خواستگاری
خواستگاری از مقدمات ازدواج است. از آن در باب حج و نکاح سخن رفته است.
سلام وقتتون بخیر اقای دکتر
من پسری 27 ساله هستم وبا دختری 24ساله سه سال پیش تو فضای مجازی اشناشدم و از همون اول رابطه ی ما دوستانه و مودبانه بود.ایشون تهران زندگی میکنن و من شهرستان.بعد حدود 2سال اشنایی نسبت به اخلاق و اهدافمون نسبت به اینده به این نتیجه رسیدم که ازشون خواستگاری کنم و با پدر و مادرم به خواستگاریه ایشون رفتم.چون ایشون خواهر بزرگتر دارن گفتن منتظر بمونین تا خواهرش نامزد کنه بعد.هم خانواده ی من مذهبین هم خانواده ی ایشون.خانواده های ما از همه ی لحاظ در حد و اندازه ی هم هستن فقط ایشون نماز نمیخونن و میگن حجاب زورکی نمیگیرن.مراسمی میرن که مختلطه.میگن من بهت وفادارم و تواون مراسم ها فقط روسری نمیپوشم.مراسم های عروسی.ایشون میگن من انسانیت حالیمه و بهت خیانت نمیکنم،من نمیدونم چیکار کنم.الان بیشتر مراسم های عروسی تو جامعه مختلطه.نمیدونم چیکار کنم ممنون میشم راهنماییم کنید
سلام دوست عزیز دوست گرامی، در مورد اینکه از لحاظ شرعی چه وظیفه ای در چنین موقعیتی دارید، بهتر است سؤال خود را از بخش مشاور مذهبی و مسائل دینی بپرسید. من در این زمینه تخصص ندارم. اما از لحاظ روان شناختی، دو نفر برای ازدواج بایستی از لحاظ فرهنگی، اخلاقی، اقتصادی، خانوادگی، تحصیلی و مذهبی تا حد زیادی به هم نزدیک باشند. طبیعی است که شما نمی توانید کسی را پیدا کنید که در همه موارد یاد شده هیچ تفاوتی با شما نداشته باشد. بالاخره ایشان تنها در این زمینه با شما تفاوت دارد، ضمن اینکه به شما تعهد اخلاقی داده است که وفاداری زناشویی را رعایت می کند. ضمن اینکه از لحاظ خانوادگی و اقتصادی و اجتماعی هم به هم نزدیک هستید. بنابراین احتمالا این موضوع منجر به تعارضات شدید بین شما نمی شود. این را هم بدانید که چه بسا با صبر و محبت و احترام شما ایشان هم در آینده، بسیاری از مسائل مورد علاقه شما را بهتر رعایت نماید. پیروز باشید
سلام دوست عزیز دوست گرامی، در مورد اینکه از لحاظ شرعی چه وظیفه ای در چنین موقعیتی دارید، بهتر است سؤال خود را از بخش مشاور مذهبی و مسائل دینی بپرسید. من در این زمینه تخصص ندارم. اما از لحاظ روان شناختی، دو نفر برای ازدواج بایستی از لحاظ فرهنگی، اخلاقی، اقتصادی، خانوادگی، تحصیلی و مذهبی تا حد زیادی به هم نزدیک باشند. طبیعی است که شما نمی توانید کسی را پیدا کنید که در همه موارد یاد شده هیچ تفاوتی با شما نداشته باشد. بالاخره ایشان تنها در این زمینه با شما تفاوت دارد، ضمن اینکه به شما تعهد اخلاقی داده است که وفاداری زناشویی را رعایت می کند. ضمن اینکه از لحاظ خانوادگی و اقتصادی و اجتماعی هم به هم نزدیک هستید. بنابراین احتمالا این موضوع منجر به تعارضات شدید بین شما نمی شود. این را هم بدانید که چه بسا با صبر و محبت و احترام شما ایشان هم در آینده، بسیاری از مسائل مورد علاقه شما را بهتر رعایت نماید. پیروز باشید
عنوان سوال:
سلام وقتتون بخیر اقای دکتر
