جهانی شدن یعنی حرکت تمامی جوامع به سوی جهانی وحدت یافته که در آن، همه چیز در سطح جهانی مطرح و نگریسته می‌شود. در حقیقت جهانی شدن به معنای آزادی مطلق کسب و کار، برداشته شدن تمامی موانع از سر راه جریان یافتن سهل و آسان سرمایه و نفوذ آن در تمامی عرصه‌ها، حرکت روان اطلاعات و امور مالی وخدماتی تداخل فرهنگ‌ها، آن هم به سوی یکسان شدگی و یک دستی و تمام این امور در مقیاس جهانی رخ می‌دهد و هدف آن، دستیابی به بازار واحد جهانی فارق از موانع تولید و سرمایه گذاری و خدمات و اشتغال خواهد بود.
در این پروسه جهانی شدن اقتصاد با اهمیت ترین بعد است و سیاست و فرهنگ تا حد زیادی تحت تأثیر نظام سرمایه داری می‌باشد.
هم چنین جهانی شدن یک روند و حرکت تدریجی، طبیعی و تکاملی برای ایجاد جهانی با ارزش‌های مشترک و احترام به مبانی فرهنگی دیگران است. امروزه این روند طبیعی به سوی اهداف خاص اقتصادی سیاسی به نظامی فرهنگی قدرت‌های سلطه سوق داده شده است.
قدرت‌های پیشرفته غربی و صاحبان شرکت‌های بزرگ اقتصادی تجاری و ... این روند را در خدمت منافع خود گرفته‌اند و به نوعی خود را به این فرایند طبیعی(جهانی شدن) تحمیل کرده و نوعی جهانی کردن به میل خود و در جهت اهداف خود پدید آورده‌اند و سیر طبیعی آن را دچار انحراف نموده‌اند؛ به این پروژه جدید (جهانی سازی) گفته می‌شود.
به عبارت دیگر جهانی شدن یک سیر و روند طبیعی برای حرکت جوامع به سوی تکنولوژی پیشرفته و استفاده بهینه از قابلیت‌های علمی و طبیعی در پرتو استعداد‌های انسانی است اما وقتی این حرکت و روند طبیعی در اختیار تفکر عده‌ای خاص قرار گیرد و به نوعی با اعمال اراده این مسیر طبیعی را به سوی اهداف خاص و از پیش تعیین شده سوق می‌دهند، در حقیقت این حرکت را از جهانی شدن به جهانی سازی تبدیل کرده‌اند. به عنوان مثال می‌توان از (انرژی اتمی) که در اختیار قدرت‌های خاصی قرار دارد، نام برد. امروزه جهانی سازی دقیقا همان غربی‌سازی و آمریکایی سازی است؛ یعنی تحت سلطه قرار دادن کل جهان از سوی آمریکا با در اختیار گرفتن اهرم‌های تعیین کننده در اقتصاد جهانی و سیاست جهانی و نهایتاً حاکمیت فرهنگ آمریکایی به عنوان یک پروژه نهایی در دستور کار قرار میگیرد.
نتیجه:
جهانی سازی فرایندی در راستای تامین منافع و تسلط ارزش‌های مورد نظر قدرت‌های سلطه در عرصه جهانی بر دولت‌ها و ملت‌ها است. و این پروسه و برنامه کاملا متمایز با پروژه طبیعی و قابل قبول (جهانی شدن) می‌باشد.
آنچه قابل توجه است این که می‌توان پروژه حکومت جهانی حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)را در راستای پروژه جهانی شدن تلقی نمود و در صورت عدم انحراف اساسی در مسیر آن می‌توان آن را منتهی به حکومت عدل جهانی حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)دانست که حاکمیت عدالت در تمامی ابعاد سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و ... است. اما جهانی سازی و جهانی کردن که برنامه‌ای بر اساس منافع و اهداف و قدرت‌های سلطه در جهان است به هیچ عنوان نمی‌تواند با حکومت مهدوی و اهداف و برنامه‌های آن هماهنگ باشد، بلکه یکی از اهداف اساسی حکومت جهانی حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)قطع هر گونه سلطه فرهنگی، سیاسی، نظامی و اقتصادی از سوی قدرت‌های استعمارگر و ظالم در جهان خواهد بود.
