گناه زنا با زن شوهردار، گناه حق الله است( به خاطر نهی خدا) یا حق الناس چون مردی با دادن مهر او را برای خود گرفته، آیا با توبه نزد خدا این گناه بخشیده می شود؟

گناه زنا با زن شوهردار، گناه حق الله است( به خاطر نهی خدا) یا حق الناس چون مردی با دادن مهر او را برای خود گرفته، آیا با توبه نزد خدا این گناه بخشیده می شود؟

در هر گناهی، حق الله وجود دارد؛ ولی برخی از معاصی، حق الناس نیز می باشد.
گناه زنای محصنه، حق الله است و شخص زناکار، تنها باید بین خود و خدای خود، حقیقتاً توبه کند و حتی حق افشای گناه خود را نزد همسر ندارد.
توضیحی در باره ی اقسام زنا:
زنا یعنی ارتباط نامشروع زن و مرد که دو حالت دارد: 1. زنای محصنه 2. زنای غیر محصنه
هر گاه یکی از طرفین خواه زن یا مرد یا هر دو انها، دارای همسر (متاهل باشند)، این عمل نامشروع نسبت به او محصنه محسوب می شود و هر گاه یکی از انها یا هر دو انها مجرد (فاقد همسر) باشند، نسبت به او غیر محصنه خواهد بود.به عبارت دیگرمردی که زن دارد اگر با زن دیگری زنا کند و نیز زنی که شوهر دارد با مرد دیگری زنا نماید آن را زنای محصنه گویند که در صورت فراهم بودن شرایط آن بر آنها حد جاری می شود و حد آن رجم یعنی سنگسار کردن زانی و زانیه است.
جوان مجرد که همسر ندارد خواه مرد باشد یا زن، اگر با دیگری زنا کند آن را زنای غیر محصنه گویند و حدش تازیانه است.
البته باید توجه داشت اگر مرد مجرد با زن شوهر دار زنا کند، حد زن رجم است ولی حد مرد تازیانه است چون زنای در حق مرد، زنای غیرمحصنه است و نیز اگر دختر مجردی با مردی که همسر دارد زنا کند، تنها مرد را سنگسار می کنند و بر زن تازیانه می زنند.
نکته ی قابل توجه این است که وقتی کسی گناهی مانند زنا به خصوص زنای محصنه انجام می دهد از جمع مومنین خارج می شود و قرآن کریم او را کفو مشرکین و زناکاران معرفی می نماید, اما این به این معنا نیست که اگر بخواهد برگردد امکان آن نیست. در صورتی که توبه کند و به سوی خدا بازگردد, می تواند به جمع مومنین وارد شود و توبه اش پذیرفته خواهد بود.
بنابراین اگر چه شما به گناه کبیره ای آلوده شده اید، ولی به این دلیل که کاملا پشیمان هستید و تصمیم قاطع به ترک چنین گناهانی دارید، از توبه کنندگان واقعی محسوب می شوید و خداوند فرموده خود توبه کنندگان را دوست دارد. (ان الله یحب التوابین و یحب المتطهرین). پس برای جبران، سعی کنید تاریکی حاصل در قلب را با معنویت و انجام کارهای خوب پاک نمایید و هر وقت یاد گناهان خود افتادید استغفار کنید و از خداوند بخشش بخواهید چرا که خداوند مهربان و آمرزنده است.
پرسشگر گرامی
اصولا هر گناهی قابل توبه است و خداوند خود فرموده است: (ان الله یغفر الذنوب جمیعا; خداوند همه گناهان را می آمرزد. در برخی موارد مانند غیبت و تهمت طلب رضایت از غیبت شونده نیز در صورت امکان و نداشتن مفسده لازم است، ولی در مورد گناهانی همچون زنا، پشیمانی واقعی، تصمیم بر عدم تکرار و طلب مغفرت از خداوند برای توبه کافی است.
در آیه 70 سوره فرقان بیان شده است: (إِلاَّ مَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً فَأُوْلئِکَ یُبَدِّلُ اللَّهُ سَیِّئاتِهِمْ حَسَناتٍ وَ کانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِیماً؛ مگر کسانی که توبه کنند و ایمان آوردند و عمل صالح انجام دهند که خداوند گناهان آنان را به حسنات تبدیل می‌کند و خداوند همواره آمرزنده و مهربان است).