سلام وقتتون بخیر اقای دکتر
من پسری 27 ساله هستم وبا دختری 24ساله سه سال پیش تو فضای مجازی اشناشدم و از همون اول رابطه ی ما دوستانه و مودبانه بود.ایشون تهران زندگی میکنن و من شهرستان.بعد حدود 2سال اشنایی نسبت به اخلاق و اهدافمون نسبت به اینده به این نتیجه رسیدم که ازشون خواستگاری کنم و با پدر و مادرم به خواستگاریه ایشون رفتم.چون ایشون خواهر بزرگتر دارن گفتن منتظر بمونین تا خواهرش نامزد کنه بعد.هم خانواده ی من مذهبین هم خانواده ی ایشون.خانواده های ما از همه ی لحاظ در حد و اندازه ی هم هستن فقط ایشون نماز نمیخونن و میگن حجاب زورکی نمیگیرن.مراسمی میرن که مختلطه.میگن من بهت وفادارم و تواون مراسم ها فقط روسری نمیپوشم.مراسم های عروسی.ایشون میگن من انسانیت حالیمه و بهت خیانت نمیکنم،من نمیدونم چیکار کنم.الان بیشتر مراسم های عروسی تو جامعه مختلطه.نمیدونم چیکار کنم ممنون میشم راهنماییم کنید
پاسخ:
سلام دوست عزیز دوست گرامی، در مورد اینکه از لحاظ شرعی چه وظیفه ای در چنین موقعیتی دارید، بهتر است سؤال خود را از بخش مشاور مذهبی و مسائل دینی بپرسید. من در این زمینه تخصص ندارم. اما از لحاظ روان شناختی، دو نفر برای ازدواج بایستی از لحاظ فرهنگی، اخلاقی، اقتصادی، خانوادگی، تحصیلی و مذهبی تا حد زیادی به هم نزدیک باشند. طبیعی است که شما نمی توانید کسی را پیدا کنید که در همه موارد یاد شده هیچ تفاوتی با شما نداشته باشد. بالاخره ایشان تنها در این زمینه با شما تفاوت دارد، ضمن اینکه به شما تعهد اخلاقی داده است که وفاداری زناشویی را رعایت می کند. ضمن اینکه از لحاظ خانوادگی و اقتصادی و اجتماعی هم به هم نزدیک هستید. بنابراین احتمالا این موضوع منجر به تعارضات شدید بین شما نمی شود. این را هم بدانید که چه بسا با صبر و محبت و احترام شما ایشان هم در آینده، بسیاری از مسائل مورد علاقه شما را بهتر رعایت نماید. پیروز باشید
- [سایر] سلام حاج آقا سال نو مبارک لطفا فقط خوتون مطالعه کنیدو اگر میشه سریع جواب بدهید من می خواستم با مشاور صحبت کنم ولی مشاور مطمئن یکی بیشتر نمیشناسم که تا خرداد وقت ندارن من هم با مشاوره با هر کسی میترسم که تازه گمراه بشم لطفا جواب بدید. ... و خودم هم تقریبا نسبت به بقیه دوستان مذهبی تر هستم تا امروز خاستگاران زیادی داشتم که بیشتر اونها به خاطر سخت گیری من در مسائل مذهبی رد شدن البته مسائل دیگه مثل ظاهر هم برام مهم بوده حدود یک ماه پیش از طریق چت با پسری 28ساله کارشناسی ارشدالکترونیک هستند و مادرشون دکترا روانشناسی و پدرشون دکتر مغز و اعصاب آشنا شدم که بر خلاف بقیه خاستگارهام تمام مواردی که مد نظر من بود رو داشت ( تحصیلات و ایمان و اخلاق )من اهل دوستی نبوده و نیستم اون هم قصدش ازدواج بود من هم از طریق تلفن ارتباط رو ادامه دادم و چون مطمئن بودم قصدش ازدواج و خواستگاری رسمی مادرم رو در جریان گذاشتم (البته ایشون نمیدونن که مادرم مطلع هستن )ولی چون ایشون اهل تهران بودند دیدار به زودی امکان پذیر نبود قرار شد هرکدوم یه فیلم کوتاه از