مرور زمان
کتاب (مرور زمان) اثری است که به بررسی فقهی حقوقی امکان قبول مرور زمان می‌پردازد. این کتاب در سه فصل تنظیم و چاپ شده است.
با سلام و تشکر از ایجاد امکان مشاوره
و عرض ادب خدمت مشاور محترم خانم بهرامی
بطور خلاصه عنوان میکنم چطور می توانم قهر و ارتباط خصمانه همسرم را پس از یک مشاجره که مقصر هم من بوده ام بس از آشتی سوری و ظاهری تبدیل به آشتی قلبی و واقعی نایم آیا تنها چاره اش مرور زمان و شکیبایی است من نمی توانم با این صبر کنر بیایم باعث میشود که من هم ناخدآگاه رفتار خصمانه پیدا کنم حتی با فرزندم لطفا راهنمایی بفرمائید با تشکر مجدد
با سلام کاربر گرامی ، شما باید تا حد امکان گذشت داشته باشید ، در گذشت واقعی فرد از خطاها میگذرد ، اما هم عصبانیت و خشم خودش را کنترل مینماید و هم به شکل صحیح برای اینکه این موضوع تکرار نشود ، مسئله را مطرح میکند . اگر شما در طول زندگی مشترک ، موضوعات حل نشده ارتباطی زیادی داشته باشید که برروی هم انباشته شود ، باعث میشود که از نظر ارتباطی سرد شوید و ظرفیت تحملتان اشباع شود . با این اوصاف شما باید با پرداختن به بعضی از مسائل هم آنرا حل و فصل کنید و هم برون ریزی احساس داشته باشید .در برون ریزی شیوه مناسب را باید انتخاب کنید که هم سازنده باشد ، هم حرمتها حفظ شود و هم شما ناگفته ها ی قابل بیان را بیان نمایید .برای مثال شما بارها و بارها از بی حرمتی همسرتان ناراحت شدید . دراین رابطه گاهی با حالت دعوا این موضوع را با او مطرح نمودید و باعث شده مسائل دیگر هم به میان کشیده شود و با حالت قهر موضوع ختم شده . در روش مورد نظر ما ، شما باید ابتدا این مشکل را ناشی از ضعف مهارت ارتباطی همسرتان بدانید ، این یعنی گذشت . بعد در یک فرصت مناسب با همسرتان گفتگو کنید در این گفتگو شما باید جلسه را مدیریت کنید تا صحبت نامربوط به موضوع به میان کشیده نشود . حالا نکات مثبت رابطه را بگویید و بعد با قاطعیت موضوعی که شما را ناراحت نموده را مطرح کنید و اینکه چه احساسی از رفتار همسرتان به شما دست داد ، سپس راهکار برای عدم تکرار دوباره با همفکری هم ارائه نمایید . اگر مواردی بود که نتوانستید ، انرا حل و فصل نمایید ، با جلسات حضوری به همراه همسرتان نزد مشاور ، مشاور به شما کمک خواهد نمود تا این قبیل مسائل را حل و فصل نمایید . موفق باشید
با سلام کاربر گرامی ، شما باید تا حد امکان گذشت داشته باشید ، در گذشت واقعی فرد از خطاها میگذرد ، اما هم عصبانیت و خشم خودش را کنترل مینماید و هم به شکل صحیح برای اینکه این موضوع تکرار نشود ، مسئله را مطرح میکند . اگر شما در طول زندگی مشترک ، موضوعات حل نشده ارتباطی زیادی داشته باشید که برروی هم انباشته شود ، باعث میشود که از نظر ارتباطی سرد شوید و ظرفیت تحملتان اشباع شود . با این اوصاف شما باید با پرداختن به بعضی از مسائل هم آنرا حل و فصل کنید و هم برون ریزی احساس داشته باشید .در برون ریزی شیوه مناسب را باید انتخاب کنید که هم سازنده باشد ، هم حرمتها حفظ شود و هم شما ناگفته ها ی قابل بیان را بیان نمایید .