساده و معمولیه. بعد از گذشت این سه سال ما حس کردیم که به هم علاقه مند شدیم. البته راجع به این موضوع خیلی با هم بحث داشتیم که آیا این حس ما واقعا علاقه است یا نه فقط به همدیگه عادت کردیم و این باعث شده که فکر کنیم به هم علاقه مندیم. ما این موضوع رو هزاران بار حلاجی کردیم و در پایان به این نتیجه رسیدیم که مقدار بسیار زیادی از این حس رو علاقه ی واقعی تشکیل داده و خوب تا حد کمی هم به هم عادت کردیم که اجتناب ناپذیره. من از ابتدای آشناییم با این پسر مادرم رو در جریان گذاشتم و تقریبا همه چیزهایی که بینمون می گذشت رو براش تعریف می کردم. مادرم به دلیل همون تعصب مذهبی و دینی که گفتم همیشه من رو از برقراری ارتباط اینترنتی با این پسر منع می کرد و می گفت که این کار درستی نیست و این آدم ها معلوم نیست کی هستن و من از این ناراحت بودم که مادرم بدون اینکه از خانواده ی این پسر چیزی بدونن ، اون رو هم با بقیه ی پسرایی که در اینترنت به دنبال پیدا کردن وسیله ای برای ارضای امیال خودشون می گردن به یه چوب می روندن--- من حس می کنم چون مادرم چت کردن و یا هرگونه ارتباط اینترنتی رو بد می دونن دیگه هیچ کاری به این ندارن که طرفشون چه جور آدمیه و تنها به این دلیل که از طریق اینترنت با کسی آشنا شدم این رو بد می دونن! بگذریم شاید نظر شما هم همین باشه--- خلاصه به خاطر همین طرز برخورد مادرم درست در موقعی که من متوجه علاقم به این پسر شدم و می خواستم راهی پیدا کنم تا این موضوع رو هم مثل قبل با مادرم درمیون بذارم، این طرز فکر و برخورد، من رو از این کار منصرف کرد و درواقع جرات این کار رو از من گرفت. این آقا اهل تهران هستن و تابستون قبل فرصتی دست داد تا من به تهران برم و در مدتی که اونجا بودم چندبار ایشون رو دیدم و طی این دیدارها من تا حدی فهمیدم که آنچه از طریق اینترنت راجع به ایشون حس کرده بودم درست بوده و ایشون جزو دسته پسرهایی که قصد به دام انداختن طعمه رو دارن نیست. ایشون دارای سر و وضعی معمولی و مذهبی و ساده بود و حرفهاش هم بسیار منطقی بود و هیچگونه خطایی هم در رفتار و گفتار ازش سر نزد. که البته می دونم نمیشه آدم ها رو به سادگی و با سه سال ارتباط اینترنتی و چند نوبت ملاقات شناخت. اما حداقل چیزی که فهمیدم این بود که این آقا در هیچ موردی به من دروغ نگفته بود. این رو هم بگم که از ابتدای آشناییمون مادر این آقا در جریان ارتباط ما بود و حتی قضیه ی علاقه ی ما به هم رو هم می دونست. مسئله ی مهمی که من رو درگیر خودش کرده اینه که این آقا الان باید طبق موظفی به سربازی بره اما به دلیل مشکلاتی که داره از این کار امتناع می کنه و می گه که هیچوقت قدم به سربازخونه نمیزاره! چیزهایی راجع به سربازی دیده و شنیده که باعث شده این حالت براش بوجود بیاد. به دلیل اینکه نمی ره سربازی نمی تونه کار بگیره و از همه چی مونده و الان تمام فکر و ذکرش شده گشتن دنبال آشنا برای معافی گرفتن! ما با هم قرار گذاشتیم که هروقت تونست روی پای خودش وایسه بیاد خواستگاری و من می دونم که اگر به لجبازیش ادامه بده و سربازی نره شاید به این زودی ها نتونه روی پای خودش وایسه. ما چندین بار روی این موضوع با هم بحث کردیم و اون هربار گفته که به سربازی نمی ره. این موضوع انقدر بهش فشار آورده که با وجود علاقه ی شدیدی که به هم داریم چندین