سلام خسته نباشید . نمی دونم چرا جواب نامه قبلی من را ندادید ، شاید حس کردید که من در نهایت عصبانیت آن نامه را نوشتم . دوباره و با کمال آرامش نامه ام را تکرار می کنم . ( خصوصی ) من واقعا\\\" تعجب می کنم که چرا می گن بهشت زیر پای مادران است .این جمله نباید عمومی به کار برده بشه ، به نظر شما هر کسی که بچه ای را به دنیا آورد میشه اسم مادر روش گذاشت به نظر من که این کار توهین به مادران واقعی و دلسوزه .... ... ... از شما خواهش می کنم که ما را راهنمایی کنید چون ما جز خدا و شما هیچکس را نداریم . خیلی خیلی ممنون و سپاسگذارم . یا علی

سلام/ ما همیشه نمیتوانیم آدمهایی را که با آنها زندگی میکنیم تغییر دهیم. اما در روابط با آنها میتوانیم رفتارهایشان را پیش بینی و کنترل کنیم.
یکی از واقعیات زندگی شما مادری است با خصوصیاتی که توصیف کرده اید(که فرض می کنم کاملا درست ترسیم کرده اید.)

شما میتوانید با شناختی که از مادرتان دارید موقعیتها را تا حدودی کنترل کنید:
 
 - در حد توانتان حساسیتهایش را در نظر بگیرید.
 - خشم او را تحریک نکنید.
 - با احترام و محبت با او رفتار کنید.
 - جایگاه او و جایگاه پدر را محترم بدانید و به جای ارزیابی پیوسته کارکرد آنها، به جایگاه و شآن آنها و لزوم رعایت احترامشان فکر کنید.
 - با انجام فعالیتهای سازنده و آرامش بخش مثل ورزش تنش ها و عصبانیتهای خود را نیز کم کنید.(هر چه ورزش پرتحرک تر، بهتر)
 - دائما در ذهنتان رفتارهای او را تحلیل نکنید و او را با دیگران مقایسه نکنید.
 - توجه به نکات مثبت شخصیت و رفتار ایشانرا بر خود واجب کنید و در ازای آن به خود امتیاز بدهید.

 خود شما نیز از این قبیل رفتارها اجتناب کنید تا در آینده مادری مهربان برای فرزندانتان باشید.

  این پیام را برای دوستانتان ارسال نمی کنید؟