با نگاهی به کتب تاریخی می بینیم که «ابو بکر بن علی» فرزند لیلی دختر مسعود ثقفی، «عمر بن علی» فرزند ام حبیب و «عثمان بن علی» فرزند ام البنین (س) از فرزندان امیرالمؤمنین علی (ع) بوده اند. در بررسی علت همنامی این فرزندان با خلفای سه گانه وقت می توان گفت:
فرهنگ و ساختار فکری آن دوران طوری بوده که این همنامی به هیچ وجه مورد توجه و اهمیت نبوده و مهر تأیید یا ردی را متوجه کسی نمی کرد. در واقع ذکر این نام ها اصلاً تداعی گر یاد خلفا نبوده بلکه گذشت تاریخ نام این سه تن را برجسته ساخته اما در آن دوران این نام ها بگونه ای رواج داشته است که نام گذاری علی (ع) یا فرد دیگری اسم فرزند خود را به ابو بکر، یادآور نام خلیفه اول نبوده است. وانگهی در بین اصحاب جلیل القدر پیامبر(ع) افراد دیگری نیز بودند که از این نام بهره می بردند مثل عثمان بن مظعون و...
این اسامی در آن دوران و حتی به گواهی کتب تاریخی بعدها در طول دوران امامت سایر ائمه (ع) کاملاً رایج و مرسوم بوده است. و این نام ها (نزد شیعیان) قبیح و مذموم نبوده است. چنانکه کتاب معجم الثقات بالغ بر شصت صفحه راویانی را که نام آنها عمر بوده آورده است و یا عثمان بن سعید یکی از چهار نایب خاص حضرت صاحب الزمان (ع) در دوران غیبت صغری بوده است.
