خوشبختی
خوشبختی همان سعادت و رستگاری است.
سلام من 2ساله با شوهرم سر خونه زندگیمون رفتیم کمکم متوجه شدم شوهرم سیگار میکشه هر کار کردم که درست بشه نشد باهاش کنار اومدم چون زندگیم دوست دارم باز بعد از مدتی بعد از کلی دورغ فهمیدم تفننی تریاک میکشه بازم فایده نداشت کنار اومدم ودوباره چند دفعه ازش خیانت دیدم دیگه به همه چیز زندگیم شک دارم هیچکدوم از حرفاشو باور نمیکنم اختلافمون خیلی زیاد شد جروبحث وکتک من با هر چیزش کنار اومدم دیگه خسته شدم از این که جلوی دیگرون احساس خوشبختی کنم نمیدونم طلاق بگیرم یا با خانوادهها مطرح کنم راهنمایم کنید تورو خدا
باسلامدوست گرامی مسلما از مهمترین علل دوام و قوام زندگی زناشویی داشتن صداقت و اعتماد متقابل میان زوجین است. اگر چنین احساسی میان هر یک از زوجین زایل شود ادامه دادن زندگی زناشویی با مشکل مواجه می گرد.متاسفانه همسر شما نیز از بدو زندگی زناشویی تان سعی در ارایه تصویری درست و صادقانه از خود نداشته و لذا ا کم کم با جنبه های مختلف شخصیتی ایشان آشنا شده اید .(هر چند که برداشت من این است که شما قبل از ازدواج بررسی های لازم را در مورد ایشان انجام نداده و بدون شناخت کامل ایشان وارد ازدواج شده اید)در هر حال مواجه شدن با این نوع مسایل برای هر زنی بسیار دشوار و سخت است و شاید اولین راه حلی که به ذهنش برسد جدایی است اما اگر قدری به خودتان و همسرتان فرصت دهید خواهید دید که می توانید تلاشهای لازم را در جهت اصلاح این مشکلات بنمایید. البته قدم گذاشتن در این راه منوط به میزان وابستگی است که به همسرتان و به زنگی زناشویی تان دارید.اگر همسر شما تلاشهای شما را برای رفع این مشکلات ببینند امکان دارد که ایشان هم با شما همراه شده و برای رفع این مسایل اقدامات جدی کنند.ابتدا با همسرتان پیرامون رفتارهای نادرست و عدم صداقت شان صحبت کنید. به ایشان عنوان کنید که این فقدان صداقت باعث رشد بی اعتمادی در زندگی زناشویی تان شده است و شما را به سمت عدم اطمینان سوق داده است.اما از طرف دیگر نمی خواهید به این راحتی زندگی تان را از دست دهید و تمایل به ادامه دادن این زندگی و از طرف دیگر اصلاح رفتارهای ایشان هستید.بیشتر تمرکز خود را بر روی ترک استفاده تفننی از مواد و همچنین خیانتهایشان کنید. با یکدیگر در مورد انگیزه رفتارهای ایشان صحبت کنید و ببینید برای رفع این رفتارها چه اقداماتی می تواند به هر دو شما کمک کند. شاید مراجعه حضوری نزد روان شناس جز تصمیماتی باشد که شما دو نفر در نهایت می گیرید اما به طور کلی توصیه می کنم همه راهها را برای صلاح این مشکلات طی کنید و طلاق را به عنوان آخرین راه حل قرار دهید.با تشکر از تماس شما
