حضرت امام خمینی (قدس) و برخی دیگر از مراجع در این باره می گویند: مستحبّ است انسان بعد از بیرون آمدن منی بول کند، و اگر نکند و بعد از غسل رطوبتی از او بیرون آید، که نداند منی است یا رطوبت دیگر، حکم منی را دارد.[1] آیت الله بهجت می گوید: اما اگر نمی تواند بول کند بنابر احوط باید استبراء کند، در این صورت رطوبتی که از او خارج می شود حکم بول را دارد.[2] آیت الله زنجانی می گوید: چنانچه فاصله غسل با بیرون آمدن منی کم باشد به طوری که احتمال دهد که رطوبت از بقایای منی سابق باشد، در این صورت حکم منی را دارد، ولی اگر به جهتی هم چون طول مدت، اطمینان دارد که از منی سابق چیزی نمانده، و احتمال دهد رطوبت مشکوک منی جدید است، حکم منی را ندارد و اگر بول نکرده باشد و پس از غسل بول نماید چنانچه احتمال دهد که همراه بول بقایای منی خارج شده حکم منی بار می‌شود، مگر بقایای منی چنان در بول مستهلک شده باشد که به مجموع رطوبت خارج شده بول بگویند.[3] [1] . توضیح المسائل (المحشی للإمام الخمینی)، ج 1، ص 210. [2] . همان. [3] . همان.
