بنی اسراییل
بنی اسرائیل (بنواسرائیل)، به معنای «فرزندان و قوم اسرائیل»، نام قوم بسیار قدیمی و پر اهمیت در تاریخ و اعتقادات دینی بشر می‌باشد.
داستان تسلط بخت النصر بر بنی اسرائیل و غارت و بردگی آنان که در تاریخ آمده است، آیا این حادثه به جهت قتل حضرت یحیی(ع) بود؟ قرآن و روایات در این‌باره چه می‌گویند؟
بخت نصّر که در تورات به عنوان «نبوکدنصّر» یاد شده، پادشاه بابل بوده و قرن‌ها قبل از میلاد، شهر اورشلیم را تصرف، معبد آن را ویران و بسیاری از یهودیان را به عنوان اسیر به بابِل برد. قرآن و کتاب مقدس؛ این واقعه را جهت گناهان و اشتباهات بنی‌اسرائیل برشمرده‌اند. اما برخی از منابع اسلامی نقل‌ها و روایاتی را ذکر کرده‌اند که در آن نام بخت نصر به عنوان کسی که انتقام خون یحیی بن زکریا را گرفته (یعنی پس از حضرت عیسی(ع) بوده) شهر اورشلیم را ویران کرده و یهودیان بسیاری را کشته، یاد شده است. در تاریخ یهود چنین واقعه‌ای وجود دارد؛ یهودیان سال‌ها قبل از ولادت حضرت عیسی(ع) تحت حکومت رومیان رفتند و با این‌که زیر سلطه آنان بودند، اختیاراتی نیز از خود داشتند و به نوعی حکومت یهودی که دست نشانده رومیان بود. تا این‌که یهودیان در سال 66 میلادی، دست به شورشی عمومی زدند و پس از چند سال در هفتاد میلادی، شهر اورشلیم پس از یک ماه محاصره، سقوط کرد. رومیان شهر اورشلیم و معبد سلیمان را ویران و مردم را قتل عام کردند. آنانی که زنده ماندند پراکنده شدند و از آن پس صاحب کشوری خاص نبودند. بنابراین، می‌توان محتمل دانست که روایات اسلامی، اشاره به همین واقعه دارند و حتی در برخی از جزئیات نیز هماهنگی میان روایات و این واقعه تاریخی وجود دارد. اما در این‌که چرا آن‌را منتسب به بخت ‌نصر دانسته‌اند، می‌تواند به این جهت بوده باشد که در ادبیات یهودی، بخت نصر، شخصی بدنام و قاتل بزرگ یهودیان یاد شده و در سال هفتاد میلادی نیز که رومیان همان بلا را به سرشان آوردند، آنها را نیز بخت ‌نصر نامیده‌اند.
بخت نصّر که در تورات به عنوان «نبوکدنصّر» یاد شده، پادشاه بابل بوده و قرن‌ها قبل از میلاد، شهر اورشلیم را تصرف، معبد آن را ویران و بسیاری از یهودیان را به عنوان اسیر به بابِل برد. قرآن و کتاب مقدس؛ این واقعه را جهت گناهان و اشتباهات بنی‌اسرائیل برشمرده‌اند. اما برخی از منابع اسلامی نقل‌ها و روایاتی را ذکر کرده‌اند که در آن نام بخت نصر به عنوان کسی که انتقام خون یحیی بن زکریا را گرفته (یعنی پس از حضرت عیسی(ع) بوده) شهر اورشلیم را ویران کرده و یهودیان بسیاری را کشته، یاد شده است. در تاریخ یهود چنین واقعه‌ای وجود دارد؛ یهودیان سال‌ها قبل از ولادت حضرت عیسی(ع) تحت حکومت رومیان رفتند و با این‌که زیر سلطه آنان بودند، اختیاراتی نیز از خود داشتند و به نوعی حکومت یهودی که دست نشانده رومیان بود. تا این‌که یهودیان در سال 66 میلادی، دست به شورشی عمومی زدند و پس از چند سال در هفتاد میلادی، شهر اورشلیم پس از یک ماه محاصره، سقوط کرد. رومیان شهر اورشلیم و معبد سلیمان را ویران و مردم را قتل عام کردند. آنانی که زنده ماندند پراکنده شدند و از آن پس صاحب کشوری خاص نبودند. بنابراین، می‌توان محتمل دانست که روایات اسلامی، اشاره به همین واقعه دارند و حتی در برخی از جزئیات نیز هماهنگی میان روایات و این واقعه تاریخی وجود دارد. اما در این‌که چرا آن‌را منتسب به بخت ‌نصر دانسته‌اند، می‌تواند به این جهت بوده باشد که در ادبیات یهودی، بخت نصر، شخصی بدنام و قاتل بزرگ یهودیان یاد شده و در سال هفتاد میلادی نیز که رومیان همان بلا را به سرشان آوردند، آنها را نیز بخت ‌نصر نامیده‌اند.