برای مثال شما بارها و بارها از بی حرمتی همسرتان ناراحت شدید . دراین رابطه گاهی با حالت دعوا این موضوع را با او مطرح نمودید و باعث شده مسائل دیگر هم به میان کشیده شود و با حالت قهر موضوع ختم شده . در روش مورد نظر ما ، شما باید ابتدا این مشکل را ناشی از ضعف مهارت ارتباطی همسرتان بدانید ، این یعنی گذشت . بعد در یک فرصت مناسب با همسرتان گفتگو کنید در این گفتگو شما باید جلسه را مدیریت کنید تا صحبت نامربوط به موضوع به میان کشیده نشود . حالا نکات مثبت رابطه را بگویید و بعد با قاطعیت موضوعی که شما را ناراحت نموده را مطرح کنید و اینکه چه احساسی از رفتار همسرتان به شما دست داد ، سپس راهکار برای عدم تکرار دوباره با همفکری هم ارائه نمایید . اگر مواردی بود که نتوانستید ، انرا حل و فصل نمایید ، با جلسات حضوری به همراه همسرتان نزد مشاور ، مشاور به شما کمک خواهد نمود تا این قبیل مسائل را حل و فصل نمایید . موفق باشید
عنوان سوال:
با سلام و تشکر از ایجاد امکان مشاوره
با سلام و تشکر از ایجاد امکان مشاوره
و عرض ادب خدمت مشاور محترم خانم بهرامی
بطور خلاصه عنوان میکنم چطور می توانم قهر و ارتباط خصمانه همسرم را پس از یک مشاجره که مقصر هم من بوده ام بس از آشتی سوری و ظاهری تبدیل به آشتی قلبی و واقعی نایم آیا تنها چاره اش مرور زمان و شکیبایی است من نمی توانم با این صبر کنر بیایم باعث میشود که من هم ناخدآگاه رفتار خصمانه پیدا کنم حتی با فرزندم لطفا راهنمایی بفرمائید با تشکر مجدد
پاسخ:
با سلام کاربر گرامی ، شما باید تا حد امکان گذشت داشته باشید ، در گذشت واقعی فرد از خطاها میگذرد ، اما هم عصبانیت و خشم خودش را کنترل مینماید و هم به شکل صحیح برای اینکه این موضوع تکرار نشود ، مسئله را مطرح میکند . اگر شما در طول زندگی مشترک ، موضوعات حل نشده ارتباطی زیادی داشته باشید که برروی هم انباشته شود ، باعث میشود که از نظر ارتباطی سرد شوید و ظرفیت تحملتان اشباع شود . با این اوصاف شما باید با پرداختن به بعضی از مسائل هم آنرا حل و فصل کنید و هم برون ریزی احساس داشته باشید .در برون ریزی شیوه مناسب را باید انتخاب کنید که هم سازنده باشد ، هم حرمتها حفظ شود و هم شما ناگفته ها ی قابل بیان را بیان نمایید .برای مثال شما بارها و بارها از بی حرمتی همسرتان ناراحت شدید . دراین رابطه گاهی با حالت دعوا این موضوع را با او مطرح نمودید و باعث شده مسائل دیگر هم به میان کشیده شود و با حالت قهر موضوع ختم شده . در روش مورد نظر ما ، شما باید ابتدا این مشکل را ناشی از ضعف مهارت ارتباطی همسرتان بدانید ، این یعنی گذشت . بعد در یک فرصت مناسب با همسرتان گفتگو کنید در این گفتگو شما باید جلسه را مدیریت کنید تا صحبت نامربوط به موضوع به میان کشیده نشود . حالا نکات مثبت رابطه را بگویید و بعد با قاطعیت موضوعی که شما را ناراحت نموده را مطرح کنید و اینکه چه احساسی از رفتار همسرتان به شما دست داد ، سپس راهکار برای عدم تکرار دوباره با همفکری هم ارائه نمایید . اگر مواردی بود که نتوانستید ، انرا حل و فصل نمایید ، با جلسات حضوری به همراه همسرتان نزد مشاور ، مشاور به شما کمک خواهد نمود تا این قبیل مسائل را حل و فصل نمایید . موفق باشید
