باید گفت که روایاتی مرتبط با این زمینه موجود است:
1. آیه پیمان چنین می‌گوید -«زمانی که پروردگارت از پشت و صلب فرزندان آدم، ذریه آنها را برگرفت و آنها را گواه بر خویشتن ساخت(و فرمود:) آیا من پروردگار شما نیستم؟ گفتند: آری، گواهی می دهیم».[1]
ذیل این آیه، از امام علی(ع) نقل شده است: وقتی که آنان اقرار به اطاعت کردند که او پروردگارشان است و آنان بندگان او هستند، از آنان نسبت به حج بیت الله الحرام پیمان گرفت، سپس صفحاتی را از آب آفرید، به قلم فرمود: پیمان بندگانم را نسبت به خانه‌ام بنویس، قلم آن‌را در آن صفحات نوشت.[2]
در این روایت، سخن از اصل تکلیف حج است و نه سخن از تعداد آن.
2. روایتی دیگر از امام صادق(ع) وجود دارد مبنی بر اینکه زمانی که به ابراهیم و اسماعیل(ع) دستور داده شده خانه خدا را بسازند، آنان کعبه را بنا نهادند و سپس ابراهیم روی یکی از رکن‌ها نشسته و بانگ برآورد: آگاه باش و توجّه نما، بیا حجّ، بیا حجّ! او اگر نداء میداد: بیایید به سوی حجّ، تنها کسانی اجابت میکردند که در آن روز آفریده شده بودند، ولی وقتی نداء داد: بیا حجّ، تمام مردم چه انسان‌های مخلوق و چه آنهایی که در اصلاب و پشت مردان بودند، لبیک گفته و دعوت حق را اجابت نمودند. پس آنان که ده بار لبیک گفتند ده بار حج انجام داده و کسانی که پنج بار لبیک گفتند پنج مرتبه حج به جا آورده و آنان که بیشتر لبیک گفتند به تعداد لبّیکشان حج انجام خواهند داد، و کسانی هم که یک‌بار لبیک گفتند یک حج انجام خواهند داد، و آنان‌که اصلاً لبیک نگفتند حج نصیبشان نخواهد شد.[3] [1] . «وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَنِی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلی أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلی شَهِدْنا«، اعراف، 172. [2] . «فقال علی: قوله تبارک و تعالی: «وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّکَ مِنْ بَنِی آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلی أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلی شَهِدْنا» فلما أقروا بالطاعة بأنه الرب و أنهم العباد أخذ علیهم المیثاق بالحج إلی بیته الحرام، ثم خلق الله رقا أرق من الماء و قال للقلم. اکتب موافاة خلقی بیتی الحرام، فکتب القلم موافاة بنی آدم فی الرق»، عیاشی، محمد بن مسعود، تفسیر العیاشی، محقق، مصحح، رسولی محلاتی، هاشم، ج 2، ص 38، تهران، المطبعة العلمیة، چاپ اول، 1380ق. [3] . «عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ لَمَّا أُمِرَ إِبْرَاهِیمُ وَ إِسْمَاعِیلُ (ع) بِبِنَاءِ الْبَیْتِ وَ تَمَّ بِنَاؤُهُ قَعَدَ إِبْرَاهِیمُ عَلَی رُکْنٍ ثُمَّ نَادَی هَلُمَّ الْحَجَّ هَلُمَّ الْحَجَّ فَلَوْ نَادَی هَلُمُّوا إِلَی الْحَجِّ لَمْ یَحُجَّ إِلَّا مَنْ کَانَ یَوْمَئِذٍ إِنْسِیّاً مَخْلُوقاً وَ لَکِنَّهُ نَادَی هَلُمَّ الْحَجَّ فَلَبَّی النَّاسُ فِی أَصْلَابِ الرِّجَالِ لَبَّیْکَ دَاعِیَ اللَّهِ لَبَّیْکَ دَاعِیَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَمَنْ لَبَّی عَشْراً یَحُجُّ عَشْراً وَ مَنْ لَبَّی خَمْساً یَحُجُّ خَمْساً وَ مَنْ لَبَّی أَکْثَرَ مِنْ ذَلِکَ فَبِعَدَدِ ذَلِکَ وَ مَنْ لَبَّی وَاحِداً حَجَّ وَاحِداً وَ مَنْ لَمْ یُلَبِّ لَمْ یَحُج»، کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، ج 4، ص 206 و 207، تهران، اسلامیه، چاپ دوم، 1362ش.
