امام جماعت
امام جماعت به معنی پیش نمازاست واز آن در باب صلاة، سخن رفته است. ومهم‌ترین مباحث آن عبارت است از:
بنا بر فتوای آیه الله بهجت، دریافت پول از ناحیه امام جماعتی که گاهی این پول به 3 یا 4 برابر هزینه ایاب و ذهاب امام جماعت می رسد چه حکمی دارد؟
در صورتی که امام جماعت خودش وسیله نقلیه داشته باشد و یا مسیرش تا مکان اقامه نماز کوتاه باشد چطور؟
از دفتر حضرت آیت الله بهجت پاسخ زیر دریافت شده است: اگر (گرفتن این پول)برای مقدمات نماز باشد؛ مثل حق رفت و آمد اشکالی ندارد چه این که این مقدار کمتر از کرایه راه باشد چه بیشتر باشد. چه خودش وسیله نقلیه داشته باشد یا نداشته باشد یا مسیر کوتاه باشد فرقی ندارد.[1] [1] استفتا از دفتر آیت الله بهجت.
از دفتر حضرت آیت الله بهجت پاسخ زیر دریافت شده است: اگر (گرفتن این پول)برای مقدمات نماز باشد؛ مثل حق رفت و آمد اشکالی ندارد چه این که این مقدار کمتر از کرایه راه باشد چه بیشتر باشد. چه خودش وسیله نقلیه داشته باشد یا نداشته باشد یا مسیر کوتاه باشد فرقی ندارد.[1] [1] استفتا از دفتر آیت الله بهجت.
عنوان سوال:
بنا بر فتوای آیه الله بهجت، دریافت پول از ناحیه امام جماعتی که گاهی این پول به 3 یا 4 برابر هزینه ایاب و ذهاب امام جماعت می رسد چه حکمی دارد؟
بنا بر فتوای آیه الله بهجت، دریافت پول از ناحیه امام جماعتی که گاهی این پول به 3 یا 4 برابر هزینه ایاب و ذهاب امام جماعت می رسد چه حکمی دارد؟
در صورتی که امام جماعت خودش وسیله نقلیه داشته باشد و یا مسیرش تا مکان اقامه نماز کوتاه باشد چطور؟
پاسخ:
از دفتر حضرت آیت الله بهجت پاسخ زیر دریافت شده است: اگر (گرفتن این پول)برای مقدمات نماز باشد؛ مثل حق رفت و آمد اشکالی ندارد چه این که این مقدار کمتر از کرایه راه باشد چه بیشتر باشد. چه خودش وسیله نقلیه داشته باشد یا نداشته باشد یا مسیر کوتاه باشد فرقی ندارد.[1]
[1] استفتا از دفتر آیت الله بهجت.
- [آیت الله اردبیلی] دریافت اجرت برای اقامه نماز جماعت از سوی امام جماعت، چه حکمی دارد؟ اگر اشکال دارد، پرداخت وجهی به عنوان حقّ ایاب و ذهاب چگونه است؟
- [آیت الله مکارم شیرازی] آیا دین مقیاس عدالت است، یا عدالت مقیاس دین؟ به بیان دیگر، آیا دین به هر چه که عدالت باشد امر می کند، یا هر چه که دین به آن امر کند، عدالت است؟ و به بیان فنّی، آیا عدالت در سلسله علل احکام است، یا در سلسله معالیل آن؟ توضیح بیشتر این که: آیا انسانها، مصادیق بارز ظلم و عدالت را از طریق شریعت می شناسند، یا عدالت و ظلم برای همه روشن است، و توصیه های دین ارشاد به حکم عقل است؟ مستحضرید شیعه نیز مثل معتزله معتقد است که عدالت، مقیاس دین است، و اشاعره دین را مقیاس عدالت می دانند. حال سؤال این است که اگر شیعه عدالت را مقیاس دین می داند، چرا در استنتاجات فقهی به احکامی می رسد که هر عُرفی آن را مصداق بیّن ظلم می داند. بعضی از احکام نکاح چنین است; توجّه فرمایید: 1 اجماعی است که طلاق به دست مرد است، و مرد می تواند هرگاه که اراده کند زنش را طلاق بدهد، هر چند هیچ عذر موجّهی نداشته باشد! طلاق غیابی و بدون هیچ عذر موجّه، در هر عرفی ظلم محسوب می شود. 2 در بحث عیوب زوجین می گویند: (اگر مرد بعد از عقد بفهمد زنش کور یا شل است، خوره یا برص دارد، می تواند عقد را فسخ کند. ولی اگر زن بعد از عقد بفهمد که شوهرش یکی از این عیوب را دارد حق فسخ ندارد; باید بسوزد و بسازد!) 3 مرد هر وقت تمایل داشته باشد زن باید خود را در اختیار او قرار دهد; حتّی اگر وسط نماز باشد. ولی زن فقط سالی سه مرتبه حقّ آمیزش دارد، آن هم چنان کوتاه و مختصر که مجال بیان آن نیست! 4 اگر مرد در شب عروسی همسرش را ترک کند و مسافرت برود، و بعد از ده سال برگردد (در صورتی که نفقه داده باشد،) زن حق اعتراض ندارد! چگونه می توان با حفظ مبنای کلامی شیعه، این قبیل احکام را پذیرفت؟ آیا می گویید همه عقلا اشتباه می کنند که می گویند طلاقِ مبنی بر هوس و بدون عذر موجّه ظلم است؟ همه عقلا که برای زن نیز (در شرایط تدلیس مرد در موارد فوق) حق فسخ قائلند اشتباه می کنند؟
مسئله مرتبط یافت نشد