با عرض سلام
من دختری 25 ساله ام که 6 ماهه عقد کردم لیسانس دارم و شوهرم 27 ساله است و تحصیلاتش از من پایین تره. خواستگاری من کاملاً سنتی بود و جلسات خواستگاریمون خیلی کم بود. آخه من اون موقع دو سه تا ویژگی رو مد نظر داشتم و بنا به گفته دیگران و بزرگترها رو مسائل ظاهری خیلی حساسیت نشون ندادم. از طرفی از نظر اینکه نکنه ازدواجم دیر بشه می ترسیدم.
شوهرم خیلی لاغر اندامه و صورتشم خیلی لاغره. در کل قیافه خوشکلی نداره . اوایل عقدمون این موضوع خیلی برام مهم شده بود و ناراحتم میکرد. بعد کم کم که علاقه

پیامبر اکرم چنین می فرمایند ( خوشا به حال کسی که در عوض مشغول شدن به عیوب دیگران ، به عیوب خودش مشغول گردد) . کسی که به عیبهای خودش فکر می کند و عیبهای خودش را می بیند اقلا دو فایده می برد : 1. به دنبال برطرف کردن عیبهایش خواهد بود 2. از عیبهای دیگران اذیت نمی شود ، چون عیبهای خودش را بزرگتر می بیند .در خصوص شما ، اولا بدانید که هرچه علاقه ی شما به شوهرتان بیشتر شود این مشکل را راحت تر تحمل خواهید کرد . ثانیا هر زمان که فکر این مشکل به سراغ شما آمد سریعا به عیوب خود فکر کنید و از خداوند متعال تشکر کنید که عیوب شما را آشکار نکردند و آبروی شما را حفظ کردند . همچنین از خدا تشکر کنید که به شما نعمت زیبایی را داده اند در حالی که به ایشان نداده اند (ممکن بود که خدا شما را هم این گونه خلق می کرد ) .این دو فکر باعث خواهد شد که مشکل قیافه همسرتان شما را اذیت نکند.موفق باشید.