جمعی از جان‌نثاران و شیعیان و محبّان اهل‌بیت عصمت و طهارت همه ساله در ایّام ماه محرّم و صفر از سالیان دراز تاکنون مشغول به اقامه عزاداری سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(علیه السلام) و دیگر ائمه معصومین(علیهم السلام) در نقش تعزیه و شبیه‌خوانی در شهر مذهبی سیّدان فارس که سرای سادات و دارالمؤمنین است و دیگر قُرای فارس و خودِ شهر شیراز بوده و هستیم و طریقه‌اش آن است که مرد لباس مخصوص زنانه نمی‌پوشد و پیراهن سیاه عربی پوشیده و با پارچه سیاه تا روی بینی‌ را می‌پوشانند و اطفال هم لباس عربی پوشیده به زبان حال می‌خوانند و اجتماع مرد و زن مخلوط به هم نمی‌باشد و آواز غنا در کار نیست و ساز و شیپور و طبل که مخصوص عزاداری است، به صورت مارش عزا می‌نوازند و چون اشعار تعزیه ما را شاعر گرانقدر مرحوم آقای میرزا علی‌جان کاویانی‌راد متخلّص به سُکوتی که از اساتید تعزیه در ایران بوده‌اند از نصّ احادیث معتبره شیعه روایات را به شعر درآورده‌اند، نسخه‌ها در بین نسخه‌های سراسر ایران بی‌نظیر می‌باشد و ایشان از اهل داراب کلاه ساری بوده‌اند که مقدّرات و برپایی عزای امام حسین که در سراسر ایران مسافرت می‌نموده‌اند، جهت اجرای مراسم تعزیه ایشان را به فارس کشانیده و در آنجا ساکن و مدفون شده اند و حدود سیصد مجلس تعزیه از ایشان به یادگار مانده که قابل تحسین است و حتی‌الامکان در مجالس ما اشعار دروغ خوانده نمی‌شود و مجالس با شکوه خاص برگزار می‌گردد و به کثرتی شور و گریه برپا می‌شود که قابل توجّه است. آیا رفتن در همچو مجالس و گرفتن اجرت و اقامة آن در فتوای حضرت‌عالی چه صورت دارد؟ آنچه را که در احکام دین مُبین اسلام از فتوای آن وجودِ معدنِ مَجد و شرف است به دست خطّ شریف مرقوم و مُزیّن فرمایید.