حکم زنا با زن شوهردار چیست؟

شرح پرسش:
من با دختری با علم به این که عقد کس دیگری است (به دفعات) نزدیکی کرده ام می خواستم بدانم که حکمش چیست و برای توبه چه کار باید کنم؟


پاسخ اجمالی:
زنا خصوصا با زن شوهر دار یکی از گناهان بسیار زشت و بزرگ به شمار می آید ولی بزرگی خداوند و وسعت مهربانی او به حدی است، که اگر گنهکاری که مرتکب چنین عمل زشت و شنیعی شده واقعا از کردۀ خود پشیمان باشد و تصمیم جدی بر ترک گناه و جبران بدی خود بگیرد، امید بخشش و آمرزش او از طرف خدای مهربان بسیار زیاد است.
بنابراین اگر خواهان نجات هستید با امید به عفو و بخشش الهی باید بدون اینکه کسی را از گناه خود باخبر سازید هر چه زودتر بین و خود و خدای خود اقدام به توبه کنید.
بسیاری از مراجع معظم تقلید زنا با چنین زنی را موجب حرمت ابدی او بر شخص زانی دانسته اند.

پاسخ تفصیلی:
زنا و رابطه نا مشروع با زنان یکی از مفاسد بزرگ اجتماعی است که باعث خسارت های جبران ناپذیر است به همین جهت اسلام آنر ا حرام دانسته و با آن شدیداًً مبارزه نموده است .
خداوند در قرآن فرموده است: ...و نزدیک زنا نشوید، که کار بسیار زشت، و بد راهی است![1]
در این بیان کوتاه به سه نکته اشاره شده:
الف- نمی‌ گوید زنا نکنید، بلکه می‌ گوید به این عمل شرم ‌آور نزدیک نشوید، این تعبیر علاوه بر تاکیدی که در عمق آن نسبت به خود این عمل نهفته شده، اشاره لطیفی به این است که آلودگی به زنا غالبا مقدماتی دارد که انسان را تدریجا به آن نزدیک می ‌کند، چشم‌چرانی یکی از مقدمات آن است، برهنگی و بی حجابی مقدمه دیگر، کتاب های بدآموز و" فیلم های آلوده" و" نشریات فاسد" و" کانون های فساد" هر یک مقدمه‌ ای برای این کار محسوب می‌ شود.
هم چنین خلوت با اجنبیه (یعنی بودن مرد و زن نامحرم در یک مکان خالی و تنها) عامل وسوسه‌ انگیز دیگری است.
بالأخره ترک ازدواج برای جوانان، و سخت گیری های بی دلیل طرفین در این زمینه، همه از عوامل" قرب به زنا" است که در آیه فوق با یک جمله کوتاه همه آنها را نهی می ‌کند، و در روایات اسلامی نیز هر کدام جداگانه مورد نهی قرار گرفته است.

ب- جملۀ" إِنَّهُ کانَ فاحِشَةً" که مشتمل بر سه تاکید است (انّ و استفاده از فعل ماضی و تعبیر به فاحشه) عظمت این گناه آشکار را آشکارتر می ‌کند.

ج- جملۀ" ساءَ سَبِیلًا" (راه زنا بد راهی است) بیانگر این واقعیت است که این عمل راهی به مفاسد دیگر در جامعه می‌ گشاید.

