سلام خدمت خانم کهتری
نمیدونم مشکل من تو کدوم ردیف موضوعات بود شرمنده اگه اشتباه کردم...
بنده یک دانشجوی 21 ساله که آخرین فرزند یک خانواده نسبتا پر جمعیت هستم... وضعیت اقتصادیمون خوب نیست و بد هم نیست معمولی که توی حومه تهران زندگی میکنیم...و در دانشگاه آزاد درس میخونم که تا الان تمام خرج دانشگاه و خودم دادم...و هیچ وقت از پدرم طلب پول نکردم...
من یک مشکل بزرگ دارم که همیشه واسم شده کابوس...
من پسری کم رو هستم و هیچ موقع نمی تونم حرف دلم رو درست حسابی بزنم همیشه توی کلاس تنهام و شاید در حد سلام علیک با دیگران در ارتباط باشم ... من پسری نسبتا زیبا هستم ولی این کم رویی حسابی تو روحیه من تاثیر گذاشته و زیبایی من رو پوشونده بایستی برای حرف زدنم کلی فکر کنم اما باز نمیتونم حرفم رو بزنم دوست صمیمی دارم و به من همیشه طعنه میزنن که حتما باید اونا حرف بزنن تا من جوابشونو بدم...و اینم بگم که من پیش هیچ روانشناسی نرفتم تاحالا
نمی دانم درمانی برای اینجور مشکلات هم هست که ریشه کن کنه ؟؟
ممنونم اگه جوابمو بدید

با سلام. دوست عزیز درمان این مسئله نزد خود شماست شما باید سانسور های قوی را که برای ارتباط با دیگران برای خود ایجاد کرده اید از بین ببرید. در رابطه دوستی ،طرف مقابل ما انتظار حدی از صمیمیت و نزدیکی را از ما دارد و در صورتی که احساس کند شما حرف و احساس های خود را درون ریزی کرده و بیان نمی کنید ، چنین برداشت می کند که به او بی اعتمادید و همین امر باعث کم رنگ شدن صمیمیت می گردد. البته حد این صمیمیت باید تعریف شود اما مسلما نباید در حدی باشد که شما در روابط احساس راحتی نکنید .هر انسان اجتماعی افریده شده و نیاز به همدم و دوست و همراز دارد . لذا اگر این نیاز را در خود سرکوب نموده و نتونید با یک دوست در میان بگذارید افسردگی و احساس های منفی به شما سرازیر می شود .بنابراین این فیلتر های روانی خود را باید کم کنید . باید آرام آرام تمرین را شروع کنید مسلما از ابتدا نیم توان انتظار داشت که مثل افراد دیگر باشید اما پس از مدتی بهبودی چشمگیر است .کلیه رفتار هایی که به دلیل کمرویی در شما بروز نمی کند یاد داشت کرده و هر روز برای یکی از آنها اقدام کنید . پس از یک هفته پیشرفت خود را مشاهده می کنید . البته پس از اقدام به هر رفتار باید علاوه بر استمرار آن به سراغ رفتار بعدی بروید .