برای آگاهی بیشتر می‌توانید به فصلنامه انتظار شماره 6 و 7 مقاله جهانی شدن و حکومت حضرت مهدی و مقاله جهانی شدن و مقایسه آن با حکومت واحد جهانی حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)مراجعه فرمایید.
منابعی که برای تحقیق موضوع (مهدویت و جهانی شدن) می‌توانید استفاده کنید:
کتاب‌ها:
1. جهانی شدن و دین؛
2. جهانی شدن قدرت و دموکراسی؛
3. جهانی شدن، فرهنگی آزمونی برای تمدن‌ها ؛ ژرارلوکلر ترجمه سعید کامران؛
4. آینده جهان، رحیم کارگر؛ ناشر: بنیاد فرهنگی مهدی موعود(عجل الله تعالی فرجه الشریف)؛
5. جهانی شدن قتل عام اقتصادی؛ فریبرز رئیس دانا؛
6. جهانی شدن قدرت و دموکراسی؛ مارک پلاتنر ترجمه سیروس فیضی؛
7. برندگان و بازندگان جهانی شدن؛ لستر تارو ترجمه مسعود کرباسیان؛
8. جهانی شدن و جنگ؛ ترجمه لطفعلی سمینو؛
9. مجله انتظار، شماره 6، مقاله جهانی شدن و حکومت حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)؛
10. مجله انتظار، شماره 7، مقاله جهانی شدن و مقایسه آن با حکومت واحد جهانی حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)؛
11. مجله انتظار، شماره 14، مقاله جهانی سازی، عدالت اقتصادی و مهدویت؛
پایان نامه‌ها:
1. حکومت جهانی حضرت مهدی و جهانی شدن، شهریار نجف پور؛
2. بررسی ویژگی‌های عمده جامعه جهانی در حکومت فراگیر حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)، مهدی همتی؛
3. ویژگی‌های حکومت جهانی حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)، سید عبد اللطیف سجادی؛
تذکر: منابع فوق در کتابخانه مرکز تخصصی مهدویت قم موجود می‌باشد.
برای رسیدن به پاسخی مناسب در این رابطه، ابتدا می‌بایست ویژگی‌های جامعه‌ی مهدوی را از نظر گذراند. آن چه در منابع و متون دینی و روایی ما، در خصوص حکومت مهدی وجود دارد گویای آن است که رکن اصلی و خمیر مایه بنیادین حرکت جهانی امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)گسترش همه جانبه و تقویت و توسعه توحید و یگانه پرستی و در کنار آن مبارزه فراگیر و مستمر با همه تفکرات و جریان‌های انحرافی والحادی است. در نهضت مهدوی، آموزه‌ها و تعالیم فراموش شده‌ی پیامبران الهی برپا می‌گردد و همه دستگاه‌های استبدادی، در نهاد حکومت و قدرت زایل می‌گردند و از بین می‌روند. در حکومت مهدوی، محرومان و مستضعفان و بندگان صالح و مؤمن خداوند، از جایگاه رفیعی برخوردارند. نظام فرهنگی، مرکب از ارزش‌ها و هنجار‌ها، عقاید و باور‌ها، آرمان‌ها و ... بر اساس آموزه‌های قرآن کریم و سنت معصومان شکل میگیرد و همه اجزا و عناصر اجتماعی، متأثر از این نظام فرهنگی است.
عدالت جویی و عدالت‌خواهی و تلاش برای برقراری عدالت و رفع همه مظاهر ظلم و بی عدالتی، از جمله ارکان حکومت امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)است. مبارزه همه جانبه و مستمر با منکرات و عوامل اجرایی و شیوع آن، از جمله برنامه‌ها و سیاست‌های اصولی در حکومت جهانی مهدوی است. رشد و توسعه همه جانبه و فراگیر، در همه ابعاد و شئون، اعم از اقتصادی و سیاسی و فرهنگی و ... بهره‌برداری از منابع طبیعی، توزیع عادلانه فرصت‌های اجتماعی و برقراری روابط صمیمانه و صلح آمیز، همراه با عظمت و شوکت جامعه‌ی اسلامی در سطح بین الملل، ایجاد روابط صمیمانه و دوستی متقابل در بین افراد و .... همه و همه، از جمله خصوصیات و ویژگی‌های جامعه‌ی آرمانی اسلام است و رکن اصلی همه متغیر‌ها و الگو‌ها، برآمده از دین و برای تحقق و تحکیم بنیان‌های دینی است که خصیصه‌ی اصلی جامعه‌ی مهدوی است.
