آیا قضات محاکم با توجّه به پیشرفتهای علمی پزشکی قانونی می‌توانند به استناد نظرات آنان از باب یکی از طرق اثبات، صدور حکم نمایند یا خیر؟

در اجراى قوانین کیفری و مدنى- مانند سنّ بلوغ- گاه نظر پزشک خبره جهت تشخيص نوع و مقدار آسيب وارد شده و نيز برخى امور ديگر، ضرور مى‌نمايد. چنين كارشناسى‌اى در اصطلاح، پزشکی قانونى ناميده مى‌شود. پزشک قانونى از اهل خبره به شمار مى‌رود؛ بدين جهت نظر او در صورت افادۀ علم و یقین، حجّت است.

استناد یعنی تکیه دادن و استدلال کردن و از آن به مفهوم نخست در بابهای طهارت، صلات، حج، اطعمه و اشربه و حدود و به مفهوم دوم در سراسر فقه، هم برای اثبات احکام شرعی، هم برای اثبات دعاوی در دادگاه و هم برای اثبات موضوعات احکام سخن رفته است.

طبابت بیماران را پزشكى گویند.

واژه اثبات ممکن است در معانی ذیل به کار رفته باشد: • اثبات (فقه)، استعمال شده در دو معنای احراز وجود خارجی موضوع دارای اثر شرعی و اقامه دلیل بر دعوا نزد قاضی• اثبات (منطق)، به معنای محقق ساختن چيزى با دليل و برهان و درستى قضيه‌اى را معلوم داشتن‌

باب ممکن است به یکی از موارد زیر اشاره داشته باشد:

حجیت قطع به صحّت استناد به قطع در استنباط احکام شرعی اطلاق می‌شود.

علم قاضی، علم حاصل برای قاضی در موضوع قضایی است.

ــ اماره دلیل ظنّى معتبر است که از آن به دلیل علمی نیز تعبیر می شود. اماره به لحاظ آن که دلیل ظنّى است، در صورتى که دلیل قطعى و یقینى بر اعتبار آن وجود نداشته باشد، حجّیت ندارد؛ هر چند ظنّ حاصل از آن قوى باشد. ــ اَماره شرعی، طریق ظنّی اعتبار یافته از سوی شارع است.

تغییر مسیر به:

حجیت داشتن یعنی صحّت استناد و احتجاج به یک دلیل.

علم دارای ارزش ذاتی می‌باشد و در دین مبین اسلام به علم ارزش و بهای بالایی داده شده است.