با توجه به فروعاتی که در این مسئله وجود دارد، پاسخ در چند بخش ارائه می‌شود.
1. پوشش در معمول عبادات
در بیشتر عبادات اگر انسان تنها باشد پوشش بدن شرط نیست، بلکه برخی عبادات مانند غسل در بسیاری از موارد بدون لباس انجام می‌شود، البته در عباداتی که پوشش در آنها لازم نیست، غیر از مواردی چون غسل، ادب اقتضاء می‌کند که عبادت کننده پوشش مناسبی داشته باشد.
2. پوشش در نماز
در برخی عبادات مانند نماز و طواف باید به صورت لزومی حداقل لباس را بر تن داشت.
الف. پوشش برای مرد
مرد در نماز باید عورتین خود را (حتی اگر کسی او را نمی‌بیند) بپوشاند. بهتر است از ناف تا زانوها پوشانده شود.
ب. پوشش برای زن
زن در نماز باید تمام بدن (حتی سر و موی) خویش را بپوشاند. پوشانیدن صورت به مقداری که در وضو شسته می‌شود و دست‌ها تا مچ و پاها نیز تا مچ پا لازم نیست.[1]
ناگفته نماند که این موارد حداقل‌هایی است که رعایت آن در نماز لازم است، امّا نظر به اینکه یک بنده در حال عبادت بویژه در نماز، در حضور خداوند است؛ لذا در حد امکان باید با پوشش مناسب‌تر رعایت ادب را بنماید.
پوششی که در بالا گفته شد، در حالت عادی و اختیار است، امّا در حالت اضطرار، شرایط متفاوت می‌شود خصوصاً در نماز که در هیچ حالتی از مکلف ساقط نمی‌شود.
برای آگاهی بیشتر به بخش «پوشانیدن بدن در نماز» در توضیح المسائل مراجع مراجعه شود. [1] . امام خمینی، توضیح المسائل، محقق، مصحح، قلی‌پور گیلانی، مسلم، ص 177، م 771، چاپ اول، 1426ق.
