اولا: لزوم این حکم که زن جلو یا مساوی مرد، نماز نخواند، مورد اتفاق مراجع عظام نیست؛ هر چند رحجان این حکم، مورد اتفاقشان است. ثانیا: در خصوص چرایی و علت این حکم فقهی، توجه به این نکات ضروری است: 1. هرچند همه احکام بر اساس مصالح و مفاسد است؛ و هر حکمی دارای فلسفه و علتی است؛ ولی بیان و کشف علت تمام جزئیات احکام، کار بسیار مشکلی است؛ نهایت این که بتوان ضوابط کلی برای احکام بیان نمود؛ که البته کلیت در این جا به معنای اکثری است که قابل استثناست. 2. روح و کمال تمام عبادات به حضور قلب و توجه آن، به درگاه ذات حق تعالی می باشد، به گونه ای که هیچ عبادتی، بدون توجه قلبی، مورد قبول و رحمت ذات حق تعالی واقع نمی شود و از اعتبار ساقط است. بر همین اساس، شاید آدابی که از سوی نبی خاتم (ص) و ائمه (ع) در خصوص نماز بدست ما رسیده است، برای محافظت توجه قلبی، در نماز باشد. 3. نزدیک هم بودن زن و مرد در یک مکان، در حال نماز، با توجه به جذابیت زن برای مرد (حداقل بعض موارد)، مخّل و مضر به توجه قلبی در نماز می باشد.