- [سایر] یا اله العاصین سلام علیکم (فوری - خانوادگی - طلاق) با توجه به اینکه فرمودید مختصر من نیز سعی کردم به اختصار مشکل را خدمتتان عرض میکنم ولی شرمنده که طولانی شد. با توجه به اینکه بسیار مصتعصل هستم در صورت امکان سریعتر پاسخ بفرمایید. 1. من 32 سال دارم. 2. 2 سال پیش با خانمی که 2 سال از من کوچکتر است ازدواج کردم.جفتمان مذهبی و تحصیلکرده و خانواده های خوب. 3. از همان اوایل متوجه شدم که باید مراقب حساسیتهایی باشم. 4. بعد از مدتی دعواها شروع شد. بر سر چی ؟ هیچی. مسایل بسیار پیش پا افتاده. 5. در واقع ما مشکل و اختلاف بزرگی در زندگی نداریم. لذا در مورد مشکلات و اختلافاتمان می‌گویند چشم خورده اید ! 6. بعد از گذشت مدتی از دعواها و شدت گرفتن به روان شناس مراجعه کردیم و تشخیص افسردگی داد و داروهایی مربوطه را داد و گفت که پیش مشاور نیز برویم. 7. الان مدت 10 ماه است که از این قضیه میگذرد. بعد از مدتی دکتر داروهای افسردگی را قطع کرد و مشاوره را ادامه دادیم. 8. خلاصه ای از انچه از جلسات مشاوره در مورد مشکلات بود را میگویم: 9. اولا 90 درصد مشکلات از خانم من است و بسیار از جلسات به صورت خصوصی فقط با ایشان است. 10. مادر ایشان در دوران کودکی برخورد نامناسبی با ایشان داشته 11. سعی میکرده بچه ها را مجبور به انجام تصمیمات خود کند که البته خانم من خیلی زیر بار نمیرفته. 12. به علت وجود یک برادر کوچکتر که مشکلات زیادی ایجاد میکرده و ظاهرا مشکلات عصبی داشته و بسیار بداخلاق، بد دهن، زورگو و شر است بیشتر توجه مادر به ایشان بوده و حقوق بچه های دیگر برای جلب رضایت او پایمال میشده. 13. لذا همسر من نیز از سن 12 تا 25 سالگی با مادر بیگانه بوده و بیشتر پناهش خاله اش بوده است. 14. حال او مرا در کنار گوشه ای از خاطراتش میداند. 15. هر توصیه ای را به معنی امر کردن میداند و احساس میکند از بالا داری با او برخورد میکنی و دچار چالش میشود. اگرچه که یک شوهر گاها اجازه دارد از بالا درخواستهایی هم داشته باشد. 16. کمال گرا و ایده ال گراست لذا توقعش از افراد، رفتارشان، تمیزی خانه و غیره بسیار بالا و مشکل ساز است. 17. در کنار این همه جلسات اگرچه روابط ما خیلی بهتر شده ولی هنوز هم از سطح استاندارد بسیار پایینتر است و گاها دعواها شدیدی صورت میگیرد. 18. در واقع من هم خلی زن ذلیل شده ام که روابط بهتر شده ولی همین دیروز برای چندمین بار مرا زد. 19. گاها برخوردهایش مرا تا حد جنون عصبانی میکند و این در حالی است که من انسان بسیار آرامی بودم. 20. اخیرا نیز دکتر گفته که دوباره دچار افسردگی شده است. 21. مدتها پیش به فکر طلاقش افتادم ولی به دلایلی این کار نکردم. یکی ترس از خدا. دوم اینکه اگر او را طلاق دهم نابود میشود. سوم به امید اصلاح. چهارم شاید اشکال از من است و من هستم که او را عذیت کردم و به اینجا کشاندم و خودم نمیفهمم. پنجم ترس از شرایط خودم بعد از طلاق. 22. لازم به ذکر است برخورد ظاهری ایشان با آشنایان بسیار خوب است و بسیار عاطفی است. 23. با توجه به جدایی از مادر مهارتهای زندگی را در سطح پایینی دارد. حتی در کارهای خانه من به شدت کمک میکنم تا انجام شوند. 24. بسیار مرا دوست دارد. من هم او را دوست دارم البته بسیار کمتر از قبل. 25. در واقع او یک انسان غیر متعادل است. 26. او قبل از ازدواج هم مشکلاتی داشته و به روانپزشک و مشاور مراجعه کرده است چنانچه در دوره عقد کردگی هم داروهای اعصاب استفاده میکرد. 27. برادران او هم حساس هستند و تحت نظر مشاور و روانپزشک هستند. سوالات من : 1. چه کار کنم؟ حیران مانده ام؟ 2. طلاق در چه مواردی لازم است؟ 3. آیا طلاق دادن او مخالف رضای خدا و مروت است؟ 3. آیا زندگی با او مورد رضای خدا و صلاح است ؟ آیا اجری دارد؟ آیا عاقلانه است؟ 4. اگر او را طلاق دهم در مورد عاقبت خودش و خانواده اش مسؤل هستم ؟ 5. آیا استخاره در این مورد جا دارد؟ برادر عزیز، دوست دارم خدا خودش دهان باز کند و بگوید چه کنم تا آن کنم. یا صاحب الزمان با تشکر
