علایم و نشانه های تشخیص منی طبق دیدگاه های فقها چنین است: همه ی مراجع عظام (به جز آیات عظام بهجت، صافی و مکارم): خروج منی در مردی که سالم است و مریض نمی باشد، دارای سه نشانه است: 1. همراه با شهوت باشد. 2. با جستن بیرون آید. 3. بدن سست شود. اگر هیچ یک از نشانه های سه گانه و یا یکی از آنها را نداشت[1]، حکم به منی نمی شود؛ مگر آن که از راه دیگری یقین کند که منی است.[2] این در انسان های سالم شرط است، اما در انسان های مریض و زن یک علامت کافی است.[3] آیات عظام بهجت و مکارم: خروج منی در مرد دارای دو نشانه است: 1. همراه با شهوت باشد. 2. با جستن بیرون آید. اگر هیچ یک از دو نشانه یا یکی از آن دو را نداشت، حکم به منی نمی شود؛ مگر آن که از راه دیگری یقین کند که منی است.[4] آیت الله العظمی صافی: اگر با شهوت و جستن بیرون آید و یا با جستن بیرون آید و بدن سست شود، آن رطوبت حکم منی را دارد و اگر هیچ یک از این دو نشانه را نداشت، حکم به منی نمی شود؛ مگر آن که از راه دیگری اطمینان پیدا کند که منی است[5]. [6].[7] بنابراین چنانچه خروج منی دارای نشانه های مذکور باشد حکم به آن می شود و می بایست طبق آن چه در رساله های عملیه آمده است غسل کرد. اما در صورتی که ترشحات حاصله فاقد نشانه های مذکور باشند ممکن است موارد زیر باشد: رطوبتهایی که از انسان خارج می شود غیر از بول و منی بر چند قسم است: اول: آبی که گاه بعد از بول بیرون می آید و کمی سفید و چسبنده است و به آن «ودی» می گویند. دوم: آبی که هنگام ملاعبه و بازی کردن با همسر بیرون می آید و به آن «مذی» می گویند. سوم: آبی که گاه بعد از بیرون آمدن منی بیرون می آید و به آن «وذی» می گویند، همه ی این آبها در صورتی که مجری آلوده به بول و منی نباشد پاک است و وضو و غسل را هم باطل نمی کند.[8] در نتیجه با توجه به سؤال شما، باید گفت مایع خارج شده اگر بول نیست و مشخصات منی را ندارد ممکن است یکی از اقسام سه گانه (ودی، مذی و وذی) باشد.[9] اما این که بیان می دارید رنگ منی مایل به زرد شده است دلایل مختلفی دارد. از جمله می توان به: تغییر رژیم غذایی، تغییر در فعالیتهای ورزشی، افزایش سن، استفاده از برخی داروها، استمنا و ... اشاره کرد که باعث تغییر رنگ منی می گردد. برای آگاهی بیشتر مراجعه شود به: 1. نمایه: جنابت و اسباب آن، سؤال شماره 2028 (سایت: 2089) . 2. نمایه: عدم نجاست مذی، وذی و ودی، سؤال شماره 1895 (سایت: 2719) . 3. نمایه: ترشح بعد از ملاعبه، سؤال شماره 2752 (سایت: 2989) . [1] برخی از مراجع به دو نشانه اکتفا کرده اند. وسیلة النجاة (مع حواشی الگلپایگانی)، ج 1، ص 33 " الظاهر کفایة اجتماع الدفق مع واحد من الفتور و الشهوة، و لا یبعد أن یکون الحکم فی المرأة أیضا کذلک"؛ ظاهرا در نشانه های جنابت، آگر جستن به همراه سستی یدن یا با شهوت باشد، کفایت می کند. و بعید نیست که همین دو نشانه در زن نیز نشانه جنابت باشد. [2] توضیح المسائل مراجع، ج 1، م 346؛ وحید، توضیح المسائل، م 352؛ نوری، توضیح المسائل، م 347؛ خامنه ای، اجوبة الاستفتاءات، س 180. نک: نمایه: شرایط جنابت، سؤال 445 (سایت: 475). [3] امام خمینی، تحریر الوسیلة، ج1، ص: 37 " و الظاهر کفایة حصول الشهوة للمریض و المرأة"؛ ظاهراً در زن و مریض، (در حکم به جنابت ) حاصل شدن شهوت (ارگاسم) کفایت می کند. [4] بهجت، توضیح المسائل مراجع، ج 1، م 346 ؛ مکارم، تعلیقات علی العروة، غسل الجنابة. [5] توضیح المسائل، م 1352. [6] نک: نمایه: حکم نمازهای خوانده شده با جهل به غسل جنابت، سوال 585 (سایت: 638) . [7] اقتباس از سؤال 781 (سایت: 838) (احتلام و نشانه های منی در مردان). [8] توضیح المسائل مراجع، ج 1، ص63. [9] برگرفته از سؤال 1412 (سایت: 1449)، نمایه: نشانه های منی و جنابت.