خودمون ارسال کنیم همین اتفاق افتاد (البته فیلم من با حجاب کامل و فقط تبریک سال جدید بود)بعد از ارسال فیلم و عکس من راستش زیاد خوشم نیومد ولی گفتم اگر همه چیزهایی که گفتن درست و راست باشه شاید بشه این مورد رو در نظر نگرفت بعد از اون مورد من گفتم به نظر من در حد آشنایی لازم ما به قدرکافی صحبت کردیم بهتر بقیه موارد بمونه برای وقتیکه شما به طور رسمی اومدین ایشون شماره منزل ما رو داشتن من هم ادرس خانه و محل کار و شماره تلفن منزلشون رو داشتم که گفته بودم اگر با خانواده مطرح کردم برای تحقیقات بدن ایشون هم داد بعد از 2 روز که تماس قطع شد تماس گرفتن و با لحن دعوا چرا خودت تصمیم گرفتی ؟ چرا زنگ نزدی ؟ و....... نمیدنم چرا من هم قبول کردم که تماسها ادامه پیدا کنه ولی دچار شک شدم از اون زمان ایشون خیلی با اطمینان به اینده هرچی حرف مزدند من و تو خطاب میکردن ولی من می گفتم من مطمئن نیستم تا اینکه یک روز گفتم اگر جواب من منفی باشه شما چیکار می کنید ایشون تهدید کردن که من زنگ میزنم خونتون با برادرت صحبت می کنم و آبروت رو میبرم و تو از اول من و سر کار گذاشتی قصدت اذیت کردن بود و ... من گفتم نه ولی من حق انتخاب دارم شاید نتونم قبول کنم ایشون به تهدید ادامه داد راستش اول ترسیدم بعدا گفتم من که گناهی مرتکب نشدم که بترسم زنگ زدم گفتم اصالا جواب من منفی شما هم هر کاری میخواین بکنید من هم از دست شما شکایت می کنم اون موقع ماجرا عوض شد شروع به عذرخواهی کرد و گفت ببخشید من اشتباه کردم عصبی شدم همه اینکارا به خاطر اینکه تو رو از دست ندم و.... من قبول دارم عصبی هستم البته من قبلش هم فهمیده بودم از شنیدن نه عصبی میشن ولی قبول کرده بود با هم بریم پیش روانشناس تا مداوا کنه گفت من حتی سه سال پیش مادرم گفت بیا درمانت کنم قبول نکردم ولی حالا به خاطر تو پیش هرکسی که بگی حاضرم برم برای مداوا .الان من ارتباط تلفنی رو قطع کردم ولی مطمئن هستم از طریق مادر یا خواهرش برای خواستگاری رسمی اقدام میکنه نمیدونم کلا بی خیال این ماجرا بشم یا اینکه خواستگاری رو قبول کنم راستش اگر این موضوع عصبی شدن نبود به نظرم مورد خوبی یود ولی نمیدونم اصلا قابل درمان هست یا نه؟ مادرم میگن این آدم روانیه، نمیشه باهاش زندگی کرد ولی من دیدم وقتی عصبی نیستند همه چیز خوبه از نظرمذهبی هم نسبت به خیلی از همسن هاشون اطلاعات خوبی دارند و البته گفتن که رعایت هم میکنن به نظر شما من چیکار کنم ؟خواستگاری رو قبول کنم یا نه؟ از اینکه وقتتون رومیگذارید ممنون
- [سایر] سلام جناب آقای مرادی از شما خواهش می کنم بعد از خوندن حرف هام، به دور از هرگونه تعصب مذهبی و عرفی به من کمک کنید. این تعصبی که ازش حرف می زنم چیزیه که باعث شده من مجبور بشم حرف هایی رو که باید با مادرم درمیون بذارم تا به من راه حل نشون بده رو بیام اینجا و تو این سایت با شما درمیون بذارم. دختری 23 ساله هستم اهل یک خانواده ی مذهبی و دین دار. البته خودم خیلی وقته که فکر می کنم از خدا دور شدم اما در هر صورت هنوز به خیلی چیزها