نمازهای واجب نمازهایی است که خواندن آنها واجب و ترک آن موجب عقوبت است و در صورت نخواندن در زمان مشخص، قضای آن نیز واجب است. نمازهای واجب را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: نمازهای روزانه (یومیه) و نمازهایی که در مناسبتی خاص واجب می‌شوند.

غسل جِنابَت غسلی است که به سبب جنابت انجام می‌شود. این غسل برای واجباتی که باید با طهارت انجام شوند مانند نماز، واجب می‌شود. کسی که غسل جنابت کرده نباید برای نماز وضو بگیرد ولی در اینکه با سایر غسلها می‌توان نماز خواند یا خیر نظرات متفاوتی وجود دارد.

سجده شکر، از سجده‌های مستحبی است که انجام آن برای شکرگزاری نسبت به نعمت یا دفع بلا سفارش شده است. سجده شکر پس از پایان نماز، چه نماز واجب و چه مستحب به عنوان یکی از تعقیبات پرفضیلت است. برای انجام سجده شکر، رو به قبله بودن و طهارت لازم نیست.

نماز میت پس از مراسم غسل و کفن کردن میّت، بر جنازه او نماز مخصوصی خوانده میشود که نماز میّت نام دارد.

طهارت، اصطلاحی فقهی و عنوانی عمومی است برای حالتی که با برخی افعال شرعی مثل وضو، غسل و تیمم پدید می‌آید و نیز چیزهایی که باعث از بین رفتن نجاسات می‌شوند و در فقه شیعه به آنها مُطَهِّرات یا پاک‌کننده‌ها می‌گویند.

جِنابَت (در عربی جَنابَة) اصطلاحی فقهی است که به حالتِ ناشی از انزال مَنی یا رابطه جنسیِ منجر به دخول اشاره دارد. فردی که در این حالت قرار دارد را جُنُب می‌نامند. انجام برخی عبادات و اعمال مثل نماز، روزه، حج و توقف در مسجد بر فرد جنب حرام است. خروج از حالت جنابت، مشروط به انجام غسل جنابت است.

نماز (واژه‌ای فارسی و معادل کلمه عربی «صَلاة») عملی عبادی است که پنج بار در اوقات معینی از شبانه روز واجب است. در این عبادت، نمازگزار رو به قبله می‌ایستد و ذکرهای ویژه‌ای را خوانده و اعمال ویژه‌ای مانند رکوع و سجده را به جا می‌آورد. نماز به دو شکل فردی (فُرادا) و جماعت خوانده می‌شود.

سَجده، اصطلاحی برای عملی عبادی به معنای نهادن پیشانی بر زمین، نشانه خضوع فرد در مقابل خدا، که در فرهنگ اسلامی از برترین عبادات به شمار آمده است. مسلمانان در نمازهای روزانه خود واجب است در هر رکعت دو بار سجده کنند.

غُسل عملی عبادی در فقه اسلامی است به معنای شستن تمامی بدن از سر تا پا با کیفیتی خاص.

شُکر، اصطلاحی قرآنی و اخلاقی به معنای سپاسگزاری و قدردانی زبانی و عملی از نعمت‌های خدا. عارفان مسلمان، شکر را به سه نوع زبانی، قلبی(علمی) و عملی تقسیم می‌کنند. شکر زبانی اعتراف گفتاری به نعمت، شکر قلبی دانستنِ نعمت از خدا، و شکر عملی اطاعت در رفتار و کردار از بخشنده نعمت (مُنعِم) بیان شده است.

میت که در فارسی به ان مرده یا درگذشته گفته می شود به کسی اطلاق می شود که با خروج و مفارقت روح از کالبد وی ، فعالیت‌‌های قلبی و عروقی او متوقف شده و اعمال مغزی وی بدون بازگشت از بین رفته باشد که این پدیده‌ آثاری حقوفی چون حال شدن دیون ، انحلال عقد نکاح بین میت و همسرش ، تعیین وراث متوفی و... رابرای او در پی دارد.البته این به معنی نابودی او نیست و میت از این پس نیز از حقوقی برخوردار است که رعایت آنها از سوی شرع بر همگان واجب والزامی گردیده است.