دلیل حرام بودن آمیزش حین قاعدگی چیست؟ زیان آن بر بدن مرد چیست؟

در قرآن کریم در ارتباط با حرمت نزدیکی با همسر در زمان قاعدگی(حیض) آمده است: «وَ یَسْئَلُونَکَ عَنِ الْمَحیضِ قُلْ هُوَ أَذیً فَاعْتَزِلُوا النِّساءَ فِی الْمَحیضِ وَ لا تَقْرَبُوهُنَّ حَتَّی یَطْهُرْنَ فَإِذا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَیْثُ أَمَرَکُمُ اللَّهُ إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرین»؛[1] و از تو، در باره خون حیض سؤال می‏کنند، بگو: «چیز زیانبار و آلوده‏ای است از این رو در حالت قاعدگی، از آنان کناره‏گیری کنید! و با آنها نزدیکی ننمایید، تا پاک شوند! و هنگامی که پاک شدند، از راهی که خدا به شما فرمان داده، با آنها آمیزش کنید! خداوند، توبه‏کنندگان را دوست دارد، و پاکان را (نیز) دوست دارد.
 آنچه در قرآن کریم در این ارتباط آمده، بیانگر آن است که بانوان در این مدت به جهت تغییرات فیزیکی که در بدن آنها ایجاد می‌شود، دچار گرفتاری‌های ویژه‌ای هستند که یکی از دلایل حرمت آمیزش؛ همین جهت می‌باشد.
برای توضیح بیشتر توجه به نکاتی خالی از لطف نیست.
1. کلمه «أذی» به معنای هر عارضه‏‌ای است برای چیزی که ملایم با طبع آن نباشد. این معنا به وجهی منطبق با معنای ضرر نیز هست.
این‌که قرآن، حیض را اذیت خوانده؛ بدان جهت است که خون حیض که به عادت زنان مربوط است، از عمل خاصی حاصل می‌‏شود که طبع زن در مزاج خون طبیعی زن انجام می‌‏دهد، و مقداری از خون طبیعی او را فاسد، و از حال طبیعی خارج نموده، و به داخل رحم می‌‏فرستد، تا بدین وسیله رحم را پاک کند، و یا اگر جنین در آن باشد، با آن خون جنین را تغذیه کند، و ...[2]
2. آمیزش در حال حیض، علاوه بر این‌که تنفرآور است، زیان‌های بسیاری به بار می‏‌آورد که طبّ امروز نیز آن‌را اثبات کرده است، از جمله احتمال عقیم شدن مرد و زن، و ایجاد یک محیط مساعد برای پرورش میکرب بیماری‌های آمیزشی؛ مانند سفلیس و سوزاک. همچنین التهاب اعضای تناسلی زن و وارد شدن خون آلوده به داخل عضو تناسلی مرد و غیر اینها که در کتاب‌های پزشکی آمده است؛ لذا پزشکان، آمیزش جنسی با چنین زنانی را ممنوع اعلام می‌‏کنند.[3] [1] . بقره، 222. [2] . طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج ‏2، ص 207، قم، دفتر انتشارات اسلامی، 1417ق؛ المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمه، موسوی همدانی، سید محمد باقر، ج ‏2، ص 311، 312، قم، دفتر انتشارات اسلامی، 1374ش. [3] . مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج‏2، ص 138، 139، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.