باسلامدوست گرامی مسلما از مهمترین علل دوام و قوام زندگی زناشویی داشتن صداقت و اعتماد متقابل میان زوجین است. اگر چنین احساسی میان هر یک از زوجین زایل شود ادامه دادن زندگی زناشویی با مشکل مواجه می گرد.متاسفانه همسر شما نیز از بدو زندگی زناشویی تان سعی در ارایه تصویری درست و صادقانه از خود نداشته و لذا ا کم کم با جنبه های مختلف شخصیتی ایشان آشنا شده اید .(هر چند که برداشت من این است که شما قبل از ازدواج بررسی های لازم را در مورد ایشان انجام نداده و بدون شناخت کامل ایشان وارد ازدواج شده اید)در هر حال مواجه شدن با این نوع مسایل برای هر زنی بسیار دشوار و سخت است و شاید اولین راه حلی که به ذهنش برسد جدایی است اما اگر قدری به خودتان و همسرتان فرصت دهید خواهید دید که می توانید تلاشهای لازم را در جهت اصلاح این مشکلات بنمایید. البته قدم گذاشتن در این راه منوط به میزان وابستگی است که به همسرتان و به زنگی زناشویی تان دارید.اگر همسر شما تلاشهای شما را برای رفع این مشکلات ببینند امکان دارد که ایشان هم با شما همراه شده و برای رفع این مسایل اقدامات جدی کنند.ابتدا با همسرتان پیرامون رفتارهای نادرست و عدم صداقت شان صحبت کنید. به ایشان عنوان کنید که این فقدان صداقت باعث رشد بی اعتمادی در زندگی زناشویی تان شده است و شما را به سمت عدم اطمینان سوق داده است.اما از طرف دیگر نمی خواهید به این راحتی زندگی تان را از دست دهید و تمایل به ادامه دادن این زندگی و از طرف دیگر اصلاح رفتارهای ایشان هستید.بیشتر تمرکز خود را بر روی ترک استفاده تفننی از مواد و همچنین خیانتهایشان کنید. با یکدیگر در مورد انگیزه رفتارهای ایشان صحبت کنید و ببینید برای رفع این رفتارها چه اقداماتی می تواند به هر دو شما کمک کند. شاید مراجعه حضوری نزد روان شناس جز تصمیماتی باشد که شما دو نفر در نهایت می گیرید اما به طور کلی توصیه می کنم همه راهها را برای صلاح این مشکلات طی کنید و طلاق را به عنوان آخرین راه حل قرار دهید.با تشکر از تماس شما
عنوان سوال:
سلام من 2ساله با شوهرم سر خونه زندگیمون رفتیم کمکم متوجه شدم شوهرم سیگار میکشه هر کار کردم که درست بشه نشد باهاش کنار اومدم چون زندگیم دوست دارم باز بعد از مدتی بعد از کلی دورغ فهمیدم تفننی تریاک میکشه بازم فایده نداشت کنار اومدم ودوباره چند دفعه ازش خیانت دیدم دیگه به همه چیز زندگیم شک دارم هیچکدوم از حرفاشو باور نمیکنم اختلافمون خیلی زیاد شد جروبحث وکتک من با هر چیزش کنار اومدم دیگه خسته شدم از این که جلوی دیگرون احساس خوشبختی کنم نمیدونم طلاق بگیرم یا با خانوادهها مطرح کنم راهنمایم کنید تورو خدا
پاسخ:
باسلامدوست گرامی مسلما از مهمترین علل دوام و قوام زندگی زناشویی داشتن صداقت و اعتماد متقابل میان زوجین است. اگر چنین احساسی میان هر یک از زوجین زایل شود ادامه دادن زندگی زناشویی با مشکل مواجه می گرد.متاسفانه همسر شما نیز از بدو زندگی زناشویی تان سعی در ارایه تصویری درست و صادقانه از خود نداشته و لذا ا کم کم با جنبه های مختلف شخصیتی ایشان آشنا شده اید .(هر چند که برداشت من این است که شما قبل از ازدواج بررسی های لازم را در مورد ایشان انجام نداده و بدون شناخت کامل ایشان وارد ازدواج شده اید)در هر حال مواجه شدن با این نوع مسایل برای هر زنی بسیار دشوار و سخت است و شاید اولین راه حلی که به ذهنش برسد جدایی است اما اگر قدری به خودتان و همسرتان فرصت دهید خواهید دید که می توانید تلاشهای لازم را در جهت اصلاح این مشکلات بنمایید. البته قدم گذاشتن در این راه منوط به میزان وابستگی است که به همسرتان و به زنگی زناشویی تان دارید.