عنوان سوال:
داستان تسلط بخت النصر بر بنی اسرائیل و غارت و بردگی آنان که در تاریخ آمده است، آیا این حادثه به جهت قتل حضرت یحیی(ع) بود؟ قرآن و روایات در این‌باره چه می‌گویند؟
پاسخ:
بخت نصّر که در تورات به عنوان «نبوکدنصّر» یاد شده، پادشاه بابل بوده و قرن‌ها قبل از میلاد، شهر اورشلیم را تصرف، معبد آن را ویران و بسیاری از یهودیان را به عنوان اسیر به بابِل برد. قرآن و کتاب مقدس؛ این واقعه را جهت گناهان و اشتباهات بنی‌اسرائیل برشمرده‌اند. اما برخی از منابع اسلامی نقل‌ها و روایاتی را ذکر کرده‌اند که در آن نام بخت نصر به عنوان کسی که انتقام خون یحیی بن زکریا را گرفته (یعنی پس از حضرت عیسی(ع) بوده) شهر اورشلیم را ویران کرده و یهودیان بسیاری را کشته، یاد شده است.
در تاریخ یهود چنین واقعه‌ای وجود دارد؛ یهودیان سال‌ها قبل از ولادت حضرت عیسی(ع) تحت حکومت رومیان رفتند و با این‌که زیر سلطه آنان بودند، اختیاراتی نیز از خود داشتند و به نوعی حکومت یهودی که دست نشانده رومیان بود. تا این‌که یهودیان در سال 66 میلادی، دست به شورشی عمومی زدند و پس از چند سال در هفتاد میلادی، شهر اورشلیم پس از یک ماه محاصره، سقوط کرد. رومیان شهر اورشلیم و معبد سلیمان را ویران و مردم را قتل عام کردند. آنانی که زنده ماندند پراکنده شدند و از آن پس صاحب کشوری خاص نبودند. بنابراین، می‌توان محتمل دانست که روایات اسلامی، اشاره به همین واقعه دارند و حتی در برخی از جزئیات نیز هماهنگی میان روایات و این واقعه تاریخی وجود دارد. اما در این‌که چرا آنرا منتسب به بخت نصر دانسته‌اند، می‌تواند به این جهت بوده باشد که در ادبیات یهودی، بخت نصر، شخصی بدنام و قاتل بزرگ یهودیان یاد شده و در سال هفتاد میلادی نیز که رومیان همان بلا را به سرشان آوردند، آنها را نیز بخت نصر نامیده‌اند.
- [سایر] چند روایت محدود (چهار یا پنچ) روایت به این مضمون وجود دارد که: حضرت امام حسن و امام حسین (ع) بر سینه پیامبر (ص) بازی می کردند یا در برخی از روایات وارد شده است که در هنگام کودکی بر سینه پیامبر (ص) بول (ادرار) می کردند، یا درباره امام صادق (ع) چنین وارد شده است که زمان کودکی بعضی از پرندگان مانند پرستو را در صحن مسجد الحرام اذیت می کردند، به طوری که امام سجاد یا امام باقر (ع) ایشان را از این کار نهی می کردند. این دسته از روایات که دلالت بر افعال بچه گانه از طرف امامان معصوم (ع) در زمان طفولیت آنان دارد چگونه است؟ با این که در برخی دیگر از روایات مانند روایت امام رضا (ع) یا در برخی از آیات قرآن که از انبیا و زندگی آنان صحبت به میان آمده است؛ مانند حضرت عیسی، حضرت یحیی، حضرت یوسف و حضرت سلیمان آیاتی وارد شده است که چنین مطالبی در آن نیست. آیا رویاتی نداریم که در آن در ضمن شمردن علامات امام معصوم (ع) می فرماید: طهارت ولادت (حلال زاده بودن)، داشتن آثار فضل و کمال از کودکی، و اهل لهو و لعب نبودن. یا امیر المؤمنین (ع) در بیان این خصوصیات می فرمایند: ( امامی که شایسته مقام امامت است دارای علاماتی است؛ از آن جمله این که از تمام گناهان کوچک و بزرگ معصوم باشد، لغزشی در فتوا نداشته باشد و جواب خطا ندهد و در نهایت سهو و نسیان نداشته و لهو و بازی در امور دنیا ندارد. همان طور که می دانیم بدرستی که برخی از امامان ما در کودکی به امامت رسیدند؛ از جمله امام جواد (ع) و حضرت حجت (عج) و ما هم در زیارت جامعه کبیره آنان را مورد خطاب قرار می دهیم که "او شما را بعلم خود برگزیده، و برای خزانه داری مخازن