آنچه را که از واژه "تأهل" در اصطلاح و عرف جامعه به ذهن می رسد، ازدواج دائم است، نه از دواج موقت. به بیان دیگر، اگر مردی ازدواج موقت کرده باشد، در جامعه به او متأهل نمی گویند و این می تواند به دلایلی باشد؛ مانند: 1. این که از شرایط احصان[1] ازدواج دائم است، و با ازدواج موقت احصان حاصل نخواهد شد؛ بر این اساس نمی توان به فردی که در حال ازدواج موقت مرتکب زنا شده، به او متأهل گفت. 2. نفقه همسر که بر مرد واجب است، شامل همسر موقت نمی شود؛ از این جهت نیز همسر در عقد موقت، اهل شوهر به شمار نمی آید تا عنوان متأهل بر او صادق باشد. 3. همچنین آثار مادی و حقوقی که به افراد متأهل تعلق می گیرد، شامل ازدواج موقت نمی شود. خلاصه آنچه را که در این مقال می توان گفت؛ این است که اصطلاح متأهل به خودی خود غیر از موارد یاد شده، اثر حقوقی ندارد؛ یعنی امروزه در جامعه آثار مادی که به افراد متأهل تعلق می گیرد، شامل ازدواج موقت نمی شود، اگر چه برخی از پاداش های معنوی که برای ازدواج در نظر گرفته شده -برای کسانی که توانایی ازدواج دائم را ندارند- با ازدواج موقت محفوظ خواهد بود. گفتنی است که استفاده از اصطلاح تأهل و متأهل در روایات و منابع اولیه نیز مشاهده نشده است. [1] در زنای محصنه یکی از شرایط تحقق احصان این است که مرد زناکار دارای همسر دائمی باشد.