پایبندم. شاید نمازم رو یک خط در میان می خونم اما حجابم رو کاملا حفظ می کنم روزه هام رو کامل می گیرم و--- البته می دونم که گرفتن روزه یا حفظ حجاب ربطی به خوندن یا نخوندن نماز نداره و اینها فرایضی هستند که هرکدوم رو باید به جای خودشون انجام داد. من حدود سه سال پیش از طریق اینترنت و البته نه از طریق چت بلکه از طریق وبلاگ نویسی با پسری آشنا شدم، این پسر هم سن خودمه و دارای یک خانواده ی کاملا مذهبی و دیندار هستن. خودش هم انسانی بسیار معتقد و اهل دین و مذهبه. دارای خواهر و مادری محجبه و خودش هم دارای سر و وضعی ساده و معمولیه. بعد از گذشت این سه سال ما حس کردیم که به هم علاقه مند شدیم. البته راجع به این موضوع خیلی با هم بحث داشتیم که آیا این حس ما واقعا علاقه است یا نه فقط به همدیگه عادت کردیم و این باعث شده که فکر کنیم به هم علاقه مندیم. ما این موضوع رو هزاران بار حلاجی کردیم و در پایان به این نتیجه رسیدیم که مقدار بسیار زیادی از این حس رو علاقه ی واقعی تشکیل داده و خوب تا حد کمی هم به هم عادت کردیم که اجتناب ناپذیره. من از ابتدای آشناییم با این پسر مادرم رو در جریان گذاشتم و تقریبا همه چیزهایی که بینمون می گذشت رو براش تعریف می کردم. مادرم به دلیل همون تعصب مذهبی و دینی که گفتم همیشه من رو از برقراری ارتباط اینترنتی با این پسر منع می کرد و می گفت که این کار درستی نیست و این آدم ها معلوم نیست کی هستن و من از این ناراحت بودم که مادرم بدون اینکه از خانواده ی این پسر چیزی بدونن ، اون رو هم با بقیه ی پسرایی که در اینترنت به دنبال پیدا کردن وسیله ای برای ارضای امیال خودشون می گردن به یه چوب می روندن--- من حس می کنم چون مادرم چت کردن و یا هرگونه ارتباط اینترنتی رو بد می دونن دیگه هیچ کاری به این ندارن که طرفشون چه جور آدمیه و تنها به این دلیل که از طریق اینترنت با کسی آشنا شدم این رو بد می دونن! بگذریم شاید نظر شما هم همین باشه--- خلاصه به خاطر همین طرز برخورد مادرم درست در موقعی که من متوجه علاقم به این پسر شدم و می خواستم راهی پیدا کنم تا این موضوع رو هم مثل قبل با مادرم درمیون بذارم، این طرز فکر و برخورد، من رو از این کار منصرف کرد و درواقع جرات این کار رو از من گرفت. این آقا اهل تهران هستن و تابستون قبل فرصتی دست داد تا من به تهران برم و در مدتی که اونجا بودم چندبار ایشون رو دیدم و طی این دیدارها من تا حدی فهمیدم که آنچه از طریق اینترنت راجع به ایشون حس کرده بودم درست بوده و ایشون جزو دسته پسرهایی که قصد به دام انداختن طعمه رو دارن نیست. ایشون دارای سر و وضعی معمولی و مذهبی و ساده بود و حرفهاش هم بسیار منطقی بود و هیچگونه خطایی هم در رفتار و گفتار ازش سر نزد. که البته می دونم نمیشه آدم ها رو به سادگی و با سه سال ارتباط اینترنتی و چند نوبت ملاقات شناخت. اما حداقل چیزی که فهمیدم این بود که این آقا در هیچ موردی به من دروغ نگفته بود. این رو هم بگم که از ابتدای آشناییمون مادر این آقا در جریان ارتباط ما بود و حتی