شروع تزویر در امر سفارت به عصر سفیر دوم محمد بن عثمان عمری باز می گردد؛ زیرا پدر او عثمان بن سعید به قدری معروف بود که هیچ کس جرأت معارضه با او را نداشت.
اول کسی که ادعای سفارت دروغین نمود ابو محمد شریعی بود.(1) و بعد از او محمد بن نصیر نمیری(2) و احمد بن هلال کرخی(3) و ابو طاهر محمد بن علی بن بلال بلالی(4) و ابوبکر محمد بن احمد بن عثمان بغدادی و اسحاق احمر(5) و مردی معروف به باقطانی(6).
برخی از آنان در ابتدا از مردان صالح بودند ولی به جهات مختلف راه انحراف را پیشه نمودند. سفیر دوم با تمام قدرت به مقابله با آنها پرداخت و نیز از ناحیه مقدسه توقیعات و بیانات شدید در لعن و تبری از آنان صادر شد که دلالت بر دروغگویی و سوء باطن آنان داشت.
در زمان سفارت حسین بن روح - سفیر سوم - مصیبت در این زمینه بیشتر شد، زیرا شخصی به نام محمد بن علی شلمغانی غزافری ادعای سفارت نمود و بیشترین تأثیر را در انحراف جامعه به جای گذاشت.(7) او گر چه در ابتدای امر مردی مومن به نظر می رسید و وکیل حسین بن روح بود، ولی عاقبت به انحراف کشیده شد. آخرین کسی که ادعای دروغین سفارت داشت ابو دلف کاتب بود که بر این ادعای خود تا بعد از وفات سمری - سفیر چهارم - باقی بود.
پی نوشتها:
1- بحارالانوار، ج 51، ص 367.
2- بحارالانوار، ج 51، ص 367.
3- بحارالانوار، ج 51، ص 368.
4- بحارالانوار، ج 51، ص 369.
5- بحارالانوار، ج 51، ص 301.
6- بحارالانوار، ج 51، ص 301.
7- الغیبة، طوسی، ص 303.
منبع: موعود شناسی و پاسخ به شبهات، علی اصغر رضوانی، انتشارات مسجد مقدس جمکران
