این مسأله چند حالت دارد، که در دو صورت روزه ی فرد باطل است: 1. اگر بدون این که تحقیق کند وقت اذان رسیده یا نه (مثلا رادیو را روشن نکند)، کاری که روزه را باطل می‌کند انجام دهد، بعد معلوم شود وقت اذان بوده است. 2. اگر تحقیق کند و با این که احتمال زیاد می دهد وقت اذان رسیده، کاری که روزه را باطل می‌کند انجام دهد، بعد معلوم شود وقت اذان بوده است. و در دو صورت روزه ی فرد باطل نیست: 1. اگر بعد از تحقیق، یقین کند یا احتمال زیاد بدهد که وقت اذان نرسیده و چیزی بخورد و بعد معلوم شود وقت اذان بوده است. [1] 2. اگر بعد از تحقیق، شک کند که وقت اذان رسیده یا نه و کاری که روزه را باطل می‌کند انجام دهد، بعد معلوم شود، وقت اذان بوده است.[2] [1] . ر.ک: توضیح المسائل (محشی - امام خمینی)؛ ج1، ص 939. [2] . آیات عظام: خوئی، تبریزی، اراکی (باید قضای روزۀ آن روز را به جا آورد)؛ آیات عظام: گلپایگانی، صافی، فاضل (بنا بر احتیاط واجب قضای آن روز را به جا آورد)؛ همان، ص 940.
