اگر صادر شود از امام جماعتی گناهی و شک کنیم در توبه نمودن او از آن گناه، و خوف از اینکه مبادا جرحی در او بشود سؤال نکنیم از او اینکه توبه کرده یا نکرده، و نتوانیم سرزنش کنیم او را بر کارش برای خاطر کوچک بودن مرتبه ما از او، در این صورت چه باید کرد آیا با او جماعت بخوانیم یا فرادی؟

چه بسا چنین چیزی اتفاق می‌افتد، پس نمی‌توان جزم نمود به اینکه مرتکب گناه شده، برای خاطر آنکه واقع اختلاف پیدا می‌کند با آنکه صورت آن یکی است، چه بسا به نظر او گناه نباشد و آن فعل را مباح بداند، یا آنکه فلان فعل را عمداً مرتکب نشده بلکه از روی سهو از او صادر شده از روی فراموش کردن حکم از او سهواً صادر شده باشد، پس نمی‌توان در چنین صوری حکم نمود که گناهکار است و واجب باشد استغفار بر او، بلکه معذور است. اما اگر فرض کنیم به اعتقاد خودش گناه است و مرتکب آن بشود متعمداً، پس باید احراز نمود توبه نمودن او را تا اینکه جایز باشد اقتدا به او، و نزد شک در توبه نمودن جایز نیست اقتدا نمودن به او.