در قرآن آمده است که اگر انسان در این دنیا زحمت زیادی کشد و سختی‌ها و رنج‌ها را تحمل کند و وظایف دینی‌اش را به خوبی انجام دهد؛ خدا او را به بهشت می‌برد و از نعمت‌های بهشتی بهره‌مند می‌گردد و در آن جا جاودانه خواهد بود. می‌خواستم بدانم (جاودانی بودن) که در قرآن بسیار آمده، چگونه است؟ آیا اصلاً می‌شود که انسان جاویدان باشد و نمیرد و پیر و فرسوده نشود؟ لطفاً در این مورد توضیح دهید؛ چون بعد از گذشت مثلاً 100 یا 200 سال بالاخره پیر و فرسوده می‌شود هر چند هم شرایط خوب و مناسب باشد؛ و آیا درست است که می‌گویند یک روز آنجا مصادف با 100 سال این جاست؟ یا این که صد سال اینجا مصادف است با یک روز آن جا؟ لطفاً در این مورد هم توضیح دهید.

در قرآن آمده است که اگر انسان در این دنیا زحمت زیادی کشد و سختی‌ها و رنج‌ها را تحمل کند و وظایف دینی‌اش را به خوبی انجام دهد؛ خدا او را به بهشت می‌برد و از نعمت‌های بهشتی بهره‌مند می‌گردد و در آن جا جاودانه خواهد بود. می‌خواستم بدانم (جاودانی بودن) که در قرآن بسیار آمده، چگونه است؟ آیا اصلاً می‌شود که انسان جاویدان باشد و نمیرد و پیر و فرسوده نشود؟ لطفاً در این مورد توضیح دهید؛ چون بعد از گذشت مثلاً 100 یا 200 سال بالاخره پیر و فرسوده می‌شود هر چند هم شرایط خوب و مناسب باشد؛ و آیا درست است که می‌گویند یک روز آنجا مصادف با 100 سال این جاست؟ یا این که صد سال اینجا مصادف است با یک روز آن جا؟ لطفاً در این مورد هم توضیح دهید.

نظام حاکم بر قیامت، مانند نظام حاکم بر دنیا نیست تا مسأله فرسودگی، پیری و اصلاً نو و کهنه شدن و زمان در آن مطرح باشد. در آن جا قوانین و سنن دیگری برقرار است؛ و از این رو با توجه به آن سنن، مسأله خلود وجاودانگی در تنعّم یا عذاب، هیچ مشکل عقلی ندارد؛ چنان که بسیاری از آیات قرآنی به آن اشاره دارد. نگا: بقره / 82، آل عمران / 107، نساء / 122، مائده / 119، ابراهیم / 23، کهف / 108، انبیاء / 102 و ....
اما این که گاهی در لسان برخی از روایات آمده است که مثلاً یک روز فلان موقف، در قیامت معادل صد سال این جا است، یا اعدادی نظیر آن (مثلاً در روایت آمده که قیامت 50 موقف دارد که هر موقفی مانند هزار سال است که می‌شمارید،) نگا: بحارالانوار، ج 7، ص 126، روایت 3. باز برای تقریب به ذهن و بیانگر دشواری و سختی مسائل قیامت می‌باشد. البته نوع این مثل زدن به اعداد در باب مواقف عالم حشر و قیامت، برای کسانی است که در جهنم به صورت موقت معذب هستند. اما کسی که وارد بهشت شد، دیگر این مثل‌ها معنا ندارد و برای بهشتیان روایاتی با چنین لسانی نیامده است. همچنین، در مورد کسانی که در جهنم مخلّد خواهند بود نیز احادیثی با این بیان مطرح نشده است.
برای آشنایی بیشتر با مباحث مربوط به (معاد) توصیه می‌کنیم کتاب‌های ذیل را مطالعه فرمایید:
1 . انسان از آغاز تا انجام، علامه طباطبایی، ترجمه و تعلیقه صادق لاریجانی، الزهراء، تهران، چاپ دوم، تابستان 1371.
2 . بازگشت به هستی، استاد محمد شجاعی، مقدمه و تدوین محمد رضا کاشفی، مؤسسه فرهنگی دانش و اندیشه معاصر، تهران، چاپ اول، 1379.
3 . عروج روح، همان، چاپ اول، 1379.
4 . مواقف حشر، همان، چاپ اوّل، 1380.
5 . قیام قیامت، همان، چاپ اوّل، 1380.
6 . تجسّم عمل و شفاعت. همان، چاپ اول، 1380.