در موضوع جهانی شدن، متغیر‌ها و الگوهایی را می‌توان به عنوان نمونه ذکر کرد؛ از جمله‌ی آنها شکسته شدن مرز‌های ملی و فرهنگی و به جای آن تداخل آنها و تلاش در زمینه ایجاد و تفاهم بر اصول مشترک فرهنگی و دست کشیدن از باور‌ها و ارزش‌ها و هنجار‌های فرهنگی و سیاسی و اقتصادی و ... افزایش ارتباطات و تعاملات جهانی و نزدیک کردن آن از حیث زمان و مکان، به کمک وسایل و فن‌آوری‌های جدید ارتباطی و الکترونیکی، تبدیل نهاد‌های اجتماعی و ملی به نهاد‌های جهانی و توافق جهانی ملت‌ها بر باور‌ها و ارزش‌های مشترک و یکسان‌سازی جهان‌بینی‌ها. کاهش و حذف سنت‌ها و عناصر اجتماعی هویت ساز، ایجاد و گسترش سازمان‌های جهانی و تاکید بر نهاد‌های سیاسی، اقتصادی، جهانی، ایجاد و تاکید بر روابط اقتصادی جهانی و پول جهانی به عنوان ابزار مبادله اقتصادی و ... حذف دین و باور‌ها و سنت‌های دینی و به جای آن تاکید بر سکولاریسم و دموکراسی و پلورالیزم است. با توجه به این بیان، خصوصیت‌ها و ویژگی‌ها، در دو نوع حکومت و نگرش، معلوم می‌گردد که این دو، از جهاتی، شبیه به هم و در نتیجه هم‌گرایی دارند. این هم‌گرایی و شباهت، در اصل کل جهانی شدن و وحدت جهانی، استوار است، اما در تعیین محتوا و الگو‌ها، کاملا مغایر با هم‌اند. زیرا، آن چه امروزه به عنوان جهانی شدن مطرح است. در واقع (غربی شدن) را تبلیغ می‌کند. روش و منشی که به دنبال حذف دین و آموزه‌های دینی و ملی جوامع و فرهنگ‌های محلی و ملی و بر حاکمیت
جهان‌بینی سکولار و ... است. اضافه براین، در تعیین محتوای جهانی شدن، واگرایی جدی و اصولی وجود دارد.
در یک سخن، شاید بتوان گفت، هدف حکومت مهدوی، اجرای عدالت فراگیر و بهره‌مندی عموم مردم از مواهب و امکانات خدادادی است، در حالی که در جهانی سازی جدید، هدف آن است که منافع عده‌ای خاص تامین شود البته در قالبی جدید .
ج س 5 این که سلاح حضرت و یارانش، هنگام ظهور چه خواهد بود، امری است که حقیقت آن برای ما روشن و آشکار نیست؛ چرا که ترسیم صحیح و دقیقی از آینده برای ما قابل تصور نیست. لذا تعیین و مشخص کردن نوع سلاح، امکان ندارد. البته در این میان چند نکته قابل دقت و تأمل است:
الف. روایاتی که در آنها به (سیف، (شمشیر)) اشاره شده، لزوماً به معنای آن نیست که نوع سلاح حضرت، شمشیر است؛ بلکه معنای اولی و درست آن، این است که قیام امام مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)مسلحانه است. اگر مراد روایات واقعاً (شمشیر) باشد معنای آن این است که قیام مسلحانه، با شمشیر خواهد بود. این معنای دوم، البته محل تردید است.