بار به من گفته که فکر می کنه نمی تونه من رو خوشبخت کنه و مشکلات انقدر زیادن که شاید نتونه به این زودی ها از پسشون بربیاد و نمی خواد که من به پای اون بسوزم . با وجود 23 سال سن حرف هایی می زنه که خیلی بالاتر از تجربه های این سن هست. یکبار که بحث کرده بودیم می گفت که الان که زیر یک سقف نیستیم همه چیز قشنگ و خوبه اما وقتی وارد زندگی بشیم و مشکلات سر راهمون قرار بگیرن اونوقت دیگه همه چیز به این خوبی و قشنگی نیست. وقتی که مجبور بشم برای یک لقمه نون شب و روز کار کنم اونوقت دیگه نمی تونم مثل الان عشقم رو با تو تقسیم کنم و می ترسم ازین که زندگیمون اونجوری بشه و اونوقت اگه حتی یک لحظه تو احساس بدبختی کنی من نمی تونم جوابگوی خدا و حساب و کتابش باشم . می گفت اگر هم بخوام رو پای خودم وایسم باید حداقل 6 تا 7 سال دیگه صبر کنیم تا من بتونم یک درآمد خوب و ثابت داشته باشم. اما من با 23 سال سن چه جوری می تونم خانوادم رو راضی کنم که 7 سال دیگه صبر کنم تا این پسر که از نظر مادرم هم مورد قبول نیست بیاد خواستگاریم؟ اگر دست خود من بود و اگر رنج و ناراحتی پدر و مادرم برای من مهم نبود، تا 10 سال دیگه هم صبر می کردم... آقای مرادی نمی دونم چی کار کنم. درمونده شدم. دلم می خواد موضوع علاقه م رو به این پسر با مادرم درمیون بذارم اما می ترسم و نمی تونم. از طرف دیگه نمی دونم که اگه به امید خدا این پسر تونست تا دو یا 3 سال دیگه به اوضاع خودش سر و سامون بده ، چه جوری به مادرم بگم و اونو راضی کنم که بذاره بیاد خواستگاری. دلم می خواد بهش کمک کنم و بتونم باری از دوشش بردارم تا بتونیم به هم برسیم. ما به هم خیلی علاقه مندیم ،خیلی زیاد اما مشکلات هم زیادن. دیروز که روز شهادت اما جواد(ع) بود با هم نذر کردیم که اگه تا سال دیگه همین موقع به یه ثبات مالی رسید، برای نیمه ی شعبان و عید غدیر و شهادت امام جواد به مقداری که برامون مقدور باشه در راه خیر خرج کنیم. آقای مرادی من از شما راهنمایی می خوام. من باید چی کار کنم؟ خواهش می کنم راهنماییم کنید. خیلی افسرده و ناراحتم. منتظر راهنمایی شما هستم.
- [سایر] الا بذکر الله تطمئن القلوب. با سلام و عرض ادب و خسته نباشید خدمت حاج آقای مرادی. نمی خوام زیاد وقت شریفتون رو بگیرم ، سر ِ یه دوراههیه بزرگم و به این امید که دری به روم باز کنین مزاحمتون شدم . 23 سال از خدای مهربونم عمر گرفتم. توی یه خونواده ی متدین و با ایمان بزرگ شدم . خونواده ای که سرمایشون مهر و محبت و عاطفه ایه که نسبت به همدیگه دارن و هر گز ، هرگز اونو از هم دریغ نمی کنن.نمی گم تمام عمرمو و نمی گم خیلی خوب و کامل ولی سعی کردم بیشتر وقتمو صرف عبادت همون خدایی بکنم که همیشه بهترینهاشو برام خواسته . و همیشه از بابت چیزایی که بهم داده ممنون دارش بودم و بابت چیزایی که از سر حکمتش نداده ، شکر گذارش . دو سال از تحصیلم توی دانشگاه میگذره.توی این 2 سال خیلی عوض شدم، سعی کردم هر روز خودمو بیشتر به خدا نزدیک کنم تا صداشو بشنوم، تا بتونم راهی رو که توش قدم گذاشتم به سر منزل مقصود برسونم. هیچ وقت چه توی این 2سال و چه قبل از اون به هیچ پسری هم صحبت نشدم ، نه اینکه موقعیتش برام پیش نیاد ، نه ، همیشه باورم بر این بوده که ارزش احساساتم خیلی بیشتر از این حرفاس که بخوام اونو بدم به دست کسی که معلوم نیست قدرش رو بدونه یا نه تا اینکه یکی از همکلاسی های پسرم نظرم به خودش جلب کرد ، من با وجود اینکه توی شهر کاملاً مذهبی و خونواده ی خیلی متدینی بزرگ شدم و لی کمتر پسری رو دیدم با این اعتقادات، پاک ، ساده ، با ایمان ، با خدا، سر به زیر .