اگر همسر شما تلاشهای شما را برای رفع این مشکلات ببینند امکان دارد که ایشان هم با شما همراه شده و برای رفع این مسایل اقدامات جدی کنند.ابتدا با همسرتان پیرامون رفتارهای نادرست و عدم صداقت شان صحبت کنید. به ایشان عنوان کنید که این فقدان صداقت باعث رشد بی اعتمادی در زندگی زناشویی تان شده است و شما را به سمت عدم اطمینان سوق داده است.اما از طرف دیگر نمی خواهید به این راحتی زندگی تان را از دست دهید و تمایل به ادامه دادن این زندگی و از طرف دیگر اصلاح رفتارهای ایشان هستید.بیشتر تمرکز خود را بر روی ترک استفاده تفننی از مواد و همچنین خیانتهایشان کنید. با یکدیگر در مورد انگیزه رفتارهای ایشان صحبت کنید و ببینید برای رفع این رفتارها چه اقداماتی می تواند به هر دو شما کمک کند. شاید مراجعه حضوری نزد روان شناس جز تصمیماتی باشد که شما دو نفر در نهایت می گیرید اما به طور کلی توصیه می کنم همه راهها را برای صلاح این مشکلات طی کنید و طلاق را به عنوان آخرین راه حل قرار دهید.با تشکر از تماس شما
- [سایر] سلام بعد از چند سال چشم انتظاری دیدم تو سایتتون اعلام کردین میاین مشهد منم با هزار امید آرزو تصمیم گرفتم هر جوری شده تو جلسه هاتون شرکت کنم ؛ نمیدونین چقدر با خانوادام بحث کردم حرف زدم تا کمی راضی شدن تا تو جلسه هاتون شرکت کردم . چندین شب دقدقه فکریم این بود ایا میشه باهاتون حرف بزنم , چی بگم بهتون چون فقط شما میتونین کمک کنین چون هم مشاوره دینی و هم اخلاقی انجام میدین همین هست که شما رو با بقیه مشاوره ها جدا کرده. شب اول میدان شهدا اومدم گفتند 8:30 شروع میشه من اومدم ولی شما حدود45 دقیقه دیرتر امدین و منم بعد از نیم ساعت وسط حرفای شیرین و جذابتون امدند دنبالم . با هزار ناراحتی رفتم خونه تا امدم دانشگاه فردوسی نشستم پای حرفاتون ای کاش منم مثل احمد اقا بودم همیشه همراهتون بودم. گفتین سوالاتون بنویسین بدین من دادم گفتم اگه میشه حداقل واسه 5 دقیقه اخر جلسه با من حرف بزنین تا از این حالت روحی خارج بشم. تا حتی امدم بیرون از جلسه که اون خانم داشت سوال می کرد و من سمت چپتون ایستاده بودم که از نظر ظاهری تاییدم کردین. دیدم همراهتون کاغذ بهتون ندادن تا محل اتاقی که نهار می خواستین بخورین امدم ولی بازم نشد دیگه حرف بزنم فقط از خدا می خواستم بشه سوالات مو ازتون بپرسم خانوادم با اینکه خیلی اصرار کردم دیگه نیاوردنم جلسه با اینکه خیلی دوست داشتم تمام جلساتتون حتی مسجد العلی هم شرکت کنم حتی دوست داشتم میدونستم کی میرین حرم تا فقط فقط واسه چند دقیقه هم که شده باهاتون حرف بزنم چون نمیتونم برم مشاوره ای کاش مشاوره زندگی بهتر تلفنی بود تا من زنگ می زدم ولی ... من تمام صفحات پرسش ها رو برای خودم بعد از خواندن ذخیره می کنم .این تقریبا چند تا سوالا های من است راهنمایی کنین ممنون میشم: 1-گفته بودم از بهمن بهش دروغ گفتم و ارتباط پیامکی و تماسی قطع کردم ( گفتم مامانم ازم گوشی گرفته) ولی بازم وسوسه دست بردار نیست . مخصوصا وقتی رفت ماه عسل و برگشت دائم می گفت چرا زنگ نزدی؟ حداقل یک تک زنگ می زدی ولی من با اینکه هر لحظه دلم می خواست بهش زنگ بزنم ولی از ترس اینکه یک زمانی به سرم نیاد این کار را انجام نمیدم.. چه کار کنم موندم از این هم سس عنصری خودم؟ 2-چند وقتیه که نمازام شده اخر وقت نمیدونم چه کار بکنم که بشم مجنون خدا... 3-موندم با دلم به این دلیل که دائم سراغ دیگران می کنه تا یکی از بستگان واسه پسراش پیشنهاد داد من دیگه دوباره خواب زندگیم شد فکر خیال .... 4-چند وقتیه خیلی پرخاشگر وتند خو شدم با خانوادم , از دست خودم خسته شدم با این اخلاقم ... 5- اگه ادم دعا کنه زود ازدواج کنه , خدا رو اجبار نکرده؟؟ 6-....................... ببخشید چون اگه بخوام بنویسم خیلی طولانی میشه هر چند که الان سرتون به درد اوردم و احتمالا با خودتون میگین یک سری حرف های بی خودی نوشتم ولی اینا با هزار تای دیگه حرفای دلم و دغدغه ذهنی من شده ممنون میشم کمکم کنین اگه میشه راهنمایی کنین و بگین چه کار کنم . لطفا راهنمایی کنیین چون به بن بست فکری رسیدم فقط نگین برو پیش مشاوره راهنماییت میکنه چون می خوام خودتون این کار بکنین چون اونا دائم میگن حضوری باید بیای وقت بگیری ولی من نمیتونم برم... ببخشید واقعا عذر می خوام که طولانی شد یا علی
- [سایر] سلام. کمکم کنید...حاج اقا دارم میترکم.قضیه مربوط میشه به یه اشتباه،شاید،نمی دونم. من دختری هستم تو یه خانواده ی مذهبی..چند وقت پیش توی یه چت روم با یکی اشنا شدم..رئیس چت روم بود...و تقریبا همه دخترای اونجا دوسش داشتن..من ادمه مغروری بودم اونجا..اما کم کم از اون پسر خوشم اومد..اما نه مثله بقیه اویزونش شدم نه تو خصوصی چیزی براش نوشتم...فقط به یکی از دخترای اونجا که تقریبا باهاش رابطه دوستانه داشت..گفتم ازاش خوشم اومده..اون گفت می خوای بهش بگم؟گفتم اصلا.اونم چیزی نگفت بهش..فقط یه بار سر یه بحثی تو خصوصی چیزی براش نوشتم..اخه تو عمومی نوشت من یه ادمه تنهاهستم...منم بهش گفتم هر کسی یه جور تنهاست اما دلیل نمیشه چون کسی مثله تو جار نمی زنه تنها ام نباشه..همینو گفتم خب چون داشتم باهاش تو خصوصی حرف میزدم..بیشتر ازش خوشم اومد تصمیم گرفتم یه مدت نرم اونجاو نرفتم...شاید حدوده یه ماه شد سعی کردم فراموشش کنم..گفتم اصلا تیکه ی من نیست..تا رفتم خودش اومد تو خصوصیم..گفت یکی خیلی وقته داره دنبالت می گرده..با اسمش که همیشه میومد نیومده بود..واسه همین گفتم مدل حرف زدنت برام اشناست میشه خودتو معرفی کنی؟خودش بود گفت من از تو خوشم اومده.خودتون میدونین عکس العمل من چی میتونست باشه...گفت می خوام بیشتر باهات اشنا شم..می تونم ایدیتو داشته باشم..منم ایدیمو دادم...دیگه شروع شد...با این تفاوت که من واقعا دوسش داشتم اما اونو نمی دونستم..اونم میگفت من عاشقتم و دوست دارم و..ازین حرفا. اصلا نمی خواستم ازش سوال کنم..گیج بودم..هنوزم احساس می کردم اون رئیسه.. چند وقت بعد گفت من سرطان خون دارم..بعضی وقتاام که چت می کردیم می گفت از بینیم داره خون میاد...تا اینکه کم کم شروع کرد به ایه یاس خوندن که دکترا گفتن تا یه ماهه دیگه بیشتر زنده نیست...گفت دکترا گفتن باید بستری بشی..چند روز بعد هرچی بهش اس ام اس دادم دیدم جواب نمیده..