شخصی در ماه مبارک رمضان به جهت عسر و حرج، روزه‌اش را افطار میکند (او کشاورز است و عطش و تشنگی او را مضطرب نموده، بعدازظهر چیزی میخورد و میآشامد)؛ ولی به اندازه ضرورت اکتفا نمیکند. حال، وظیفه‌اش چیست؟

در فرض سؤال، نوشیدن به اندازه رفع عطش جایز است؛ ولی بعدا باید قضای آن را به جا آورد و اگر هنگامی که بیشتر از مقدار لازم برای رفع عطش مینوشد، اعتقادش این باشد که این کار جایز است و احتمال عدم جواز ندهد، کفّاره لازم نیست.