علت گذاشتن کنیه «اباعبدالله» برای امام حسین(علیه السلام) چه بوده است؟

از سنت‌های اجتماعی و خانوادگی عرب، گذاشتن کنیه و لقب‌ برای مولود تازه به دنیا آمده است که اساساً برای تعظیم و تکریم به کار می‌رود.
ائمه‌ی معصومین(ع) هر کدام دارای کنیه‌ها و القاب زیادی هستند که بازگو کننده‌ی شخصیت معنوی و الهی آنان است. ابا‌عبدالله کنیه حضرت امام حسین(ع) می‌باشد که بر خلاف معمول، به اعتبار اسامی فرزندان آن امام نیست، بلکه به جهت اوج و شکوه، و عبودیت عاشقانه او است که با خون خویش ترسیم کرد.
اباعبدالله و اباالائمه و اباالمساکین از کنیه‌های دیگر امام حسین(ع) و رشید، طیّب، وفیّ، زکیّ، سیّد، سعید، مبارک، التابع لمرضاة الله و الدلیل علی ذات‌الله، الشهید بکربلا، السبط الثانی، الامام‌الثالث و سیدالشهدا لقب‌های آن حضرت است و لقبی که جدّش او را بدان خطاب می‌کرد (سید شباب اهل الجنة) است.[1]
کنیه (ابا عبدالله) مانند اسم آن حضرت، از سوی خدا و رسول گرامی انتخاب شده است.[2] معمولاً کنیه را به اعتبار اسم فرزند صاحب کنیه می‌گذارند، مانند ابالحسن، ابامحمد، ابومسلم و...؛ اما کنیه امام حسین(ع) یک کنیه استثنایی است که به اعتبار اسامی فرزندان آن حضرت نیست، بلکه به اعتبار جوهره‌ی شخصیت معنوی و الهی آن امام که روح عبودیت و بندگی خالص و وقفه‌ناپذیر او می‌باشد، انتخاب شده است.
در کتاب (ویژگی‌های امام حسین(ع)) آمده است: (حسین سمبل عبادت است همه پیام‌آوران خدا و امامان نور، خدای خویش را خالصانه و عاشقانه می‌پرستیدند؛ اما حسین، عبادت و پرستش ویژه‌ای داشت. از هنگامی که نور وجودش در جان مادرش فاطمه(س) پدید آمد تا آن لحظاتی که سر نورانی‌اش بر فراز نیزه‌ها قرار گرفت، همیشه و همه جا به ستایش و سپاس و تسبیح و تنزیه خدا مشغول بود و تلاوت کتاب خدا از او شنیده می‌شد.)[3]
در شب عاشورا که لشکریان دشمن می‌خواستند به خیمه‌های حضرت اباعبدالله الحسین(ع) هجوم بیاورند و کار را یکسره کنند، امام آن شب را برای عبادت و بندگی خدا مهلت خواست و با راز و نیاز، شب را به صبح، و آخرین مرحله حیات خویش را با نیایش خاصه الهی آزین بست. بار مصایب و مشکلات هر چه بر امام سنگینی می‌کرد و سوز و گداز غم‌ها، هر چه دلخراش‌تر می‌شد، صبر امام و رضایت‌مندی حضرت در برابر اراده الهی زیادتر می‌گشت و عرضه می‌داشت: خدایا راضی به رضای توام.[4]
نقل شده است که امام حسین(ع) 25 بار پیاده به حج مشرف شد و مناسک حج ابراهیمی را انجام داد و در هر شبانه روز، هزار رکعت نماز به جا می‌آورد. روزی از امام سؤال شد که چه قدر از خدا ترسانی؟ امام فرمود: از عذاب آخرت ایمن نیست مگر کسی که در دنیا از خدا بترسد.[5]
پی نوشتها:
[1]. الارشاد، ج 2، ص 27.
[2]. همان.
[3]. ویژگیهای امام حسین(ع)، شیخ جعفر شوشتری، ص 95، ترجمه و نگارش از علی رضا کرمی، تحقیق و ویرایش از سید محمد حسینی، نشر حاذق، چاپ دوم، مطبعه امیر.
[4]. مقتل الحسین، سید عبدالرزاق مقرم، ص 283، دارالکتاب بیروت.
[5]. شهید کربلا، سید تقی طباطیایی، ص 63، با تصحیح شیخ عباس حاجیان دشتی، ج 1، حسینیة عماد زاده اصفهانی، منتهی الآمال، ج 1، ص 210.
منبع: نهضت عاشورا (تحریف‌ها و شبهه‌ها)، مرکز مطالعات و پژوهش‌‌های فرهنگی حوزه‌ی علمیه (1381)