باعرض سلام وادب. میخواستم بدونم کجای این انصافه که این آقاپسرها که مامان باباهاشون توخونه کلی تاقچه بالاشون می ذارن و حلواحلواشون می کنند نه حوصله درس خوندن دارن نه فکر کردن و نه کار کردن،بعدش هم با کلی التماس ماماناشون،می رن که فقط زن بگیرن برای اینکه واسشون بپزه بشوره بذاره برداره بچه شون رو تروخشک کنه وبعد کلی هم احترام براشون بذاره ودست وپاشون رو بماله که مثل خانوم و شاید بیشتر از اون ازصبح کار کرده وتازه ادامه تحصیل هم نده و هرکار اجتماعی مفیدی که دوست داره هم نکنه ودست به سینه درخدمت آقا باشه تا به مقامات عالیه برسن،این آقایون اون قدر خواستگاری میرن تا دختری پیدامی شه که کنیزی شون رو بکنه اما ما دختر ها چه گناهی مرتکب شدیم که باید منتظر بشینیم و با تمام نیازی که به زندگی عاطفی مشترک داریم نتونیم بگردیم و همراه و همسر مورد علاقمون رو پیدا کنیم بعد هم عیب روی ماگذاشته می شه که لابددختره یه عیبی داشته که شوهر نکرده!!!!

سلام/ نقد نمی کنم و نظر نمی دهم اما قبول دارم که این تازه بخشی از درددل ها و نگرانی های یک دخترخانم است و حالا اگر دختری مثل شما این مسائل و امثال آن را با خطاهای راهبردی خودش درآمیزد ،چه می شود ؟