از طریق اون با مسجد و مراسم امام زمان انس گرفتم ، ازم نخواس که چادر بزنم ولی وقتی برام از خوبی های چادر گفت ، با عشق به بی بی فاطمه چادری شدم . اینقدر برام از ارزش زن گفت که حتی الان دیگه حاضر نیستم یک تار از موهام رو هم نا محرم ببینه حاج آقا منو دلبسته ی اعتقاداتش کرد. تا اینکه تقریباً یکسال پیش به من پیشنهاد ازدواج داد ، با تمام مشکلاتی که داشتیم . اون 1.5 از من کوچیکتره و خونوادش هم نسبت به خونواه ی من نسبتاً مذهبی تر. وقتی که خونوادش رو در جریان قرار داد تقریباً همه مخالفت کردن ، به خاطر اختلاف سن و .. ولی ما تصمیممون واسه ازدواج بر مبنای 2-3 سال آینده بود ، چون ایشون واقعاً الان شرایط ازدواج رو ندارن ، سربازی ، کار و .. ولی خدایی داره که وقتی بهش توکل میکنه هر چیزی رو که بخواد بهش میده و این برای من خیلی مهمه .این ایمانی که داره برام قابل ِ ستایشه . ارتباط زیادی با هم نداشتیم گاهی تلفنی به خاطر اینکه از حال همدیگه با خبر بشیم . و گاهی ایمیل. یه رابطه ی کاملاً سالم بر پایه ی اعتقادات دینیمون برای شناخت بیشتر همدیگه . ما حتی همدیگه رو با اسم کوچیک هم صدا نزدیم . یه بار هم تو چشمای همدیگه نگاه نکردیم . نیت ما از اول با همدیگه به خدا رسیدن بود . ولی اون همش میگه که از این ارتباط احساس گناه میکنه ، حاج آقا ما هیچ کاری نکردیم که حتی زمینه ای برای ارتکاب به گناه باشه . به من بگید کجای این رابطه گناهه؟ آیا گناه که انسان با انگیزه برای رسیدن به کسی که قلباً دوسِش داره تلاش کنه و به هدفش برسه؟ کجای قرآن نوشته شده اگه یکی رو دوس داشته باشی و برای رسیدن بهش تلاش کنی گناه کردی؟ تا اینکه چند روز پیش تماس گرفته و با بغض میگه که یه اتفاقی افتاده که باید همدیگه رو فراموش کنیم . هرچه اصرار میکنم که چی شده جواب نمیده و میگه نمیشه بگم.قسمم میده که بدون اینکه چیزی بپرسم فراموشش کنم. من میدونم ، میدونم که اون اگر خواستار جدایی شده فقط به خاطر خودمه . چون همیشه میگه که ارزش تو بیشتر از منه ... به نظر شما من باید چیکار کنم ؟ مگه 2سال حرف کمیه ؟ مگه احساس چیز بی ارزشیه؟ حاج آقا من نمی تونم . من توی عمرم هیچ کسی رو به اندازه ی ایشون دوس نداشتم . به خاطرش پا روی خیلی چیزا گذاشتم . تمام سختیها رو حاضرم به جون بخرم ولی بدونم اون در کنارمه . به نظرتون اگه اختلاف سن 1.5 خیلی مهمه پس چطور بی بی فاطمه ثمره ی یه ازدواج با اختلاف سن 25 ساله؟ اکثر جوابهایی رو که به پیامهای مشابه داده بودین مطالعه کردم . میدونم که شما هم بر این عقیده هستین که اختلاف سن ممکنه دردسر ساز بشه ولی حاج آقا وقتی یکی عاقله و منطقی چه فرقی میکنه کوچیکتر باشه یا بزرگتر ؟ وقتی دو نفر در کنار هم میتونن به آرامش برسن و در سایه ی آرامش به اوج کمال ، چرا اینقدر مسئله ی اختلاف سن باید مهم باشه؟ چرا خونواده ها این چیزا رو درک نمیکنن ؟ چرا به جای اینکه دست جوونا رو بگیرن و کمکشون کنن اینقدر سر هر مسئله ای بهانه میگیرن و مخالفت میکنن ؟ حاج آقا کمکم کنید. یا علی .
مسئله مرتبط یافت نشد