آیا از لحاظ منطقی، احتمال نجات من که مالکی مذهب هستم؛ بیشتر نیست؟ زیرا من علاوه بر علی(ع) سایر صحابه را نیز دوست دارم در این صورت هریک که اهل نجات باشند من هم اهل نجاتم.

آنچه از دیدگاه علوم منطقی مسلم است؛ این است که عمل کردن به محتملات نجات و سعادت ضریب خطا و گمراهی را کاهش می‏دهد. این اصل نه تنها در منطق، بلکه در مباحث فقهی نیز جایگاه ویژه‏ای دارد و از آن به عنوان "اصالة الأحتیاط" یاد می‏شود؛ یعنی ما در هنگام تردد میان دو امر، جانب احتیاط را پیش گرفته و اگر ممکن است هر دو را و در غیر این صورت آنچه که نزدیک‏تر به واقع است را برگزینیم؛ مانند کسی که در وجوب نماز جمعه یا ظهر، در ظهر جمعه شک دارد، اما برای اطمینان از عمل به آنچه که خداوند طلب کرده است هر دو را به جا می‏آورد.   این در صورتی است که امور محتمل و مردد با هم متباین و متناقض نباشند؛ زیرا در این صورت جمع بین آنها از لحاظ عقلی محال و ممتنع است؛ مثل کسی که می‏گوید اکنون هم شب است و هم روز یا هم روشن است و هم تاریک؛ چرا که واقعیت شب و تاریکی چیزی است مغایر با واقعیت روز و روشنایی و در واقع شب و تاریکی همان نبود روز و روشنایی است و مشخص است که بود و نبود یک چیز در آن واحد قابل اجتماع نیستند.   در فرض سؤال نیز باید گفت که گرچه حب علی (ع) با حب صحابه منافاتی ندارد اما ابراز مودت و محبت قلبی نسبت به علی علیه السلام و مخالفان آن حضرت حتی اگر از صحابه باشند، در آن واحد؛ به نحو یکسان چگونه ممکن است؟! آیا دوستی دو ایده و تفکر متقابل امکان پذیر است!.