اگر کسی بداند جایی یا چیزی نجس است آیا بر او واجب است که دیگران را از نجس بون آن مطلع کند؟

پاسخ به سؤال شما این است که:   1. اگر انسان ببیند کسی چیز نجسی را می‏خورد یا با لباس نجس نماز می‏خواند، لازم نیست به او بگوید.[1]   2. اگر جایی از خانه یا فرش کسی نجس باشد و ببیند بدن یا لباس یا چیز دیگر کسانی که وارد خانه او می‏شوند با رطوبت به جای نجس رسیده است، لازم نیست به آنان بگوید.[2]   3. اگر صاحب خانه در بین غذا خوردن بفهمد غذا نجس است، باید[3] به مهمانها بگوید، اما اگر یکی از مهمانها بفهمد، لازم نیست به دیگران خبر دهد،[4] ولی چنانچه طوری با آنان معاشرت دارد که می‏داند که به واسطه نگفتن،[5] خود او [6] هم نجس می‏شود باید بعد از غذا به آنان بگوید.[7]     [1] . بهجت: مگر این که با او طوری معاشرت داشته باشد که اگر نگوید، لوازم مشترک بین آن دو نجس خواهد شد .  توضیح المسائل مراجع، ج 1، ص 96- 97، مسأله 143. [2] . بهجت: مگر این که مثل مسأله فوق با آنها معاشرت داشته باشد . اراکی: بنا بر احتیاط واجب باید به آنان بگوید . گلپایگانی: بنا بر احتیاط لازم باید به آنان بگوید . خوئی، تبریزی: [اگر] در معرض این باشد که نجاست به مأکول و مشروب سرایت کند، باید به آنان بگوید. مکارم: احتیاط آن است که به او اعلام کند .   سیستانی: چنانچه او موجب این امر شده باشد، باید با دو شرطی که در مسأله پیش گذشت به آنان بگوید. صافی: وجوب اعلام به آنان معلوم نیست .   زنجانی: به چهار شرط لازم است به آنان بگوید: شرط اول: آن که صاحب خانه آنها را دعوت کرده باشد و یا در مجالسی چون مجلس روضه دعوت عمومی شده باشد، پس اگر کسی بدون دعوت صاحب خانه وارد شود، بر صاحب خانه لازم نیست نجس شدن لباس یا بدن او را بگوید. شرط دوم: آن که جا یا چیز نجس به گونه‏ای باشد که تماس بدن یا لباس افراد با رطوبت، با آن متعارف است مثلًا اگر دستمالی که در کنار دستشویی گذاشته می‏شود نجس باشد، بر صاحب خانه لازم است نجس شدن بدن یا لباس دیگران را به آنها بگوید، ولی اگر قسمتی از دیوار اتاق که معمولًا دست تر به آنها زده نمی‏شود نجس باشد و بدن یا لباس دیگران با رسیدنِ به آن نجس شود، لازم نیست به آنها گفته شود. شرط سوم: آن که در معرض آن باشد که نجاست به چیزهای خوردنی و آشامیدنی سرایت کند. شرط چهارم: آن که احتمال بدهد میهمانها به گفته او ترتیب اثر می‏دهند .  همان، مسأله 144. [3]  سیستانی: با شرط دوّمی که گذشت .. مکارم: بنا بر احتیاط باید . [4]  اراکی، فاضل: بقیه مسأله ذکر نشده .   مکارم: فقط خودش باید اجتناب کند مگر این که با او معاشرت داشته باشند که برای جلوگیری از آلودگی خودش، می‏تواند بعد از غذا خوردن به آنها بگوید تا دست و دهان خود را آب بکشند. [5]  خوئی، گلپایگانی، تبریزی، صافی: چنانچه طوری با آنان معاشرت دارد که ممکن است به واسطه نجس بودن آنان. [6]  بهجت: لوازم خود او. [7]  صافی: یا بعد از غذا به آنان بگوید یا خودش به وظیفه شخصی خود عمل کند . سیستانی: چنانچه طوری با آنان معاشرت دارد که به واسطه نجس بودن آنان خود از جهت ابتلای به نجاست، مبتلا به مخالفت حکم الزامی می‏شود باید به آنان بگوید .   زنجانی: چنانچه طوری با آنان معاشرت دارد که بداند بواسطه نجس بودن آنان لوازم منزل او نجس می‏شود و از نجاست آن به گونه‏ای غفلت کرده که باعث مثلًا خوردن چیز نجس می‏گردد یا سبب می‏گردد که در لباس یا بدن نجس نماز خوانده و دیگر در وقت، نمازش را با لباس یا بدنِ پاک نخواهد خواند، لازم است بعد از غذا به آنان بگوی د. همان،  مسأله 145.