پس از بنای مسجد النبی، یاران پیامبر (ص) در اطراف مسجد برای خود خانه هایی ساخته بودند که یکی از درهای آنها رو به مسجد باز می شد. پیامبر گرامی به فرمان خدا دستور داد که تمام درهایی را که به مسجد باز می شد ببندند، جز در خانه ی علی بن ابی طالب را. این مطلب بر بسیاری از یاران رسول خدا گران آمد، از این رو پیامبر (ص) بر منبر رفت و چنین فرمود:
خداوند بزرگ به من دستور داده است که تمام درهایی را که به مسجد باز می شود ببندم،جز درخانه ی علی را؛و من هرگز از پیش خود به بسته شدن دری و یا بازماندن آن دستور نمی دهم؛ من در این مسایل پیرو فرمان خدا هستم .
آن روز تمام یاران رسول خدا این موضوع را فضیلت بزرگی برای حضرت علی (ع) تلقی کردند تا آنجا که خلیفه ی دوم بعدها می گفت: ای کاش سه فضیلتی که نصیب علی شد نصیب من شده بود، و آن سه فضیلت عبارتند از:
1- پیامبر دختر خود را در عقد علی درآورد.
2- تمام درهایی را که به مسجد باز می شد بست، جز در خانه ی علی را.
3- در جنگ خبیر پیامبر پرچم را به دست علی داد.
تفاوتی که میان حضرت علی (ع) و دیگران وجود داشت این بود که ارتباط او با مسجد هیچ وقت قطع نشده بود، او خانه زاد خدا بود و در کعبه دیده به جهان گشوده بود، بنابراین مسجد از روز نخست خانه ی او بود و این موقعیت، دیگر هرگز برای هیچ کس دست نداد. گذشته از این، حضرت علی (ع) به طور قطع و در هر حال رعایت شئون مسجد رامی کرد ولی دیگران کمتر می توانستند شئون مسجد را آن طور که باید رعایت کنند.
منبع: فروغ ولایت آیت الله سبحانی ص71
