انسان فقط می‌تواند بنده خدا باشد. خدای متعال می‌فرماید: (فقط خدا را بندگی کن). پس چرا شیعیان اسم‌های خودشان را عبدالحسین (بنده حسین) و عبدالعلی (بنده علی)، و عبدالزهرا و عبدالامام می‌گذراند؟! چرا ائمه فرزندانش را عبدالعلی و عبدالزهرا نام‌گذاری نکردند؟ آیا درست است که بعد از آن‌که امام حسین(ع) به شهادت رسید، بگوییم عبدالحسین؛ یعنی خادم حسین(ع)؟ خادم کسی است که آب و غذا را تهیه می‌کند و خدمت می‌نماید، آیا معقول است که کسی آب و غذا برای حسین(ع) ببرد و در قبرش آب وضویش را آماده کند، تا بگوییم که خادم حسین(ع) است؟!

1. "عبد" در زبان عرب چند معنا دارد: اوّل کسی که پرستش، خضوع و طاعت می کند، دوم مملوک و غلام.   2. جایگاه عظیم و شأن رفیع ائمه اطهار (ع) باعث شد، تا ارادت مندانشان گاهی برای اظهار علاقه از نام هایی چون "عبدالحسین، عبدالعلی و ..." یا معادل فارسی آن "غلام حسین، غلامعلی و ..." استفاده کنند.   3. خدمت و نوکری صرفاً کمک در امور دنیوی و کارهای روزمره نیست، بلکه آنچه مهم تر و گرامی تر است، احیای راه و روش و پیروی از مولاست؛ زیرا اگر چه جسم او در میان ما نیست، روح او زنده و ناظر بر اعمال ماست.   4. هدف از به کارگیری لفظ "عبد" در نام گذاری های مذکور (از قبیل عبدالحسین) فقط در معنای اظهار ارادت و آمادگی خدمات مناسب جایز است؛ زیرا نام گذاری از قبیل عبدالحسین که به معنای پرستش و بندگی باشد سر از شرک بیرون می آورد و مورد غضب پروردگار است.   5. این اسامی در کتب تاریخی مطرح نیست و سفارش ائمه بیشتر بر اسم هایی مثل علی، محمد، عبدالرحمن بوده است.