سلام/ متوجه سوال نشدم پس کلی عرض می کنم:
امور سه دسته هستند:
1. حلال بودنشان روشن است؛ بیّنٌ رُشدُه فَیُتَّبَعُ
2. اموری که حرام بودنشان آشکار است؛ بیّن غَیُّهُ فَیُجتَنَبُ
در این دو دسته تکلیف روشن است. باید مراقب باشیم شیطان ما را بازی ندهد
مثلا دروغ حرام است. ربا حرام است. رشوه حرام است. نگاه به نامحرم و... حرام است و در اینها باید اجتناب کرد. و نباید دست دست و تعلل کرد!
اما 3. شبهاتٌ بینَ ذلک؛ اموری که مشتبه و مشکل و مبهم است که به آن شبه می گویند. در شبهات باید احتیاط کرد و انجام نداد تا گرفتار حرام نشویم. که مصادیقش زیاد نیست و هنگامی که امری پیش می آید و حکم آن را نمی دانید از یک عالم، دقیق سوال کنید تا آن امر از وضعیت شماره 3 به یکی از دو حالت بیّن و آشکار تبدیل شود!
اما اگر برای کسی اغلبِ مسائل و امور "شبه ناک" جلوه می کند و او در ترک و انجام آنها مدام متحیر است احتمالا یا مشکل بی سوادیِ دینی و فقهی دارد یا اختلال روانی.
