آیا روزه و رمضان در ادیان و ملل گذشته نیز سابقه دارد؟

درباره‌ی این‌که، ماه رمضان در امت‌های گذشته به همین نام «رمضان» نامیده می‌شده نمی‌توان به طور قطع پاسخ مثبت داد، برخی می‌گویند: «رمضان» نامی است که اسلام بر این ماه گذاشته است و بنابر نظر دیگر (که مشهورتر است)، از زمان جاهلیت بر این نام بوده است.[1] ابن درید می‌گوید: وقتی که خواستند اسامی ماه‌ها را از لغت قدیمی آن انتقال دهند، آن ماه‌ها را به زمان‌هایی نام‌گذاری کردند که آن ماه مخصوص، اتفاقاً در آن زمان واقع شد، برای نمونه، ماه رمضان مصادف شد با گرمای شدید که به همین نام (یعنی رمضان) نامیده شد.[2] اما با توجه به این‌که اولاً: این انتقال اسامی قبل از اسلام بوده است و ثانیاً: مردم عصر جاهلی، حج را در ماه آن انجام می‌دادند[3] و اسم آن‌را می‌دانستند و ثالثاً: ماه‌های حرام را نیز می‌شناختند[4] و رابعاً: قرآن نیز به ماه رمضان اشاره کرده است[5] که به طور معمول باید برای مردم آشنا بوده باشد تا به آن اشاره کند، همه‌ی این قرائن دلالت دارد که ماه رمضان پیش از اسلام نیز به همین نام نامیده می‌شده است. درباره‌ی روزه در ادیان گذشته، در قاموس کتاب مقدّس می گوید: به طور کلّی در تمام اوقات در میان هر طائفه و هر ملّت و مذهب، در موقع ورود اندوه و زحمت غیر مترقّبه معمول بوده است ... . قوم یهود غالباً در موقعی که فرصت یافته می خواستند اظهار عجز و تواضع در حضور خدا نمایند، روزه می‏داشتند، تا گناهان خود را اعتراف نموده، به واسطه روزه و توبه، رضای حضرت اقدس إلاهی را تحصیل نمایند.[6] از جملۀ «الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ» -در آیۀ شریفۀ: «کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ»؛[7] ای افرادی که ایمان آورده‏اید! روزه بر شما نوشته شده، همان‏گونه که بر کسانی که قبل از شما بودند نوشته شد تا پرهیزکار شوید- استفاده می شود که امّت های گذشته دارای آئین و دین بوده اند. البته‏ نه همه آنها، و قرآن کریم معین نکرده که این امّت ها کدام هستند، چیزی که هست از ظاهر جمله: «کَما کُتِبَ ... » بر می‏آید که امّت های نامبرده اهل ملّت و دین بوده‏اند که روزه داشته‏اند، و از تورات و انجیل موجود در دست یهود و نصارا هیچ دلیلی که دلالت کند بر وجوب روزه بر این دو ملت دیده نمی‏شود، تنها در این دو کتاب فرازهایی است که روزه را مدح می‏کند، و آن را عظیم می‏شمارد. اما خود یهود و نصارا را می‏بینیم که تا عصر حاضر در سال چند روز به اشکالی مختلف روزه می‏گیرند، یا از خوردن گوشت و یا از شیر و یا از مطلق خوردن و نوشیدن خودداری می‏کنند. بر اساس روایات نیز، روزه‌ی ماه رمضان بر امت‌های گذشته واجب نبوده و فقط انبیاء آنان در ماه رمضان روزه می‌گرفته‌اند. حفص از حضرت امام صادق(ع) روایت نموده که آن‌حضرت فرمود: «آفریدگار روزه‌ی ماه رمضان را بر امت‌های گذشته واجب ننموده بود». راوی عرضه داشت پس مفاد آیه‌ی شریفه‌ی «یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا کُتِبَ عَلَیْکُمُ الصِّیامُ کَما کُتِبَ عَلَی الَّذِینَ مِنْ قَبْلِکُمْ» چیست؟ حضرت فرمود: «روزه‌ی ماه مبارک رمضان فقط بر پیامبران واجب بوده و تنها امت اسلام است که بر همه‌ی پیروان توحید برتری یافته و در انجام این فریضه با پیامبران دیگر در یک تراز قرار گرفته است».[8] همچنین در قرآن کریم داستان روزه زکریا و قصه روزه مریم از سخن گفتن آمده است. و در غیر قرآن مسئله روزه از اقوام بی دین نیز نقل شده است، همچنان که از مصریان قدیم و یونانیان و رومیان قدیم و حتی وثنی‏های هندی تا به امروز نقل شده است که هر یک برای خود روزه‏ای داشته و دارند، بلکه می‏توان گفت عبادت و وسیله تقرب بودن روزه از اموری است که فطرت آدمی به آن حکم می‏کند.[9]   [1] . کبیر مدنی، سید علیخان، ریاض السالکین فی شرح صحیفة سید الساجدین، محقق و مصحح: حسینی امینی، محسن، ج 6، ص 10 – 11، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ اول، 1409ق. [2] . به نقل از: ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج 7، ص161، دار صادر، بیروت، 1414ق. [3] . بقره، 189. [4] . بقره، 217. [5] . بقره، 185. [6] . مصطفوی، حسن‏، تفسیر روشن، ج ‏2، ص 372، مرکز نشر کتاب، تهران، 1380ش.‏ [7] بقره، 183. [8] . شیخ صدوق، فضائل الاشهر الثلاثه، محقق و مصحح: عرفانیان یزدی، غلامرضا، ص 124، کتاب فروشی داوری، قم، 1396ق. [9] طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان، ترجمه، موسوی همدانی، سید محمد باقر، ج ‏2، ص 7 و 8، دفتر انتشارات اسلامی، قم، 1374ش.