سلام.خسته نباشید. من امروز داشتم پیام های مربوط به غیبت رو می خوندم که سوالی در مورد پیام خانم راهبه از اراک برام پیش اومد.شما در جوابتون به ایشون گفتید زندگی کنید نه رهبانیت. سوالی که هست اینه که کدوم یکی از کارایی که این خانم انجام میدن رهبانیته؟مسجد رفتن؟گوش نکردن به موسیقی؟یا نرقصیدن؟ حاجاقا سوال دیگه ای که برام پیش اومده اینه که آیا هر احساس گناهی از علایم افسردگیه؟ مثلا وقتی کسی میخواد از غیبت توبه کنه آیا نباید پس از هر بار تکرار این گناه احساس گناه بکنه تا بعدش استغفار بکنه و در صدد پاک کردن آثار گناه از دلش بر بیاد؟خوب کسی که در اول راهه ممکنه در روز سه بار احساس گناه کنه و از دست خودش عصبانی باشه ولی با گذشت زمان و سعی فرد برای تکرار نشدن این احساس شرمندگی این رقم کمتر بشه تا نزدیک به صفر برسه مگه کسی که بعد از انجام گناه ناراحت نشه در غفلت نیست؟خوب کسی هم که در اول راه توبه اس زود به زود دچار احساس گناه میشه. حاجاقا لطفا جواب بدید.

سلام/ 1. شاید اشاره به اسمی که اینجا برای خود گذاشته بوده اند "راهبه!"
ما در اسلام رهبانیت نداریم!
والا مسجد که نقطه مقابل رهبانیت است.
2. روشن است که نه ولی اگر این حالت (پس از توبه هم) ادامه دار و مکرر باشد و ... با موارد دیگر خُلقی عاطفی و اختلال در خواب و خوراک و... همراه باشه افسرده است آن هم در یک بازه زمانی مشخص ... اگر کسی در این خصوص تردید دارد با یک روانشناس جهت تشخیص مراجعه کند.