ظاهراً حجاب؛ یعنی حضور بدون تبرّج بانوان در جامعه. از طرفی نوجوانان و جوانان به اقتضای فطرت تمایل دارند مورد توجه قرار گیرند (در همه ابعاد) حال چگونه یک دختر جوان می‌تواند هم از پوشش‌های شاد (در طرح و رنگ) استفاده کند و هم حضور بدون تبرّج داشته باشد؟

از نگاه قرآن انسان موجودی است که از یک‌‏سو فطرتی الهی و از سوی دیگر، طبیعتی مادی دارد، فرق نگذاشتن بین این دو موجب اشتباه و دور شدن از واقعیت می شود. رعایت حجاب و پذیرش برخی محدودیت ‎ ها (در مورد لباس، گفتار و رفتار) هماهنگ با فطرت آدمی است و او را از تعرض افراد جلف و فاقد اخلاق مصون می دارد، چون از ایجاد عقده ها و حسرت هایی که زمینه ساز طغیان غرایز جنسی، افزایش فساد و تباهی و در نتیجه ایجاد ناامنی اجتماعی در جامعه هستند جلوگیری می کند پس حجاب محدودیت نیست بلکه مصونیت است   و در نتیجه موجب بالا رفتن کرامت و شخصیت حقیقی انسان می شود. و آزادی بی قید و شرط، هرچند ممکن است به اقتضای طبیعت مادی و ثانوی باشد اما بر خلاف فطرت اولی و باعث عدم احترام به افراد و انهدام ارزش ‎ ها و کرامت انسانی می ‎ گردد.
اسلام برای این که تا هم به خواست طبیعی زنان پاسخ مثبت بدهد و هم آنان و جامعه را از آسیب   های تبرج و بی حجابی مصون بدارد، آشکار نمودن آرایش و زینت ‎ آلات را در محیط اجتماعی زنانه و در محیط خانوادگی که نامحرم وجود ندارد برای زن جایز شمرده است. و پوشیدن لباسهای شاد را در محیطهای عمومی که افراد نامحرم حضور دارند در صورتی که از نظر پوشش کامل باشد و موجب جلب توجه و تحریک نامحرم   و باعث مفسده نشود، جایز دانسته است. ولی اگر موجب جلب توجه و تحریک نامحرم   و مفسده گردد، منع نموده است.