فکر نمی کنید مریضی اهل بیت(ع) ظاهری بوده است. چگونه افرادی که لنگر زمین و آسمان بودند، مریض می شدند. خود امام صادق(ع) می فرمایند: (ما به این خاطر مریض می شویم تا مردم در مورد ما ادعای خدایی نکنند). آخه مریضی معمولا در اثر بی موالاتی به وجود می آید و اهل بیت(ع) مصون از هرگونه اشتباه هستند. آنها مریض شدنشون را وسیله ای قرار می دادند تا به هدفی برسند. مثل بیماری امام سجاد(ع) در کربلا که برای تداوم امامت بود.

فکر نمی کنید مریضی اهل بیت(ع) ظاهری بوده است. چگونه افرادی که لنگر زمین و آسمان بودند، مریض می شدند. خود امام صادق(ع) می فرمایند: (ما به این خاطر مریض می شویم تا مردم در مورد ما ادعای خدایی نکنند). آخه مریضی معمولا در اثر بی موالاتی به وجود می آید و اهل بیت(ع) مصون از هرگونه اشتباه هستند. آنها مریض شدنشون را وسیله ای قرار می دادند تا به هدفی برسند. مثل بیماری امام سجاد(ع) در کربلا که برای تداوم امامت بود.

اهل بیت (ع) دو بعد دارند، بعد جسمانی، و بعد روحانی، از نظر بعد جسمانی مثل تمام افراد بشر هستند با تفاوت های که بین افراد دیگر نیز وجود دارد، یعنی دوران کودکی و جوانی و پیری دارند بیماری و سلامتی دارند و ... قرآن به پیغمبر اسلام دستور می دهد که به مردم بگو: (من فقط بشری هستم مثل شما)(کهف، 110 و از لوازم جسم بیماری است. منتهی انسان با مواظبت جلوی خیلی از بیماری ها را می گیرد، ولی با این حال ممکن است به برخی بیماریها گرفتار شود، و یا بیماری از طرف خداوند باشد بخاطر مصالحی که تشخیص داده شده است (چنان که پرسشگر نیز اعتراف به این امر دارد) مانند بیماری حضرت ایوب، بیماری حضرت سجاد (ع) در جریان کربلا چشم دردی امیر المومنان (ع) در جنگ خیبر و ... یکی از آن مصالح همین است که امام بیمار شود تا مردم نپندارند که آنها خدا هستند. (چنان که در گذشته و حال گروهی بود به نام (غلات) که علی (ع) را خدا می پنداشتند) و متوجه شوند که آنها مخلوقی هستند بسان دیگران، بیماری و سلامتی آنها صد در صد در اختیار خودشان نیست، تازه این بیماری به زیان جسم نیست بلکه بیماری ها باعث تقویت بدن می شود درست مانند واکسنی که به فرد تزریق می شود و به تب خفیفی مبتلا می شود. بدنی که اصلا بیمار نشود خود نوعی بیماری است.
گذشته از این که بیماری ثواب ها و پاداش های اخروی فراوانی دارد که گاه این عامل نیز می تواند باعث بیماری در اهل بیت (ع) شود. خود امام باقر و امام صادق (ع) فرمود: (هر کسی یک شب را با حال بیماری و درد سر کند برتر و بزرگ تر از عبادت یکسال است). (محمدی ری شهری، منتخب میزان الحکمه، سید حمید حسینی، ص 462، حدیث 5768
اما از نظر بعد روحانی و الهی ائمه خلیفه خدا در روی زمینی هستند که نبود آن ها باعث بهم خوردن هستی می شود، امام حسین (ع) با این که زخمی در گودال قتلگاه افتاد با این حال لنگر زمینی است لذا در لحظه شهادتش زمین و آسمان می لرزد و هوا تیره می شود.
امام سجاد (ع) با این حال که بیمار در زندان کوفه است با این حال به صورت اسب سوار در روز 13 در کربلاء حاضر شود و شهدای کربلاء را دفن می کند، امام جواد (ع) با این حال که در مدینه است و کودک چهار ساله است در یک چشم بهم زدن کنار پدرش علی بن موسی الرضا (ع) حاضر می شود ... این قدرت ها مربوط به بعد روحانی و معنوی و الهی آنها است نه جسمانی. در نتیجه باید گفت ممکن است امامان به خاطر مصالحی یا بردن ثوابی، و یا فهماندن به مردم که خدا نیستند بیمار شوند، و این مربوط به بعد جسمانی آنهاست. با این حال قطب عالم امکان و لنگر هستی هستند و این بخش مربوط به بعد معنوی آنها می شود.
چنان که مرگ و شهادت آنها تنافی با این ندارد که هر کدام قطب عالم امکان و محور هستی باشند.