سلام من پسری 28 ساله، مجرد و شاغل هستم. از ساعت حدود 6:30 صبح تا 17:0 عصر در محل کار هستم. مشکل من این هست که وقتی از محل کار به خانه برمیگردم، در خانه شدیداً احساس تنهایی میکنم. البته پسری هستم با روابط عمومی بالا و قدرت بیان خوب، یعنی ضعفی برای ایجاد ارتباط با دیگران ندارم . اما مسئله ای که هست، من دارای معلولیت از ناحیه پای چپ هستم و همچنین قد کوتاه در حدود 158 سانت دارم . و این مسئله باعث شده برای ازدواج هم دچار مشکل شوم . چون معمولاً خانم ها علاقه دارند همسرشان قدشان از وی بلند تر باشد . تا آنجایی که گاهی مسئله قد برایشان از موقعیت شغلی و اجتماعی نیز مهمتر هست. از طرف دیگر، دوستانم پیشنهاد میدهند با دختری دوست شوم تا مشکل تنهایی ام حل شود. اما هیچ علاقه ای به دوستی های نامتعارف و بیهوده ندارم . لطفاً مرا راهنمایی کنید چگونه با تنهایی ام کنار بیایم . البته همیشه سعی کردم با کارهای مختلف تنهایی ام را پر کنم. اما باز این تنهایی بر من غلبه میکند و موجب آزار روحی می شود.
دوست عزیز سلام در مسیر رشد طبیعی انسان ، روان‌شناسان دوره‌های رشد مختلفی را بیان کرده اند، مثلاً کودکی سن بازی است ، نوجوانی سن وفاداری به گروه و هویت یابی است  و جوانی سن صمیمیت و عشق است.  یعنی کسی که به طور سالم از نوجوانی خارج می‌شود و هویت سالمی را در خودش ایجاد می‌کند باید بتواند در سن جوانی احساس عشق را تجربه کند که ازدواج خوب، امن‌ترین و مطمئن‌ترین راه است . این حس تنهایی یک حس سالم است یعنی یک آلارمی است که دارد به شما پیغام می‌دهد که وقت این رسیده که با کسی احساسات عاشقانه را تجربه کنی. دست به کار شوید، می‌توانید از واسطین ازدواج تبیان استفاده کنید، بالاخره برای شما هم قطعاً همسری که به شرایط شما بخورد یافت می‌شود. واقعیت‌های مثبت و منفی خودتان را یادداشت کنید و سعی کنید خودتان را با همه معایب و مزایا بپذیرید، اگر خودتان را پذیرفتید انتخاب مناسبی می‌کنید. ازدواج مناسب برای شما راه‌حل خوبی است.
عنوان سوال:

سلام
من پسری 28 ساله، مجرد و شاغل هستم. از ساعت حدود 6:30 صبح تا 17:0 عصر در محل کار هستم.
مشکل من این هست که وقتی از محل کار به خانه برمیگردم، در خانه شدیداً احساس تنهایی میکنم. البته پسری هستم با روابط عمومی بالا و قدرت بیان خوب، یعنی ضعفی برای ایجاد ارتباط با دیگران ندارم . اما مسئله ای که هست، من دارای معلولیت از ناحیه پای چپ هستم و همچنین قد کوتاه در حدود 158 سانت دارم . و این مسئله باعث شده برای ازدواج هم دچار مشکل شوم . چون معمولاً خانم ها علاقه دارند همسرشان قدشان از وی بلند تر باشد . تا آنجایی که گاهی مسئله قد برایشان از موقعیت شغلی و اجتماعی نیز مهمتر هست.
از طرف دیگر، دوستانم پیشنهاد میدهند با دختری دوست شوم تا مشکل تنهایی ام حل شود. اما هیچ علاقه ای به دوستی های نامتعارف و بیهوده ندارم .
لطفاً مرا راهنمایی کنید چگونه با تنهایی ام کنار بیایم . البته همیشه سعی کردم با کارهای مختلف تنهایی ام را پر کنم. اما باز این تنهایی بر من غلبه میکند و موجب آزار روحی می شود.


پاسخ:

دوست عزیز سلام در مسیر رشد طبیعی انسان ، روان‌شناسان دوره‌های رشد مختلفی را بیان کرده اند، مثلاً کودکی سن بازی است ، نوجوانی سن وفاداری به گروه و هویت یابی است  و جوانی سن صمیمیت و عشق است.  یعنی کسی که به طور سالم از نوجوانی خارج می‌شود و هویت سالمی را در خودش ایجاد می‌کند باید بتواند در سن جوانی احساس عشق را تجربه کند که ازدواج خوب، امن‌ترین و مطمئن‌ترین راه است . این حس تنهایی یک حس سالم است یعنی یک آلارمی است که دارد به شما پیغام می‌دهد که وقت این رسیده که با کسی احساسات عاشقانه را تجربه کنی. دست به کار شوید، می‌توانید از واسطین ازدواج تبیان استفاده کنید، بالاخره برای شما هم قطعاً همسری که به شرایط شما بخورد یافت می‌شود. واقعیت‌های مثبت و منفی خودتان را یادداشت کنید و سعی کنید خودتان را با همه معایب و مزایا بپذیرید، اگر خودتان را پذیرفتید انتخاب مناسبی می‌کنید. ازدواج مناسب برای شما راه‌حل خوبی است.





مسئله مرتبط یافت نشد
1396@ - موتور جستجوی پرسش و پاسخ امین