نگران شدم خیلی... تاحالا باهاش تلفنی حرف نزده بودم از نگرانی زنگ زدم یه پسر جواب داد اسمه خودشو گفتم به حالته سوال گفت نه من دوستش هستم فلانی بیهوشه... چون تاحالا باهاش حرف نزده بودم نمی دونستم خودش بود یا واقعا دوستش..چند وقتیم که راستو دروغشم هنوز نمی دونم بیمارستان بود من با دخترخالش در ارتباط بودم خودش اینطور میگفت اما اشتباهه من این بود که زنگ نزدم ببینم واقعا یه دختر بر میداره...یا حتی با یه شماره دیگه زگ بزنم ببینم قضیه راسته یا دروغ تا اینکه چند وقت بعدش گفت تشخیصه دکترا غلط بوده و این حرفا...به دوستم که گفتم گفت امکان نداره دروغ گفته بود گفت اولا که سرطان خوب شدنی نیست بعدشم دکتر که اینقدر خنگ نسیت ...شک کردم اما هیچی نگفتم. این یه ماهه اخر دعواهامون بیشتر شده بود اما بعضی وقتا که خوب بودو نمی پرید بهم می گفت من تورو برای اینده می خوام منم ازش پرسیدم منظورت از اینده ازدواج که نیست؟گفت اتفاقا هست..جاخوردم من سنم خیلی واسه این حرفاکمه خیلی...از طرفی خودش قبلا بهم گفته بود که مامانش مرده و باباش وضعه مالیش خوبه..اما اینا برا من مهم نبود من واقعا خودشو می خواستم...چند روز پیش که پیش یکی دیگه از دوشتام بودم در مورده این یارو ازم سوال کرد منم گفتم ااینجوریه اونجوریه میگه وضعه بابش توپه اما میگه رابطم باهاش خوب نیست..دوستم گفت نه بابا چاخان بسته وگرنه اگه باباش پول دار بود اویزونش می شدوپایین نمیومد..باز شک کردم..دیشب بهش اس ام اس دادم که بیا نت باهات کار دارم..طرفای ساعت 2 بود که شروع کردم تمامه این چیزارو گفتنو پرسیدن...گفتم من الان نمی دونم باید چیکار کنم اومدم از خودت سوالامو بپرسم...وقتی شروع کردم تند تند گفتن گفت یکی یکی...حالا اون داشت جوابه سوالامو میداد گفت قضیه سرطان ماله این بود که من پارسال میرفتم مهمانی های شبانه قرص مصرف می کردم...بعد از چند وقت که دیگه مصرف نکردم این جوری شدم گفت دکترا نفهمیدن از چی بوده...گفتم پس حتما خودت به این نتیجه رسیدی،گفتم تا اونجایی که من می دونم خونریزی از بینی از عوارضه مصرف کردن قرصه اکس نیست..باز پیچوند... گفت قرص اکس نبود یه اسمه دیگه گفت..گفتم در هر صورت تو پارتی ادویل یا استامینوفن که پخش نمی کنن بالاخره ارام بخشه دیگه...گفتم خوب این از این در این مورد که نتونستی قانعم کنی که حرفات راست بوده...حرفایی که دوستم در مورده باباش گفته بودو یکم تو لفافه پیچوندمو گفتم..گفت بابام سیاسیه که ازش خوشم نمیاد...جانبازه.. باور نکردم دیگه داشتم بهش مشکوک می شدم...بعد ازاین حرفا که تقریبا دیشب همش با دعوا زده شد..گفت اگه حرفی مونده بگو و برو..گفتم من فقط سوال پرسیدم مگه همیشه بهم نمی گفتی بیا از خودم بپرس..گفت تو به من شک کردی ..منو باور نکردی...گفت دیگه نمی خوام اسمی از تو توی زندگیم باشه...خوردم کرد..شکستم چون دوسش داشتمو دارم..من برام اینا مهم نبود خودشو می خواستم..که دیشب اینجوری ردم کرد..خیلی راحت..خیلی..حالا نمی ونم چیکار کنم..دیشب همش گریه کردم من ساده رفتم جلو اما اون باهام بد تا کرد...الانم حسابی بهم ریختم..لطفا کمکم کنید..منتظرم.خدانگهدارتون.