آثار شوم زنا در کلام معصومین
پیامبر اکرم (ص) فرمود: زنا دارای زیان‌های دنیوی و اخروی است،امّا در دنیا: از بین رفتن نورانیّت و زیبایی انسان، مرگ زودرس و قطع روزی و امّا در آخرت: درماندگی، هنگام حساب قیامت غضب الاهی و جهنّم همیشگی.
از پیامبر (ص) نقل شده است: هر گاه زنا زیاد شود، مرگ ناگهانی هم زیاد می‌ شود.
زنا نکنید، تا همسران شما نیز به زنا آلوده نشوند. هر که به ناموس دیگران تجاوز کند، به ناموسش تجاوز خواهد شد. همان گونه که با دیگران رفتار کنید، با شما رفتار خواهد شد.[2]
امام علی بن ابی طالب (ع) در حدیثی می‌ گوید: از پیامبر شنیدم چنین می ‌فرمود:
در زنا شش اثر سوء است، سه قسمت آن در دنیا و سه قسمت آن در آخرت است.
اما آنها که در دنیا است یکی این است که صفا و نورانیت را از انسان می‌ گیرد روزی را قطع می‌ کند، و تسریع در نابودی انسان ها می‌ کند و اما آن سه که در آخرت است غضب پروردگار، سختی حساب و دخول- یا خلود- در آتش دوزخ است[3].‌
علی (ع) ترک زنا را مایۀ استحکام خانواده و ترک لواط را عامل حفظ نسل می ‌داند.
در یکی از سخنان حضرت رضا (ع) برخی مفاسد زنا عنوان شده، از جمله:
1- ارتکاب قتل به وسیلۀ سقط جنین.
2- بر هم خوردن نظام خانوادگی و خویشاوندی.
3- ترک تربیت فرزندان.
4- از بین رفتن موازین ارث.
به خاطر همین آثار سوء و مفاسد دیگر است که اسلام شدیداً آنرا محکوم کرده و آنرا گناهی بزرگ می داند، اما اگر انسان، مرتکب این عمل زشت خصوصا زنا با زن شوهر دار بشود و واقعا از عمل خود پشیمان باشد و در پی توبه و بازگشت واقعی باشد راه توبه برای او باز است.
قرآن کریم در توصیف عباد الرحمن (بندگان راستین خدا) یکی از اوصاف آنان را عدم ارتکاب زنا دانسته و فرموده است: "...و (آنان) زنا نمی‌ کنند و هر کس چنین کند، مجازات سختی خواهد دید! عذاب او در قیامت مضاعف می‌ گردد، و همیشه با خواری در آن خواهد ماند! مگر کسانی که توبه کنند و ایمان آورند و عمل صالح انجام دهند، که خداوند گناهان آنان را به حسنات مبدّل می‌ کند و خداوند همواره آمرزنده و مهربان بوده است و کسی که توبه کند و عمل صالح انجام دهد، به سوی خدا بازگشت می‌ کند."[4]
در جای دیگر در معرفی پرهیزکاران فرموده است: "...و آنها که وقتی مرتکب عمل زشتی شوند، یا به خود ستم کنند، به یاد خدا می ‌افتند و برای گناهان خود، طلب آمرزش می‌ کنند - و کیست جز خدا که گناهان را ببخشد؟- و بر گناه، اصرار نمی‌ورزند، با این که می ‌دانند. آنها پاداششان آمرزش پروردگار، و بهشت هایی است که از زیر درختانش، نهرها جاری است جاودانه در آن می مانند چه نیکو است پاداش اهل عمل"[5].
در روایت معتبری آمده است:"جوانی گریان خدمت پیامبر (ص) آمد و سخت ناراحت بود و می ‌گفت از خشم خدا می‌ ترسم.
فرمود: شرک آورده ‌ای؟! گفت: نه.
فرمود: خون ناحق ریخته‌ ای؟
عرض کرد: نه.
فرمود: خدا گناه تو را می ‌آمرزد هر قدر زیاد باشد.
عرض کرد: گناه من از آسمان و زمین و عرش و کرسی بزرگتر است.
فرمود: گناهت از خدا هم بزرگتر است؟! عرض کرد: نه خدا از همه چیز بزرگتر است.
فرمود: برو (توبه کن) که خدای عظیم گناه عظیم را می‌ آمرزد.
بعد فرمود: بگو ببینم گناه تو چیست؟
عرض کرد: ای رسول خدا (ص) از روی تو شرم دارم که بازگو کنم.
فرمود: آخر بگو ببینم چه کرده ‌ای؟! عرض کرد: هفت سال نبش قبر می‌ کردم، و کفن های مردگان را برمی ‌داشتم تا این که روزی به هنگام نبش قبر به جسد دختری از انصار برخورد کردم، بعد از آن که او را برهنه کردم دیو نفس در درونم به هیجان در آمد ... (سپس ماجرای تجاوز خود را شرح می‌ دهد)
هنگامی که سخنش به این جا رسید پیامبر اکرم (ص) بسیار ناراحت شده و فرمودند:"
این فاسق را بیرون کنید، و رو به سوی او کرده اضافه نمود: تو چه قدر به دوزخ نزدیکی؟! جوان بیرون آمد سخت گریه می‌ کرد، سر به بیابان گذاشت و عرض می ‌کرد:
ای خدای محمد (ص)! اگر توبه مرا می‌ پذیری پیامبرت را از آن با خبر کن و اگر نه آتشی از آسمان بفرست و مرا بسوزان و از عذاب آخرت برهان، اینجا بود که پیک وحی خدا بر پیامبر نازل شد و آیۀ: قُلْ یا عِبادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا... را بر آن حضرت خواند.[6] ای پیامبر بگو: ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‌ اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همۀ گناهان را می ‌آمرزد، زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است[7].
بنابراین اگر خواهان نجات هستید با امید به عفو و بخشش الهی باید بدون اینکه کسی را از گناه خود باخبر سازید هر چه زودتر بین و خود و خدای خود اقدام به توبه کنید.
بنابر نظر بسیاری از مراجع معظم تقلید چنین زنی بر شخص زانی حرام ابدی خواهد شد. و حتی اگر این از شوهر خود طلاق بگیرد مردی که قبلا با او زنا کرده نمی تواند با او ازدواج نماید.[8]

پی نوشتها:
[1] اسراء،32.
[2] نک: قرائتی، محسن، تفسیر نور ، ج 8، ص 193، چاپ یازدهم ،انتشارات مرکز فرهنگی درسهایی از قرآن، تهران سال 1383‌.
[3] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 12 ، ص 102، چاپ اول ، انتشارات دار الکتب الاسلامیه، تهران، سال 1374.
[4] فرقان ، 68و 69و70 و 71.
[5] آل عمران ، 136و 135.
[6] مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 19، ص 507.
[7] زمر ،53.
[8] توضیح المسائل (المحشی للإمام الخمینی)، ج‌2، ص: 471 مسأله 2401،2402 ،2403
منبع: www.islamquest.net