همان‌گونه که مستحضرید، در بیشتر نمازهای جماعت نیاز چندانی به مکبّر نبوده و مأمومین با شنیدن صدای امام جماعت، میتوانند رکوع، سجده، تشهد و سلام خود را تنظیم کنند و در حقیقت، امام جماعت خود نقش مکبر را خواهد داشت، بویژه که امروزه با بلندگو میتوان صدای ایشان را بهتر به مأمومین رساند. در این موارد بهتر است، فرد به جای مکبّری کردن، در صف مأمومان قرار گرفته و از پاداش نماز جماعت بهرهمند شود؛ به همین دلیل، هیچ‌گاه «مکبّر» مانند «مؤذّن» نقش برجستهای در نماز جماعت نداشته و «مکبّری» به عنوان جزئی از آداب نماز جماعت نبوده است تا روایت و حدیثی در ارتباط با کیفیت و یا پاداش آن وجود داشته باشد.
البته، تمام اینها بدان معنا نیست که اگر در مواردی به دلیل ازدحام جمعیت و نرسیدن صدا نیاز به مکبّر باشد، فردی که این وظیفه را بر عهده میگیرد، پاداش و ثوابی نداشته باشد، بلکه در هر عمل نیکی – مانند نماز جماعت – که مورد توصیۀ پروردگار و پیشوایان دینی است، افرادی که برای برگزاری بهتر آن تلاش می‌کنند، دارای اجر و پاداش خواهند بود، علاوه بر آن‌که خود ذکرهایی(مانند تکبیر) که یک مکبّر بر زبان می‌آورد، خود دارای پاداش مستقلّی است.
