سلام : من دختری 26 ساله ام. پدرم کارمند بازنشسته و مادرم خانه دار است .دارای لیسانس ریاضی محض از دانشگاه دولتی ام. 2برادر و 1خواهر دارم. سختی درسها را با امید به اینکه روزی کمک پدر میشوم با شیرینی به ا تمام رساندم. حال 3سال است که بیکارم با اینکه رتبه 2 بین هم دوره ایهایم داشتم و در ارزوی یک لحظه تدریسم با اینکه خیلی دنبال کار بوده ام اما حتی به عنوان حق التدریس نیز مشغول به کار نشده ام و شرمنده خستگی ها و زحمات پدرم هستم. شما خودتون میدونید که چرخوندن زندگی 6 نفره با حقوق ناچیز بازنشستگی سخته وپدرم روزانه 8 ساعت کار میکند وما از دیدن خستگیهای او ناراحت میشویم و کاری از دست ما بر نمی اید . خواستگار خوبی هم نداشتم که باری از دوش پدرم بردارم قصدم ناامیدی نیست چون بزرگترین گناه است.در این زمانه دخترای خوب تو خونه میمونند . امیدم به خدا و راهنمایی شماست.

سلام/ اگر همچنان در منزل بنشینید، از تسلطتان به مطالب کاسته می شود و هم کسل خواهید شد.
خوب است با کاهش سطح توقعتان،  برای تدریس (و صرف نظر از حقوق و دستمزد)، در مدارس عادی و... تدریس خود راشروع کنید تا خدا برکت دهد و به خواست او مراحل پیشرفت پیش رویتان قرار گیرد.
مبادا خواستگارهای خود را به بهانه های غیر منطقی یا نه چندان مهم رد کنید.