بنا بر آن که حبس از متفرّعات وقف و از صدقات موقّت است و چنین تعریف شده:
عقد یفتقر إلی الإیجاب والقبول و فائدتها التسلیط علی استیفاء المنفعة مع بقاء العین علی ملک مالکه
چنین به نظر می‌رسد که حبس برای مدّتی که مالک و اولاد و احفاد او نمی‌مانند مثل حبس هزار ساله، مخالف با این تعریف و مغایر با هیأت آن است وباطل خواهد بود، چون این مطلب مورد احتیاج جمعی کثیر است مستدعیست جواب آن را مشروحاً بیان فرمایید؟

حبس بر مصارف بر سبیل توقیت صحیح است، اگر چه زمانش زیاد باشد و عقدبودن وقف و حبس مشکل است، بعید نیست ایقاع بودن آنها، بلی؛ اگر بر شخصِ معیّن باشد محتمل است محتاج بودن آن به قبول و بقای عین ملک بر ملک مالک جزء مفهوم حبس نیست، بلی؛ اقتضا ندارد حبس خروج عین مسلوب المنفعه را از ملک مالک.