قرآن مجید می‌فرماید: (و هُو الّذِی یقْبل التّوبه عن عِبادِه) او کسی است که توبه را از بندگان خود می پذیرد. (42: 25). و می‌فرماید: (غافِرِ الذّنْبِ وَ قابِلِ التَّوبِ) خدای متعال بخشنده گناهان و توبه پذیر است (40: 3).
امام باقر علیه السلام به محمد بن مسلم چنین می‌فرماید: وقتی که مؤمن توبه می‌کند، گناهان قبل از توبه‌اش بخشیده می‌شود، پس او باید برای بعد از توبه عمل کند. ولی آگاه باشید به خدا قسم این مزیت فقط برای اهل ایمان است.
ابو حامد غزالی در کتاب احیاء چنین می‌گوید: اگر معنی قبول را فهمیده باشی شک نخواهی داشت که هر توبه صحیحی پذیرفته و مقبول است. قرآن مجید می‌فرماید: وَ هُوَ الّذِییَقْبَلُ التَّوبَةَ عَنْ عِبادِهِ 42: 25 احیاء العلوم/ فصل پنجم
خدای رحمان و رحیم در قرآن می‌فرماید: قُلْ یا عِبادِیَ اَلَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلی‌ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اَللَّهِ إِنَّ اَللَّهَ یَغْفِرُ اَلذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ اَلْغَفُورُ اَلرَّحِیمُ. وَ أَنِیبُوا إِلی‌ رَبِّکُمْ وَ أَسْلِمُوا لَهُ مِنْ قَبْلِ أَنْ یَأْتِیَکُمُ اَلْعَذابُ ثُمَّ لا تُنْصَرُونَ، بگو ای بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده‌اید از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را می‌آمرزد. و به درگاه پروردگارتان باز گردید و در برابر او تسلیم شوید، پیش از آنکه عذاب به سراغ شما آید سپس از سوی هیچکس یاری نشوید .
اگر به معنای کلماتی که در آیه آمده توجه کنیم لطف خدا را نسبت به بندگان خواهیم فهمید. (تعبیر به یا عِبادِیَ (ای بندگان من) آغازگر لطفی است از ناحیه خدا، و تعبیر به اسراف به جای ظلم و جنایت نیز لطف دیگری است، تعبیر به عَلی‌ أَنْفُسِهِمْ نشان می‌دهد که گناهان آدمی همه به خود او باز می‌گردد، تعبیر به لا تقنطوا دلیل بر این است که گنهکاران نباید از لطف الهی نومید گردند، تعبیر به من رحمة اللّه تاکید بیشتری بر خیر و محبت الهی است و هنگامی که به جمله إِنَّ اَللَّهَ یَغْفِرُ اَلذُّنُوبَ‌ می‌رسد با حرف تأکید آغاز شده و کلمه الذنوب با (الف و لام) جمع شده همه گناهان را بدون استثناء در بر می‌گیرد، بدین صورت است که سخن اوج می‌گیرد و دریای رحمت الهی موّاج می‌شود)، بنابراین انسان در تحت هر شرایط و موقعیتی که باشد اگر به سوی خدا باز گردد (توبه کند) و تسلیم فرمانش باشد و از اوامر و نواهی خدای سبحان تبعیت کند، خدا را توبه‌پذیر و مهربان و بنده نواز خواهد یافت.
امام صادق علیه السّلام فرمود: گاهی انسان گناهی می‌کند و خدا به خاطر آن گناه او را به بهشت می‌برد. عرض شد: آیا خدا به خاطر گناه او را به بهشت می‌برد؟ لو عملتم الخطایا حتی تبلغ السّماء ثمّ ندمتم لتاب اللّه علیکم. فرمود: بله او گناهی می‌کند، ولی همیشه از آن گناه بیمناک، و بر نفس خود غضبناک است، خدا هم او را می‌بخشد و داخل بهشت می‌کند. ترجمه‌اخلاق ص :