در مادّه 1161 قانون مدنی آمده است: (هرگاه شوهر صریحاً یا ضمناً اقرار به ابوّت خود نموده باشد، دعوای نفی ولد از او مسموع نخواهد بود). از طرفی در مادّه 1277 قانون مدنی آمده است: (إنکار بعد از اقرار مسموع نیست، لکن اگر مقرّ ادّعا کند که اقرار او فاسد، یا مبنی بر اشتباه، یا غلط بوده، شنیده می شود. همچنین در صورتی که برای اقرار خود عذری ذکر کند که قابل قبول باشد...) مستدعی است بفرمایید:
آیا در همه اقاریر، مقرّ می تواند ادّعا کند که اقرار وی فاسد و مبنی بر اشتباه و غلط بوده، و دعوای او پذیرفته می شود، امّا در مورد اقرار به نسب، حتّی دعوای فساد واشتباه در اقرار نیز پذیرفته نمی شود، و به هیچ وجه دعوای نفی ولد مسموع نیست؟

انکار بعد از اقرار به ولد پذیرفته نیست، مگر این که واقعاً ثابت شود اشتباهی رخ داده; مثلا بیگانه ای را به جای فرزند تصوّر کرده است.