با سلام و خسته نباشد.2 ساله ازدواج کردم.احساس میکنم سنگدل تر از شوهر من هیچ کسی تو دنیا پیدا نمیشه.اگه مثه ابر بهار جلوش گریه کنم ذره ای غصه نمیخوره..اگه 100 روز باهاش قهر باشم به خداوندی خدا یک بار نیومده از دلم در بیاره.اگه کاری کنه و من ناراحت باشم اصلا به روی خودش نمیاره.اگه جامو ازش جدا کنم نمیاد بگه بیا سرجات بخوابو خیلی راحت میخوابه.به خدا من همه زندگیمو براش گذاشته م.من کلا آدم مهربونو با محبتی هستم ولی وقتی میبینم اینجوری جواب محبتام داده میشه کفری میشم چون هیچ کسی نیست که باهاش حرف بزنم هی میریزم تو دلم هی اشک میریزم ولی اون کگشم نمیگزه و اصلا از ناراحتی من ناراحت نمیشه.وقتی عصبانیمو از شدت حرفایی که تو دلم گیر میکنه و بی اعتنایی اون جیغ میکشم بهم میگه تو موجیو روانی هستی باید بری دکتر...اینقدر خودشو جلو خونواده من خوب نشون داده که من هروقت ازش برای مامانم گفتم همیشه حقو به اون دادن...آه خدا...بعضی وقتا از محبتایی که بهش میکنمو بعد جوابمو اینجوری میگیرم از سادگی خودم بدم میاد.از من توقع داره تا سر کوچه میرم بهش خبر بدم هرکاری میکنم اون باید در جریان باشه .ولی خودش منو از هیچ چی باخبر نمیکنه و بارها شده که خیلی چیزا رو از بقیه که میشنوم باورشون نمیشه که شوهرم به من نگفته و وقتی ازش میپرسم میگه قرار نبود به کسی بگم و یعنی من براش کسی هستم نه همسرش.تا چشمش به کسی میفته میبینی تمام انرِژیو خنده هاشو میذاره واسه اونا و تا من یه کلمه باهاش صحبت کنم یا خسته است یا حوصله نداره و میبینی یکدفعه بهم میپره و با یه لحنی حرف میزنه انگار من کلفتشم. بهش میگم تو چرا به من که میرسی اینجوری میشی همیشه هم در جوابم میگه تو ناراحتم میکنی....به خدا نمیدونم چیکار کنم به هیچ کسیم نمیتونم حرفی بزنم.با خودش هم نمیشه اصلا صحبت کرد خیلی کینه ایه سر هر چیزی قهر میکنه و اگه بخوام باهاش حرف بزنم به دعوا کشیده میشه و همیشه هم که حداقل دو هفته ای یکبار با هم بحث میکنیم من کوتاه اومدمو حرفا عین یه تیکه سنگ تو دلم سنگینی میکنه.مهرش از دلم رفته و عشق اولو بهش ندارم.کمکم کنین

سلام دوست عزیز متأسفانه همسر شما آیین همسرداری را به خوبی بلند نیست. البته خیلی مطمئن نیستم که شما هم به خوبی اصول همسرداری را بدانید. یکی از مهمترین اصول در همسرداری دانستن تفاوت بین زنان ومردان است.رابطه شما مشکل بنیادینی ندارد. مشکل هر دو شما این است که مهارت کافی برای ارتباط با همدیگر را ندارید. شما شبیه به آدمی شده اید که وقتی در باتلاق گیر می کند، با دست و پا زدن های اضافی بیشتر در گل و لای فرو می رود. همانطور که برای رانندگی باید اول از سلامت عقل و روان برخودار بود و سپس مهارت رانندگی را یاد گرفت و تمرین کرد، در مورد همسرداری هم همینطور است. خوشبختانه با توصیفاتی که کردید هم هردوی شما و هم رابطه شما، سالم است و مشکل خاصی ندارد. برای افزایش مهارتهای همسرداری اول از خودتان شروع کنید و پس از یک ماه که توانستید این برخی از این مهارتها را در خودتان ایجاد کنید، از همسرتان بخواهید او هم این مهارتها را یاد بگیرد و در زندگی به کار برد. برای این کار 2 کتاب، یکی در زمینه ارتباط مؤثر و یکی در زمینه تفاوتهای زنان و مردان تهیه کنید و آنها را به تناوب بخوانید و تمرینهای داخل آن را انجام دهید. این نسخه بایستی دست کم روزی نیم ساعت اجرا شود. پس از یک ماه به همسرتان بگویید که این نسخه را پیاده کردید و از او بخواهید در یک ماه بعدی را با شما همراهی کند. پیروز باشید