دختر و پسری به هم علاقمند بودند، ولی خانواده دختر با ازدواج آنان مخالف بود. آن دو برای این که خانواده دختر را مجبور کنند تا با ازدواج آنان موافقت کنند، به طور نامشروع مجامعت کرده، و دختر حامله شده، و طفلی به دنیا آورده است اکنون اظهار می دارند که چون روستایی بوده، نمی دانسته، و یا نمی توانسته اند صیغه ازدواج را جاری کنند، و به رضایت طرفینی اکتفا کرده، و آن را کافی دانسته اند:

1 آیا توافق طرفین به عنوان صیغه عقد قابل قبول است؟
2 همین که طرفین ادّعای اجرای صیغه عقد نمایند برای ایجاد شبهه کافی است، یا باید صحّت آن بررسی و اثبات شود؟
3 آیا در مسأله فوق حدوث شبهه، فقط موجب برائت از حدّ است، یا تعزیر را نیز منتفی می سازد؟
4 بر فرض احصان مرد، حکم چیست؟
5 آیا ازدواج آن دو با یکدیگر بلا مانع است؟
6 آیا در فرض بکارت و عدم آن، حکم متفاوت است؟

1- توافق طرفین کافی نیست.
2- چنانچه احتمال دهیم ادّعای آنها راست باشد، باید حمل بر صحّت کرد.
3- در فرض بالا حد و تعزیر هر دو. ساقط می شود.
4- احصان مرد تفاوتی ایجاد نمی کند.
5- آنها می توانند با هم ازدواج کنند.
6- تفاوتی نمی کند.