برای بررسی هر پدیده‌ای می‌توان آن‌را از جهات مختلفی مورد بررسی و کنکاش قرار داد. از جملۀ این پدیده‌ها نماز است که دست کم از دو جنبه مورد بررسی قرار می‌گیرد.
الف. فردی
ب. اجتماعی
هر کدام از این دو مورد، با دارا بودن پاره‌ای از مشترکات و ویژگی‌های مختص به خود، به طور طبیعی از برخی امتیازات دیگری بی‌بهره هستند.
با توجه به این‌که انجام نماز فرادا می‌تواند به دور از نگاه دیگران و در جای خلوت باشد؛ از این‌رو از شائبه ریا به دور و امکان خلوص نیّت و حضور قلب بیشتری در آن وجود دارد، اما نماز جماعت یک ماهیت جمعی دارد که حداقل از دو نفر و در حضور دیگران برگزار می‌شود، به همین دلیل امکان ریا در این نماز بیشتر و حضور قلب در این نماز شاید کمتر از نماز فرادا باشد، امّا نظر به این‌که در شرع مقدس اسلام و عرف عقلا، در برخی اوقات، اجتماع و مصالح آن بر فرد و مصلحت او مقدم است؛ از این‌رو اسلام با توجه به گروهی بودن و امتیازاتی که در نماز جماعت وجود دارد، آن‌را بر نماز فرادا مقدم نموده و مسلمانان را به برگزاری نماز جماعت و شرکت در آن تشویق فرموده است.
گفتنی است که مقدم بودن نماز جماعت بدان معنا نیست که وظیفه یک مؤمن برای تلاش جهت داشتن حضور قلب در نماز، به بهانه حضور در جماعت، کم رنگ شود.