- [سایر] بسمه تعالی برادر و استاد محترم ؛ جناب اقای مرادی سلام و خداقوت ... جوانی هستم که ماههای پایان 26 سالگی را پشت سر میگزارم ، در ایام نوروز سال 83 به گروه کاری گلد کوئست پیوستم ، چند ماهی بعد کار ما غیر قانونی شد و من هم بالطبع غیر فعال ، اما در همان زمان در جمع بچه های گروه دوستای زیادی همه از قشر تحصیلکرده پیدا کردم ، من در خانواده ای متدین اما ضعیف از نظر مالی رشد کردم ؛ نان حلال و پاک مرحوم پدرم و مهر بی پایان مادرم ، از ما فرزندان این خونواده بچه هائی ساخت که مورد احترام و افتخار همه ، پدر و مادر بی سواد من ، با قدرت ایمان و عشق ، شاید در فاسد ترین نقاط جنوب شهر، فرزندانی رو تربیت کردند که فکر میکنم خدا از اونها راضی باشه مثل مردم ... اینها رو گفتم تا وقتی به مسئله من پی بردین ، راه حل مناسبی برام پیشنهاد کنید ، من ه بچه هیئتی و مثبت و به قول بعضی ها پاستوریزه ، به خانمی در اون جمع دل بسته شدم ، یه دخترکه فرزند شهید بود ؛ تحصیل کرده و اگرچه با هم تفاوت داشتیم اما از نظر اعتقادی نزدیک تر از بقیه ، دختر خانم 2 سال از من بزرگتر بود و لیسانسه ، من هم دیپلم داشتم و علت اصلیش عدم بنیه مالی برای ادامه تحصیل ... اما موضوع دیگری هم در بین بود ، دختر خانم تجربه تلخ یک جدائی رو تو زندگیش داشت که من از اولین روزی که دیدمش در جریان بودم . با قرار گرفتن تو جمع خیلی پیشرفت کردم ، تو دانشگاه ثبت نام کردم و شدم آدمی اهل مطالعه ، دوستان با سواد انگیزه خوبی برام ایجاد کرده بود ... چند ماهی از این همکاری میگذشت و من نسبت به اون خانم علاقه ای رو در خودم حس میکردم که نه جراتی برای بروزش داشتم و نه توانی و نه عقل تایید میکرد، اوایل فکر میکردم یه جور عادت که تو همکاری پیش اومده و از اونجا که رابطه ما تبدیل به رابطه ای صمیمی و خانوادگی شده بود ، یه دلبستگی معمولی و گزراست ... دختر مورد علاقه من برای تحصیل از ایران رفت و با رفتنش تازه فهمیدم که دلی برای من نمونده ، من جوانی احساسی بودم و حالا ، احساس تنفر آمیز تنهائی من رو آزار میداد ، هیچوقت نفهمیده بودم که کی یا چه جوری عاشق شدم ، اما کارم به جائی رسیده بود که هر نمازم رو با چندتا شک میخوندم ، خواب و خور نداشتم ، و زمان چیزی از حدت قضیه کم نمی کرد ، هر چه از ندیدنش میگذشت ، بیشتر دلتنگ میشدم و منتظر تر ، تنها رابطه ما تو این مدت ایمیل بود ، اون هم جسته و گریخته ، بنا به رسم روزگار ، این فاصله داشت کار خودش رو میکرد و اون از من دلسرد میشد و من هر روز دلداده تر ، بین ترم ، چند روزی اومد ایران و دوباره ارتباط ... تو این مدت خیلی تلاش میکردم و خدا هم چیزی از لطف برام کم نگذاشت ، من رشد میکرد م و نگار هم ... بعد از اون سفر ، داغ دلم تازه تر شد ، اینبار جور دیگه ای با خدا حرف زدم ، نذر کردم که خدایا تو از راز دل من با خبری ، و از خواسته ام و از ترسی که از آن ناگزیرم ، دل خانه تو بود من غیر تو را در آن جا دادم ، تو فرمودی که \" علی به ذکر الله...