قضیه ی علاقه ی ما به هم رو هم می دونست. مسئله ی مهمی که من رو درگیر خودش کرده اینه که این آقا الان باید طبق موظفی به سربازی بره اما به دلیل مشکلاتی که داره از این کار امتناع می کنه و می گه که هیچوقت قدم به سربازخونه نمیزاره! چیزهایی راجع به سربازی دیده و شنیده که باعث شده این حالت براش بوجود بیاد. به دلیل اینکه نمی ره سربازی نمی تونه کار بگیره و از همه چی مونده و الان تمام فکر و ذکرش شده گشتن دنبال آشنا برای معافی گرفتن! ما با هم قرار گذاشتیم که هروقت تونست روی پای خودش وایسه بیاد خواستگاری و من می دونم که اگر به لجبازیش ادامه بده و سربازی نره شاید به این زودی ها نتونه روی پای خودش وایسه. ما چندین بار روی این موضوع با هم بحث کردیم و اون هربار گفته که به سربازی نمی ره. این موضوع انقدر بهش فشار آورده که با وجود علاقه ی شدیدی که به هم داریم چندین بار به من گفته که فکر می کنه نمی تونه من رو خوشبخت کنه و مشکلات انقدر زیادن که شاید نتونه به این زودی ها از پسشون بربیاد و نمی خواد که من به پای اون بسوزم . با وجود 23 سال سن حرف هایی می زنه که خیلی بالاتر از تجربه های این سن هست. یکبار که بحث کرده بودیم می گفت که الان که زیر یک سقف نیستیم همه چیز قشنگ و خوبه اما وقتی وارد زندگی بشیم و مشکلات سر راهمون قرار بگیرن اونوقت دیگه همه چیز به این خوبی و قشنگی نیست. وقتی که مجبور بشم برای یک لقمه نون شب و روز کار کنم اونوقت دیگه نمی تونم مثل الان عشقم رو با تو تقسیم کنم و می ترسم ازین که زندگیمون اونجوری بشه و اونوقت اگه حتی یک لحظه تو احساس بدبختی کنی من نمی تونم جوابگوی خدا و حساب و کتابش باشم . می گفت اگر هم بخوام رو پای خودم وایسم باید حداقل 6 تا 7 سال دیگه صبر کنیم تا من بتونم یک درآمد خوب و ثابت داشته باشم. اما من با 23 سال سن چه جوری می تونم خانوادم رو راضی کنم که 7 سال دیگه صبر کنم تا این پسر که از نظر مادرم هم مورد قبول نیست بیاد خواستگاریم؟ اگر دست خود من بود و اگر رنج و ناراحتی پدر و مادرم برای من مهم نبود، تا 10 سال دیگه هم صبر می کردم... آقای مرادی نمی دونم چی کار کنم. درمونده شدم. دلم می خواد موضوع علاقه م رو به این پسر با مادرم درمیون بذارم اما می ترسم و نمی تونم. از طرف دیگه نمی دونم که اگه به امید خدا این پسر تونست تا دو یا 3 سال دیگه به اوضاع خودش سر و سامون بده ، چه جوری به مادرم بگم و اونو راضی کنم که بذاره بیاد خواستگاری. دلم می خواد بهش کمک کنم و بتونم باری از دوشش بردارم تا بتونیم به هم برسیم. ما به هم خیلی علاقه مندیم ،خیلی زیاد اما مشکلات هم زیادن. دیروز که روز شهادت اما جواد(ع) بود با هم نذر کردیم که اگه تا سال دیگه همین موقع به یه ثبات مالی رسید، برای نیمه ی شعبان و عید غدیر و شهادت امام جواد به مقداری که برامون مقدور باشه در راه خیر خرج کنیم. آقای مرادی من از شما راهنمایی می خوام. من باید چی کار کنم؟ خواهش می کنم راهنماییم کنید. خیلی افسرده و ناراحتم. منتظر راهنمایی شما هستم.
مسئله مرتبط یافت نشد