برخی روایات وجوب مطلق امر به معروف و نهی از منکر را اعلام کرده و برخی دیگر آن را به عدم ترس جانی و مالی مقید می کنند که با دقت در این روایات، منافاتی میان آنها مشاهده نمی شود؛ زیرا روایتی که در آن بیان شده است که امر به معروف و نهی از منکر، از اجل کسی نمی کاهد و کسی را از روزی محروم نمی کند، جنبه عمومی دارد؛ به این معنا که چون اغلب مردم به دلیل ترس از کشته شدن و ضرر ستمکاران این فریضه را ترک می کنند، معصوم (ع) می فرماید که چنین نیست، و این عمل تأثیری در نزدیکی اجل و محروم شدن از روزی را به دنبال ندارد، و گرنه بسیاری از اولیای دین و ائمه (ع) از جمله امام حسین (ع) در راه زنده شدن امر به معروف، جان و مال خویش را فدا کردند. در روایات دستوراتی برای کاهش غضب آمده است، مثل یاد آوری فضیلت فرو بردن خشم، یاد آوری عظمت عذاب الاهی، پناه بردن به خدا از شرّ شیطان و وسوسه های او با خواندن دعاها و اذکار وارده، وضو گرفتن یا غسل کردن با آب سرد، تغییر وضعیّت از حالت ایستاده به نشسته یا به عکس، ... و در مورد صفت شجاعت نیز دستور العمل هایی در شرع برای ایجاد این صفت در نفس و افزایش و تقویت آن آمده است از جمله: توکل بر خداوند، یاد خدا»، غلبه بر نفس و ... .
