در شروط قصر فرموده‌اند:
منها: أن لا یکون من أهل البوادی ممّن یکون بیته معه ممّن لا مسکن لهم معیّناً و یدور البوادی، وینزلون فی محل العشب و الکلاء، در اطراف این ولایت ایلات و عشایری هستند که در زمستان محل معیّنی دارند و متوقّفند و برای تابستان به طرف کوه الوند همدان می‌روند و در آن جا متوقّفند، آیا هنگام حرکت که با خانه وحشم خود سیر این مسافت می‌نمایند، باید قصر نمایند یا تمام؟

اگر مقداری از سال را مثل همان اهل بوادی در سیر باشند، در آن مدّت از سال درحکم اهل بوادی هستند و نمازشان تمام است و روزه را هم باید بگیرند و اگر ییلاق و قشلاق دارند به این معنی که مدّتی از سال را در وطن خود هستند و مدّتی در ییلاق، در رفتن و برگشتن اگر دارای سایر شرایط مسافرت باشند، نمازشان قصر است و در محلّی که ده روز یا زیادتر اقامت می‌کنند، در حکم مقیم هستند.
جواب دیگر از سؤال مذکور؛ مطلب دو قسم است:
اگر ایلاتی که مرقوم شده که شش ماه در ییلاق و شش ماه در قشلاق می‌مانند، اگر در ییلاق محل معیّنی شش ماه اقامت می‌کنند و در قشلاق هم در محل معیّنی شش ماه اقامت می‌کنند و آن دو محل مثل خانه آنها است، جواب همان است که نوشته شده و اگر آنها هم مثل اعراب در ییلاق شش ماه به دنبال آب و علف متّصل در گردش می‌باشند، نماز آنها در این صورت تمام است و روزه را هم باید بگیرند.
و از چیزی که مرقوم داشته اید معلوم می‌شود این طائفه از قسم دوّم هستند و به هر تقدیر دو قسم است مسأله؛ در یک قسم نماز شکسته است در بین راه و تمام است درمحل اقامه و در قسم دوّم تمام است مطلقاً.