- [سایر] باز هم سلام شما جواب سلام و احوالپرسی و حرف های نه چندان مهم و..رو میدید اما اگه یکی یه سؤال مهم داشته باشه هزار بار باید براتون پیام بفرسته تا شاید جواب بدین. میدونم طولانیه و پیامها زیاد و وقت شما برای پاسخگویی کم، اما ما هم به جواب شما نیاز داریم. باور کنید کسی رو ندارم که باتجربه باشه وگرنه مزاحم شما نمی شدم. دوباره می فرستم به امید اینکه این بار جوابمو بدین: (لطفا همه پیام رو در سایت نذارید) من دختری 23 ساله هستم و خانواده ای مذهبی دارم(البته نه از نوع افراطیش). سال گذشته در راه دانشگاه پسری که اصلا نمی شناختمش جلوی من را گرفت و گفت که از در خانه تا اینجا(یعنی نزدیک دانشگاه)دنبال من برای امر خیر اومده و من به او گفتم که خیلی کار اشتباهی کرده و گذاشتم رفتم. حدود 1 ماه بعد خواهرش را فرستاد دم در خانه و با مادرم صحبت کرد و معلوم شد که خواهرش در کوچه ما می نشیند و این آقا حدود 1 ماه من را تحت نظر داشته و بعد برای خواستگاری اقدام کرده. آن زمان ما جواب رد دادیم به خاطر اینکه می خواستم درس بخوانم و قصد ازدواج نداشتم اما ناگفته نماند که بدم نمی آمد یک بار بیایند و بیشتر درباره اش بدانم و درباره اش فکر کنم. چون تقریبا موارد ظاهری و اولیه اش خوب بود: به گفته خواهرش فوق دیپلم ریاضی داشت و در یک شرکت عمرانی کار می کرد،اهل رفیق بازی و سیگار نبود و نماز و روزه اش هم به جا بود. یک خانه و ماشین هم داشت. اما مهم ترین دلیل ما برای رد کردن او این بود که من را در خیابان دیده و انتخاب کرده بود و این شیوه انتخاب او از نظر من و خانواده ام اصلا درست نبود. به نظر ما کسی که اینقدر راحت و از روی ظاهر همسرش رو انتخاب کنه و درباره زندگیش تصمیم بگیره، درباره مسائل مهمتر زندگیش هم مسلما همین طور تصمیم خواهد گرفت. خلاصه که گذشت و من پیش خودم فکر کردم که حتما کس دیگری رو میبینه و دنبال اون میره. اما بعد از یک سال دوباره دو تا از خواهرهاش اومدند دم در خانه(البته خودش و مادرش هم آمده بودند اما جلو نیامدند) و دوباره همان حرف ها را به مادرم زدند. نگو که آقا تو این 1 ساله تو فکر من بوده و هرچی دخترای دیگه رو بهش پیشنهاد می دادند قبول نمیکرده و خواهرش رو مقصر میدونسته که ما جواب رد دادیم وگفته که حتما خواهرش طوری صحبت کرده که ما قبول نکردیم. مادرم طبق حرف هایی که همیشه وقتی حرف ازدواج به میان می آمد، من می گفتم، به آنها گفته بود که من قصد ازدواج ندارم(اما مدتی است که این نظر من عوض شده ولی به مادرم هنوز نگفته ام). خلاصه، قرار شد که مادرم با من صحبت کند و به آنها جواب دهد. وقتی موضوع را با من درمیان گذاشت ازش پرسیدم نمیشه حالا بیایند و صحبت کنیم و درباره اش فکر کنیم؟ دلیلم هم این بود که مسائل اولیه که لازم است را ظاهرا این شخص دارد، و مادرم موافقت کرد اما وقتی موضوع را با پدرم درمیان گذاشت او مخالفت کرد و گفت کسی که همین طوری یکی رو می بینه و به همین راحتی انتخاب می کنه به درد زندگی نمی خوره. پدرم همون دلیلی رو آورد که پارسال خودم آوردم ولی الان اصلا بهش فکر نکردم. به نظر شما آیا این تفکر درسته؟ از طرفی فکر می کنم که کسی که یک سال سر تفکرش مونده و با اینکه جواب رد شنیده باز هم نظرش عوض نشده این انتخابش از روی احساس نبوده، چون بالاخره رفتار من رو در مدتی که تحت نظرم گرفته بوده، دیده و همین هم، تا حدی ولو کم، خصوصیات من رو نشونش داده. اما از طرفی هم حرف پدرم درست به نظر می رسه و الان نمیدونم چی کار کنم؟ 1- من چادری هستم و وقتی بیرون می روم آرایش نمی کنم و کلا ظاهری ندارم که توجه دیگران را جلب کنم و فکر نمی کنم که این آقا از روی قیافه من را انتخاب کرده باشد، و مسلما یکی از ملاک های ایشان همین چادری بودنم است و...، کسی را بخاطر چادرش و مذهبی بودنش انتخاب کند، لا اقل ارزش فکر کردن را دارد. آیا این نظرم درست است؟ 2- آیا پدرم درست میگه و دیگر نباید به این آقا فکر کنم یا اینکه نظر پدرم درست نیست و باید روی این مورد کمی بیشتر فکر کنیم؟ 3- اگر نظر پدرم (که زمانی نظر من هم بود و الان هم تا حدودی هست)درست نیست چه دلایل منطقی می تونم برایش بیارم تا هم خودم مطمئن تر قدم بردارم و هم پدرم راضی بشه که آنها بیایند و بیشتر با هم آشنا بشیم و بعد تصمیم بگیریم. پدرم آدم منطقی است و با دلیل و برهان میشه راضی اش کرد. 4- از طرفی اطراف ما در فامیل پسری که سن و سالش به من بخوره وجود نداره و کسی که در آینده همسر من میشه مسلما از فامیل نیست، یا از همکارانم خواهد بود که فعلا همچین آدمی در محل کارم نیست، یا از هم دانشگاهی هام، یا کسانی که توی مجالس و جاهای دیگه من رو می بینند، می خوام بگم این اتفاق ممکنه باز هم برام بیفته و بالاخره یکی از همین آدم هایی که یا خودشون یا خانواده شان منو می بینند و می پسندند، همسرم میشه و اگه ما بخوایم همشونو با همین تفکر رد کنیم که نمیشه، درسته؟ بالاخره یک اولین باری باید وجود داشته باشه، نه ؟ 5- یک مشکل دیگه هم دارم و اون اینه که چطوری می تونم به مادرم بگم که نظر من درباره ازدواج فرق کرده و قصد ازدواج دارم؟ نمی دونم چه طوری بهش بگم که خواستگارام رو رد نکنه، آخه همشونو که مثل این مورد من نمی فهمم که بخوام نظرم رو بگم. اصلا روم نمیشه و نمیدونم که چه طوری باهاش این موضوع رو مطرح کنم که یه وقت فکر نکنه من برای ازدواج عجله دارم و هول شدم. در ضمن اصلا دوست ندارم که دیر ازدواج کنم، چون در اطرافم می بینم کسانی که سنشون بالاست و هنوز ازدواج نکردند اولا توقعاتشون بالاتر میره یا اینکه از لحاظ فکری توی انتخاب دچار وسواس میشن، ثانیا افرادی که می آیند خواستگاریشون اغلب کسانی هستند که سنشون خیلی از اون ها بیشتره و من اصلا با فاصله سنی زیاد نمی تونم کنار بیام، ثالثا این افراد آخرش هم کسی رو که انتخاب می کنند کسی نیست که همیشه می خواستند، و من نمی خوام دچار این مشکلات بشم. باز هم متشکرم. اجرتون با خدا، چه جوابمو بدید چه نه.
مسئله مرتبط یافت نشد