ب. هر چند در دوران حضرت، علم شکوفا می‌شود و مردم به کمک آن، به درستی از مواهب الهی استفاده می‌کنند، ولی این شکوفایی، لزوماً به معنای تأیید و تکمیل شکوفایی و پیشرفت صنعتی مردم در دوران غیبت نیست. به بیان دیگر، هر پیشرفتی قابل پذیرش و ادامه نیست، از جمله پیشرفت در صنایع جنگی که روح حاکم بر آن، بر اساس تسلط بیشتر عده‌ای قلیل بر منابع طبیعی و عمومی دنیا و استثمار آن به نفع خود است. طبیعی است این پیشرفت، در نظام مهدوی که بر اساس صلح و عدالت است جایی ندارد و حضرت نیز نیازی به استفاده از سلاح‌های مدرن و فوق مدرن ندارد.
ج. پیروزی در جنگ و غلبه بر دشمن، تنها با تکیه بر سلاح و ادوات جنگی نیست؛ بلکه درایت و فرماندهی درست نیز شرط است. امام زمان(ع) از درایت و فرماندهی خود که از علم الهی سرچشمه گرفته است، بهره می‌برد. علاوه بر آنکه حضرت، علاوه بر امداد‌های غیبی و ملائکه، مجهز به لشکر رعب است و خداوند، وحشتی در دل دشمنان او می‌افکندکه توان درست فکر کردن و بهره‌بردن از تجهیزات را از دست می‌دهند. پیامبر اسلام(ص)، نیز در جنگ‌های خود، مؤید به این ابزار‌ها بود(مانند جنگ بدر و احزاب) و بر دشمنان پیروز شد.
د. نوع حرکت جنگی و ابزار‌ها، به گونه‌ای است که فقط دشمنان نظامی را از پای درمی‌آورد نه آن که به مردم عادی آسیب برساند. به عبارت دیگر، عدالت رعایت شده و فقط کسانی که به جنگ برخاسته‌اند کشته می‌شوند؛ نه اینکه خوب و بد و مردم غیر نظامی نیز به قتل برسند؛ چنان که در سلاح‌های متعارف امروزی، چنین است.
ه . از روایات استفاده می‌شود بین حضرت و دشمنان، جنگ و درگیری رخ می‌دهد و طرفین کشته می‌دهند؛ یعنی، علاوه بر آنکه لشکریان دشمن تار و مار می‌شوند، عده‌ای از یاران امام نیز به شهادت می‌رسند. بنابراین، نوع سلاح‌ها باید به گونه‌ای باشد که برای طرفین، استفاده جنگی از آن امکان پذیر باشد.
سخن آخر آنکه بررسی سلاح، از مسائل مهم مهدویت نیست و لذا دانستن آن اهمیت چندانی ندارد و کنکاش در آن نیز نتیجه نمی‌دهد.
بی مناسبت نیست به برخی احتمالات اشاره کنیم:
1. حضرت با شمشیر قیام می‌کند، ولی با قدرت اعجاز بر دشمنان غلبه می‌کند؛
2. حضرت با شمشیر قیام می‌کند، ولی با تسلط بر مراکز تصمیم گیری و از کار انداختن وسایل آنان، بر دشمن غلبه می‌کند؛
3. حضرت با شمشیر قیام می‌کند، ولی نوع شمشیر، ویژه است به گونه‌ای که اگر بر کوه بزند آن را متلاشی می‌کند؛
4. پیروزی اصلی حضرت، بر اساس اقبال عمومی مردم و افتادن رعب در دل دشمنان است، به گونه‌ای که نمی‌توانند از ابزار خود بهره ببرند؛
5. با توجه به جنگ‌ها و آشوب‌های قبل از ظهور این سلاح‌های مدرن، نابود می‌شود؛
6. با گسترش عقل و خرد آدمیان، آنان خود، این سلاح‌ها را کنار می‌گذارند؛
7. حضرت، از همین سلاح‌های مدرن بهره می‌برد؛
8. سلاح حضرت، مافوق این سلاح‌ها است.
البته اینها فقط صرف احتمال است و نمی‌توان به آنها اطمینان کرد.