\" و من ذکر میگیرم برای تو ، 40 روز و هر روز 100 بار تسبیحات اربعه ، و خواسته ام در پایان چهله این است که اگر به صلاح من است ، تو خود کارگزار و وکیل من باش و خودت مرا به مراد دل برسان و اگر نه ، دلم را از او خالی کن ... 40 روز گذشت و من روزانه شاید بیش از 1000 بار ذکر میگفتم ، و خدا خدا میکردم ،اما در پایان چیزی از مهر او کم که نشد ، که بیشتر شد ، باز هم با کسب اجازه از خدایم با یکی از معتبر ترین روانشناسان و مشاوران این امر که خدا را شکر از نظر مذهبی هم مورد وثوق بودند ( دکتر رضا پور حسین ) مشورت کردم ، داستان را گفتم و ایشان پس از پرسشهای معمولشان ، عشق من را تایید کردند و مرا برای رسیدن به او راهنمائی نمودند . با هزار مکافات و گذر از هفتصد خوان رستم ، نظر مساعد خانواده را برای خواستگاری گرفتم و در اولین سفر نگار به تهران توسط خانواده اقدام به خواستگاری نمودم ، جواب نگار ، علی رغم نظر مثبت خانواده اش منفی بود و اظهار کرد که من را مانند برادر دوست دارد اما در مورد ازدواج ... احساسم این بود که او نیز این ازدواج را عقلانی نمی داند و به واسطه تجربه تلخ زندگیش ، نمی خواهد این بار درگیر احساسات شود و مشاور هم احساسم را تائید کرد ، جواب اگرچه نه ، اما واقعیت چیز دیگری بود . من به تلاشهایم ادامه دادم ، و می دهم ، و خدا را شکر در زندگی آدم موفقی شدم ، خانه کوچکی تهیه کردم تا در پایان تحصیلش زندگیم را شروع کنیم ، اما او دانشجوی ممتاز دانشگاه شد و موفق به کسب بورسیه رایگان دکترا ، من حالا فوق دیپلم دارم و هنوز تلاش میکنم . امروز یک سال از خواستگاری من می گذرد ، ما هنوز با هم ارتباط داریم و نمی توانیم دل از هم بشوئیم ، اما نمی دانم چرا نمی توانم به او ثابت کنم که من ریسمانم نه مار ، که انتخابم اگرچه احساسی اما نا معقول نیست ... نگار من ، امروز مسائلی را مطرح میکند که هر چه تلاش میکنم راه حل موثری برایش نمی یابم ، او میگوید که از نظر اعتقادی تغییر کرده ، اما هنوز به ارزشهایش پایبند است ، نامه ام طولانی شده ، اما در پایان بگویم که رابطه ما به عنوان دو جوان ، یک رابطه کاملا انسانی ، و خدا را شکر خالی از انحراف ( ان شاالله ) بوده است و تحت نظر خانواده ها . من از او حجاب با چادر را خواسته ام و او این را نمی پذیرد . خانواده من حتی یک زن مانتوئی هم ندارد ... غیر از این ، او مسائلی را مطرح می کند که از دست من و خودش خارج است ... نه جوابی میگیرم که منفی کامل باشد و نه مثبت به آن حد که موجب کمال ، به نظر مشاور او با این بازی برای خودش زمان میسازد تا تصمیم بگیرد اگرچه نا خودآگاه ... و متاسفانه دود این آتش در چشم من میرود و البته خودش ، این همه تنش و فرسایش باعث ایجاد زمزه های مخالفتی در اطرافیان من گشته و از سوئی خودم نیز نیاز بیشتری نسبت به ازدواج احساس میکنم . باید گفت بدون احتساب سالهای قبل از خواستگاری رسمی ، یک سال است که بین هوا و زمین معلق مانده ام ، نه میتوان دست کشید و دل شست و نه میشود با این وضع ادامه داد ... شما میگوئید چه باید بکنم ؟ نمی دانم ... لطفا ضمن راهنمائی ، من را هم دعای خاص کنید ... برادر کوچک شما ( لطفا اندازه خط سایت را درشت تر کنید ، خیلی ریزه )
مسئله مرتبط یافت نشد