با سلام. دوست من اگر همهخ ما ادم ها بخوایم این طوری فکر کنیم همه باید از تنهایی ناله داشته باشیم . اما راه هایی هست که بشه هر کسی خودش را از تنهایی در بیاره . به هر حال رابطه های دوستی اگر بر پایه اصول و منطق و معیار های صحیح شکال بگیره می تونه رابطه های خیلی خوبی باشه . دوست به دلیل همسن بودن می تونه هم احساسی و همدلی های خوبی داشته باشه و اگر عاقل باشه حتی مشاور خوبی هم می تونه باشه . البته همیشه دوست عاقل تصمیم های کامل و بی نقص نداره چرا که خب تجاربش محدوده اما می تونه خیلی به شما کمک کنه . بنابراین به عنوان اقدام اول باید با همسن های خودت در مدرسه و ... روابط صمیمی پیدا کنی . باز هم تاکید می کنم که در انتخاب دوست فکر کن و معیار های درست را در نظر بگیر اما باید بتونی برای خودت دوستان خوبی را اختیار کنی . صمیمیت در حد اعتدال خوبه اما نباید به وابستگی تبدیل بشه . در قدم بعد سعی کن در یک کلاس مورد علاقه شرکت کنی . این طوری هم یک چیزهایی یاد می گیری و هم در ارتباط با دیگران قرار گرفته و زمینه دوست یابی شما قوی می شه . بیکاری ریشه همه درد هاست . به بهانه ماه رمضان و ... نباید وقت خودت رو این گونه تلف کنی . چند روزی از ماه باقی نمونده شاید مشکل باشه اما در عوض حال و هوایی عوض می کنی . زمانی رو هم به مطالعه اختصاص بده . حتی می تونی از مقالات سایت که در هر زمینه جامع و کامل هست استفاده کنی . زمان خود را باید با فعالیت های مختلف پر کنی . این کار با فکر کردن و خواست شما حل می شه .
بازم سلام!
خب من دوستای زیادی ندارم البته دارم ولی با هیچکدوم صمیمی نیستم خواهرمم دانشجو ست و صب میره شب میاد بابامم سرکار مامانمم اینترنت!من میمونم تنها!ظهر بیدار میشم نهار میخورم بعد تلویزیون نگا میکنم بعد شاید یه نیم ساعتی اومدم نت بعد هوا تاریک میشه عصرونه میخوریم بعد بازم تلویزیون بعد خواب!
هیچ کلاسیم نمیرم بخاطر ماه رمضون
درضمن فک و فامیلم اصلا نداریم!!نه که نداشته باشیم!مامانبزرگ و بابابزرگ که ندارم خاله ندارم داییام کانادان عمو ها فقط با یکیش صمیمیم اونم تو تبریزه و زنموم یه جوریه که اگه بخوام برم تبریز خودم راضی نمیشم بمونم خونشون!با یکی از عمو هام کلا قطع رابطه کردیم یکیش تو سقزه یکیش میمونه اونم بچه ی همسنه ما نداره و بچه هاش کوچیکن و مامانمم دوس نداره با اون عموم رابطه داشته باشیم وقتیم که بخوام تنهایی برم فقط میگن با ثمین که 6 سالشه بازی کن منم خیلی عصبیم و از بازی کردن بدم میاد مخصوصا با ثمین!در نتیجه ترجیح میدم به جای اینکه دل بچه 6 ساله رو بشکونم نرم خونشون!اینطوری هیشکی نمیمونه!
اگه هم بخوایم بریم مسافرت که ماشینمون رو فروختیم و وضع مالیمون زیاد جالب نیس
پیش روانشناسم نمیبرنم!میگن ما خودمون روانشناسیم به ما بگو!وقتیم میگم میگن خوب با دوستات برو بیرون!!!حالا دوستم که ندارم تنها بخوام برمم نمیذارن!
حالا من چیکار کنم؟!؟!
با سلام. دوست من اگر همهخ ما ادم ها بخوایم این طوری فکر کنیم همه باید از تنهایی ناله داشته باشیم . اما راه هایی هست که بشه هر کسی خودش را از تنهایی در بیاره . به هر حال رابطه های دوستی اگر بر پایه اصول و منطق و معیار های صحیح شکال بگیره می تونه رابطه های خیلی خوبی باشه . دوست به دلیل همسن بودن می تونه هم احساسی و همدلی های خوبی داشته باشه و اگر عاقل باشه حتی مشاور خوبی هم می تونه باشه . البته همیشه دوست عاقل تصمیم های کامل و بی نقص نداره چرا که خب تجاربش محدوده اما می تونه خیلی به شما کمک کنه . بنابراین به عنوان اقدام اول باید با همسن های خودت در مدرسه و ... روابط صمیمی پیدا کنی . باز هم تاکید می کنم که در انتخاب دوست فکر کن و معیار های درست را در نظر بگیر اما باید بتونی برای خودت دوستان خوبی را اختیار کنی . صمیمیت در حد اعتدال خوبه اما نباید به وابستگی تبدیل بشه . در قدم بعد سعی کن در یک کلاس مورد علاقه شرکت کنی . این طوری هم یک چیزهایی یاد می گیری و هم در ارتباط با دیگران قرار گرفته و زمینه دوست یابی شما قوی می شه . بیکاری ریشه همه درد هاست . به بهانه ماه رمضان و ... نباید وقت خودت رو این گونه تلف کنی . چند روزی از ماه باقی نمونده شاید مشکل باشه اما در عوض حال و هوایی عوض می کنی . زمانی رو هم به مطالعه اختصاص بده . حتی می تونی از مقالات سایت که در هر زمینه جامع و کامل هست استفاده کنی . زمان خود را باید با فعالیت های مختلف پر کنی . این کار با فکر کردن و خواست شما حل می شه .