غیب خود پسندیده، و برای پاسداری سرّ خود انتخاب کرده، و بقدرت خود اختیار فرموده، و به هدایت خود عزیز ساخته، و به برهان خود اختصاص داده، و برای مشعل داری نور خود برگماشته، و به روح خود تأیید فرموده، و بخلافت شما در زمین خودش، رضایت داده، و شما را حجّت های خود بر خلق خویش و یاران دین و حافظان سرّ و خازنان علم، و ودیعت گاه حکمت، و مترجمان وحی، و ارکان توحید، و شاهدان بر خلق، و نشانههای راهنما برای بندگان، و نورافکنها در شهرها، و راهنمایان به صراط خود قرار داده است. او شما را از لغزش ها مصون داشته، و از دستبرد فتنهها ایمنی بخشیده، و از پلیدی ها پاک ساخته، و ناپاکی را از ساحت قدستان دور گردانده، و شما را بینهایت پاکیزه داشته، و از این رو، شما جلالش را عظیم داشتید، و شأنش را بزرگ ساختید، و کرمش را تمجید کردید، و ذکرش را دوام بخشیدید، و پیمانش را مؤکّد نمودید، و ..). امیدوارم به طور مفصل پاسخ دهید، چرا که این شبهه در میان شیعیان پخش شده و برخی که خودشان را به شیعه منسوب می کنند و مقام ائمه را در سطح یک مفتی یا مبلغ می دانند با تفسیر این روایات در صدد تقلیل مقام و شأن ائمه و امامان معصوم (ع) هستند. مجددا از شما می خواهم با دادن پاسخ دقیق و عمیق به این شبهه، آن را از اذهان شیعیان پاک کنید. با تشکر
- [سایر] سلام لطفا توضیح دهید. با یکی از دشمنان شیعه بحث و گفت و گویی داشتم و سر انجام به بحث حدیثی درباره موسی (ع) رسیده که در حالت عریان به دنبال یک سنگی می گشت. آنچه برای من جالب توجه است این است که او می گفت این حدیث مورد پذیرش شیعه است که در کتب آنها آمده است. از باب مثال: قمی این حدیث را از ابی بصیر از عبد الله در تفسیر خود نقل می کند که بنی اسرایل پیامبر موسی (ع) را به عدم آلت رجولیت متهم کردند؛ زیرا به هنگام شست و شوی بدن خویش و یا انجام غسل خلوت میکرد که کسی او را نبیند. یک روز موسی برای غسل به کنار رود خانه می رفت و لباس خود را روی سنگ گذاشت. خداوند به سنگ دستور داد که از موسی به دور شود تا بنی اسرائیل او را بیبنند. سپس آنها متوجه شدند که پندار آن درست نبود و خدواند آیه ای را نازل فرمود که: یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا لَا تَکُونُوا کَالَّذِینَ آذَوْا مُوسَی فَبَرَّأَهُ اللَّهُ مِمَّا قَالُوا"؛ هان ای مردم با ایمان! بسان آن کسانی نباشید که با بافتههای ناروا و ناسنجیده خود موسی (ع) را رنجانیدند و خدا او را از بافتهها و پندارهای ناروا و ظالمانه آنان پاک و پاکیزه معرفی کرد. مرحوم طبرسی در مجمع البیان، این حدیث را ثابت و تقریر کرده که حضرت موسی بسیار انسان با حیا و آبرومندی بود، به گونهای که به هنگام شست و شوی بدن خویش و یا انجام غسل خلوت میکرد، و بهانهجویان برایشان این دروغ را ساختند و پخش کردند که او در بدن خویش عیب و نقصی دارد و از سلامت و زیبایی اندام بیبهره است، و به همین جهت خویشتن را به هنگام نظافت و شست و شو از چشمها نهان میدارد؛ زمانی که از آنان پرسیدند، او چه عیب و نقصی دارد؟ به دروغ و ناروا گفتند: او به بیماری (برص) و یا ناراحتی بیضه و باد فتق گرفتار است. پس از این بافتههای ظالمانه و ناروای آنان، روزی موسی در گوشهای لباس خود را برای انجام غسل بیرون آورد و روی سنگی نهاد، آن سنگ درغلطید و لباس وی را برد، او آمد تا لباس خود را برگیرد که چشم گروهی از بنی‌اسرائیل بر اندام برهنه او افتاد و دیدند که او زیباترین و متناسبترین اندامها را دارد؛ و بدین وسیله خدا دروغ و بافته بیاساس آنان را افشا ساخت و موسی را از تهمتهای آنان پاک و پاکیزه معرّفی نمود. آیا این حدیث حقیقت دارد که مرحوم طبرسی در مجمع البیان و علی بن ابراهیم قمی در تفسیر القمی این روایت را نقل فرمودند؟ آیا تفسیر دیگری از مفسران شیعه در مورد آیه مورد بحث وجود دارد؟ در واقع تفسیر این آیه چگونه است؟ و کدام تفسیر از آن باید مورد پذیرش ما باشد؟
- [سایر] آیا حضرت محمد (ص) اجازه تجاوز جنسی به زنان غیر مسلمان را داده است. من واقعا شوکه شدم وقتی متوجه شدم که حضرت محمد (ص) چنین اجازه ای را داده است. "زمانی که سپاه محمد (ص) لشکر کفر را نابود کرد، به تاراج غنایم جنگی و نیز به تجاوز به زنان روی آوردند. آنچه در ذیل می آید بیانگر آن است که چگونه یک فرد مسلمانی که در حال تجاوز جنسی به یک زن غیر مسلمان است و در این هنگام از پیامبر سؤال می کند که آیا می بایست قبل از انزال آلت خود را بیرون بکشد؟ اما پیامبر بجای آن که این شخص را از این عمل نهی کند و انزجار خود را مبنی بر عدم انجام این کار بیان نماید، موقعیت را اتفاقی بیان نموده و پیشنهاد به ارتکاب چنین عملی را می کند و چنین می گوید که اگر خداوند خواهان تولد فرزندی باشد آن امر اتفاق خواهد افتاد و نگران از صرفنظر کردن از چنین امری نباش که اگر فرزندی متولد شود خواست خداوند خواهد بود." این مطلب از مجموع حدیثی است که در شرح و بیان و توصیف محمد و داستان وی بیان گردیده است. این دو حدیث از مجموع سه حدیث معتبری است که فقهای مسلمان آن را به عنوان روایت واقعی از محمد (ص) تأیید نموده اند. این جانب این مطلب را از یک سایت دانشگاهی معتبری که در سطح بالایی است دریافت نمودم. شما می توانید این مطلب را از این آدرس دریافت نمایید: " http://www.usc.edu/dept/MSA/fundamen...ml#003.034.432" ج 3، کتاب 3، شماره 432. به نقل از ابو سعید الخدری. هنگامی که وی با فرستاده خداوند نشسته بود، او گفت: ای فرستاده خدا! ما زنان اسیر شده ای در جنگ به غنیمت گرفته ایم. و ما نسبت به ارزش و بهای آنها ذینفع هستیم. می خواهیم نظرتان را در خصو ص جماع منقطع (جماعی که قبل از انزال منی از ریختن آن در رحم به طور عمد (به منظور عدم بارداری) جلوگیری شود را گویند.) با آنها بیان فرمایید؟ پیامبر فرمود: "آیا واقعا این کار را انجام داده اید؟ برای تو بهتر آن خواهد بود که این کار را انجام ندهید. نفسی نیست جز آن که خداوند سرنوشت آن را نسبت به موجود بودن تعیین کرده است، و لکن مطمئنا به وجود خواهد آمد. " http://www.usc.edu/dept/MSA/fundamen...l#029.29.32.95" کتاب 29، شماره 29، 32، 95. یحیی این مطلب را به نقل از مالک از ربیع ابن ابی عبدالرحمن از محمد فرزند یحیی ابن حبان از ابن محیریز به این جانب نقل نموده است که گفت: به مسجد رفتم که ابوسعید الخدری را دیدم. در کنار وی نشستم و از ایشان درخصوص جماع منقطع سؤال کردم؟ ابو سعید الخدری گفت: با رسول خداوند صلی الله علیه و آله سفری به سمت بنی المصطلق رفتیم، ما تعدادی اسیر عرب گرفتیم. و بخاطر بی زنی (که برای ما سخت بود) تمایلی به زنان اسیر کردیم. و با فدیه ای که جهت آزادی و خریداری این زندانیان خواستیم، سعی کردیم که جماع منقطعی داشته باشیم. در حالی که پیامبر (ص) بین ما بود، گفتیم که آیا می شود که ما این نوع جماع (منقطع) را داشته باشیم؟ پیامبر در جواب فرمودند: شما نباید به این روش عمل کنید. چرا که نفسی نیست که تا زمان برخاستن موجودیت و هستی را تصرف کند، و لکن آن نفس هستی و موجودیت را بدست خواهد آورد.
مسئله مرتبط یافت نشد